Githio

14 september 2018: Githio – Githio 0 km

Vandaag trek ik er alleen op uit met mijn stalen ros. Andy voelt zich niet zo goed. Hij neemt zich voor om de “luie” toerist uit te hangen op de camping. De fietstocht brengt me naar het centrum van Githio, 5 km verderop. Tussen de camping en het kleine stadje, ligt een berg graniet. Het is niet ver, maar de steile heuvels die ik moet overbruggen om weer op zeeniveau te geraken stellen mijn fysieke paraatheid danig op de proef. Het traject volgt min of meer de kust. Op het hoogste punt heb ik een goed zicht op het mini-schiereiland met aan het uiteinde een kleine vuurtoren.

Het schiereilandje is verbonden met het land via een kort pad. Ik fiets over de hobbelige toegangsweg tot achteraan waar de vuurtoren staat. Van kortbij is de vuurtoren, die gesloten is voor het publiek heel wat groter.

Op de kleine landtong staat nog een museum, dat potdicht is en een bescheiden kerkje met zicht op de kustweg.

Githio is een bedrijvig havenstadje met 4500 inwoners. Het authentieke haventje speelt een belangrijke rol voor de verdeling van de visvangst. Een grote hoeveelheid verse producten die hier in kleine boten worden geladen, komt terecht in de talrijke vistaverna’s op de aanpalende kustboulevard.

Nog volgens de reisgids (Peloponnesos – Marco Polo) is Githio een heel oud stadje. Aan de oostkant zijn er nog een tiental zitrijen te vinden van een oud theater. Het is vrij toegankelijk. Hoe ik ook zoek, de resten van het theater blijven onvindbaar. Als alternatief zoek ik een plekje op een modern terrasje met uitzicht op de baai voor een verfrissend drankje.

Na de inspannende terugtocht neem ik me voor om net zoals Andy ook de “luie” toerist te spelen. Met een zwembad en bar in de buurt is dat een makkelijke opdracht. We slagen met glans tot de avond valt.