Ziekenvervoer naar Athene

23 september 2018: Kalamata – Athene 280 km

De ziekenhuisopname in Kalamata begint veelbelovend. De urgentiearts van dienst is  bekwaam en weet waarover hij spreekt. Hij heeft aandacht voor de medische geschiedenis, luistert naar Andy, onderzoekt de huidige symptomen  en start een behandeling op. Jammer genoeg slaat de therapie niet aan. Andy’s toestand verslechterd langzaam. Ondertussen wordt het weekend. De urgentiearts heeft een weekend vrij.

De weekenddokters van dienst zijn blind voor de verslechterende toestand. De medische geschiedenis van Andy vraagt nochtans alertheid. Zijn toestand kan snel evolueren naar levensbedreigend. Zaterdagochtend merk ik dat het niet goed zit. Ik tracht de weekenddokters te motiveren om te overleggen met de Belgische artsen die al jaren ervaring hebben met deze situatie. Ik tracht hen meerdere malen te overtuigen van de noodzaak om te overleggen. Het antwoord is steevast onbeleefd en kortaf: “We have nothing to do with Belgian doctors.” Don’t you see, we have no time.” tot “We have other patients.” Ze stellen geen vragen bij de verslechterende toestand en vinden mijn bezorgdheid overbodig. Ze geven geen informatie over de behandeling en welke medicatie ze al dan niet toedienen. Ondertussen wachten de dokters van het UZA in Antwerpen tevergeefs op een uitnodiging tot overleg.

Het ziekenhuis in Kalamata is een staatsziekenhuis. Er zijn weinig budgetten met als gevolg een beperkte infrastructuur, een tekort aan medicamenten en medisch materiaal. De reguliere medicatie van Andy is van in het begin niet voorradig en na 3 dagen hospitalisatie nog steeds niet. Gelukkig hebben we zelf de noodzakelijke medicamenten bij. De accommodatie voor de patiënten is navenant.

Het personeel kan niets veranderen aan de infrastructuur van het ziekenhuis. Zij moeten werken met de beperkte mogelijkheden die er zijn. De budgettaire tekortkomingen lijken een vrijgeleide voor de handelswijze waarmee medewerkers omgaan met patiënten. Mensen worden niet gewassen en lopen dagen in dezelfde kledij rond. Er is geen aandacht voor hygiëne, er wordt amper gepoetst. De meeste dokters en verpleegkundigen zijn onvriendelijk. Ze schreeuwen elkaar en de zieken voortdurend toe. Een infuus opnieuw aanbrengen omdat het niet meer goed zit, gaat gepaard met veel commentaar en een beschuldigende vinger. Alles wordt beslist zonder overleg en medeweten van de patiënten. De dokters hebben de onhebbelijke gewoonte om werkelijk niets te communiceren en de behandelingen aan te passen zonder overleg of medeweten van de betrokkenen. Enig verhaal halen of informatie vragen, botst op een ongeziene arrogantie. De dokters spreken goed Engels maar vertikken het om enige uitleg te geven. Hun autoritaire houding stemt niet overeen met de humanitaire missie van het beroep van dokter of verpleegkundige. We zijn de paar uitzonderingen (urgentiearts en enkele verpleegkundigen) op de werkvloer in het ziekenhuis van Kalamata dankbaar omdat ze op menselijk vlak het verschil proberen te maken. De enige andere positieve noot zijn de kamergenoten die mekaar helpen waar het kan. De bezoekers van de buurman vertalen de toegeschreeuwde instructies van het verplegend personeel.

Ik beleef het ziekenhuisgebeuren met gemengde gevoelens. De medische toestand van Andy wordt alsmaar slechter. Er zit niets anders op dan MUTAS (verzekering) te contacteren. Hier krijg ik gelukkig wel gehoor. Na overleg met hun Griekse collega’s, wordt beslist om Andy over te brengen naar een privéziekenhuis in Athene. De organisatie van het transport neemt 24 spannende uren in beslag. De transfert per klinimobiel met aan boord een dokter,  gaat uiteindelijk door. Het is een hele opluchting.

Ik rijd met de buscamper achterna naar Athene en vestig me tijdelijk op Camping Athens (http://www.campingathens.com.gr/en/index.asp). Het ziekenhuis ligt op 17 km afstand van de camping. De campingverantwoordelijke helpt me waar ze kan.

Andy komt goed aan in het ziekenhuis van Athene waar hij opgewacht wordt door een uitstekend voorbereid medisch team. Er is reeds overleg geweest met de dokters van het UZA Antwerpen. Er is aandacht voor communicatie. De behandeling wordt correct besproken. Er zijn 2 verpleegkundigen die zowel Engels als Frans spreken en die hem voortdurend bijstaan. De urgentiearts spreekt zelfs Nederlands. Enkele uren nadat de behandeling is opgestart wordt Andy stabiel verklaard. Hij ligt op intensive care. Bezoek is 2 keer per dag een half uurtje toegelaten. Dit ziekenhuis is een verademing.

Het is een hectische, stresserende week geweest. Gelukkig is Rachel, mijn schoonmoeder vannacht overgevlogen naar Athene. We kunnen intussen alleen maar dankbaar zijn dat MUTAS onze noodkreet gehoord heeft en nog steeds op gepaste wijze handelt. Ze staan ons bij waar ze kunnen. We danken tegelijkertijd ook alle mensen voor hun steunbetuigingen vanuit Nederland en België.

Tussen 2 bezoeken door trachten we een beetje te ontspannen en iets mee te pikken van de stad Athene. Om positief af te sluiten geef ik nog een foto mee van de Akropolis.