Camping Hopital

19 september 2018: Koroni – Kalamata 63 km

Koroni is een leuk stadje aan de kust. Het lukt niet om het te verkennen. Het is een rare dag. Andy voelt zich al enkele dagen niet zo lekker. Een middag rust inlassen onder de parasol aan het zwembad brengt geen beterschap. Na wat wikken en wegen besluiten we om een dokter te raadplegen. Lucy, de vriendelijke dame van Camping Koroni helpt ons op weg. Ze verwijst ons naar het medisch centrum van Logga, 20 km verderop. Het centrum is de hele dag bemand door een dokter. Een doktersvisite is gratis.

De Griekse arts spreekt goed Engels. Hij maakt zich meteen zorgen en wil overgaan tot een ziekenhuisopname. Na het meten van Andy’s bloeddruk, trommelt hij een ambulance op voor een rit naar het ziekenhuis van Kalamata, 50 km verder. Ik sta voor de keuze: meerijden met de ambulance of achterna rijden met de buscamper. Ik kies voor de 2de optie, ook al is het ondertussen donker. De vriendelijke ambulanciers vragen me om voorzichtig te rijden en hen vooral niet te volgen. Ze zijn niet vertrouwd met mijn langzaamaan rijstijl in de avonduren. De weg naar het ziekenhuis gaat langs de kustweg met veel verraderlijke bochten. Bovendien is er geen straatverlichting en op het grootste deel van het traject ook geen wegmarkering. Die combinatie bemoeilijkt een vlotte rijstijl. Het is eraan te merken. Ik heb een reuze file van volgers uit heel Griekenland. Het deert me niet. De enige doelstelling is om veilig het ziekenhuis te bereiken en dat lukt.

Het ziekenhuis van Kalamata is vrij groot. De spoeddienst is druk bevolkt met patiënten. De werking is enigszins anders dan in België. De bedjes op de spoeddienst staan gewoon naast elkaar op een rij, al dan niet gescheiden met een dun gordijntje.

Van enige privacy is geen sprake. De spoeddienst heeft wat weg van een markt. Mensen komen en gaan naar believen. Sommige bezoekers komen al met cadeaus aangedragen op de eerste hulp. De inrichting is basic. Toch werkt de spoeddokter efficiënt. Hij is het manusje van alles. Hij spreekt met de patiënten, onderzoekt hen, stuurt de verpleging aan en beantwoordt ondertussen nog tientallen telefoons. De spoeddokter spreekt goed Engels en is meteen mee met Andy’s medische toestand. Hij maakt eigenhandig het nodige beeldmateriaal en komt snel tot een diagnose. “We are going to fix this”, is de eindconclusie.

Kamer 111 is voorlopig het nieuwe thuisfront. Mijn slaapplek is tijdelijk Camping Parking Hopital. De bewaakte camping heeft geen website en nog minder faciliteiten. Ook de werking van het ziekenhuis is niet vergelijkbaar met een Belgisch ziekenhuis. Patiënten liggen per 4 in een gemengde kamer. Andy heeft een bejaarde dame als buurvrouw en 2 oudere mannen. Bezoek komt en gaat dag en nacht. Anders dan bij ons wordt er niemand op de vingers getikt voor het schenden van de bezoekuren. Er komt zelfs een bedelaar langs die op elke kamer wat kleingeld vraagt. Wie geen netwerk heeft, beleeft een moeilijke tijd. Voeding is aan de povere kant. Bezoekers brengen de hele dag eten en drinken mee voor hun familieleden. De noodzaak wordt snel duidelijk. Het ontbijt bestaat uit 2 mini beschuitjes, een pakje confituur en een tas thee.

Het is even aanpassen. We nemen ons voor om nooit meer te klagen over de kwaliteit van de maaltijden in Belgische ziekenhuizen. De nieuwe Europese wet op de privacy van mei 2018 is nog niet tot in Griekenland doorgedrongen. Alles wordt open en bloot besproken. Wij zijn de enige “buitengesloten” aanwezigen, enkel omdat we de taal niet begrijpen.

Ondanks alle rariteiten is er wel degelijk efficiëntie. Andy krijgt onmiddellijk gepaste medicatie en zijn toestand verbetert lichtjes. Het is niet duidelijk wanneer hij het ziekenhuis mag verlaten. Dagelijks een nieuw ziekenhuisverhaal is niet interessant. Hopelijk kunnen we onze vakantie binnen enkele dagen gewoon verder zetten. Ondertussen is er een tijdelijke blog-stop.