Berlijn en omgeving.Tussen heden en verleden.

Door gastblogger Martin Van Camp

Voor wat hoort wat, nietwaar? Ingrid die zo vriendelijk is om mij naar Berlijn te brengen om de premiere mee te maken van de documentaire “After Sabeen”. ‘After’, omdat ze niet meer leeft maar vermoord werd omwille van het vrije creatieve positieve denken waarvoor ze stond. Toen ik hoorde dat de documentaire in Duitsland zou vertoond worden én dat de moeder van Sabeen eveneens aanwezig zou zijn, voelde ik me verplicht om te gaan. Ingrid is graag op de baan en ik moest in Berlijn zijn. Daarom dat ik nu in een ongewone rol stap, namelijk die van blogger, gastblogger wel te verstaan. Alle volgende medereizigers zijn bij deze gewaarschuwd.

Vrijdagochtend 9 augustus, het is nog fris. Ik nip nog van een warme koffie, smeer wat confituur op mijn toast en lees het bericht dat Ingrid vertrekkensklaar is. Echt niets kan ik me voorstellen bij het op reis gaan met een camper. Wat moet ik meenemen? Hoe neem ik het mee? Waar kan ik het wegmoffelen? Wat is een kast in een camper vergeleken bij een kast in een kamer? Deze en nog andere vragen komen naar boven. Mijn laatste vakantie met de tent is dan ook pakweg 20 jaar geleden. Stress om op pad te gaan met de camper, kun je je dat voorstellen?

Wat hebben we geleerd door die eerste dag onderweg te zijn in Duitsland? Prachtig land. We worden vaak bedankt voor “unserer (of is her unseres?) verständnis” en de filosofische tekst op een van de zovele bruggen waar we onder rijden: “Ich bin das Tor zur Welt”,

doet ons diepzinnig nadenken. Naar die deur zijn we sowieso al lang op zoek, vandaar deze reis misschien. Die eerste dag hebben we alles een beetje gehad, stortbuien, wegenwerken, Schwarzwaldradio en een monsterfile om u tegen te zeggen. Als we 5 minuten sneller waren dan hadden we in het begin van de ellende gezeten met meer dan 4 uur stilstand tot gevolg. Gelukkig biedt er zich na 45 minuten pure stilstand toch een uitweg aan waar niet iedere automobilist van gebruik durft te maken. Ingrid wel uiteraard. Heel eventjes maken we van de drievaksbaan een viervaksbaan en op het juiste moment is er een uitvalsweg met slagboom naar boven en hupsakee, wijlie weg. Nog iets waar wij Belgen een puntje aan kunnen zuigen in vergelijking met de Duitsers. Meteen gaan alle wagens op het linkerrijvak zover als mogelijk naar links en het middenrijvak gaat zover als mogelijk naar rechts waardoor er een vlotte doorgang is voor hulpverkeer. Wunderbar.

Onze eerste slaapplaats is aan een mooi meer in Bottrop.

De regen probeert het ons onmogelijk te maken om buiten te eten, maar we blijven koppig volharden en drinken ons glaasje, praten en lachen, en drinken nog een glaasje en doen onze afwas en drinken nog een glaasje en om 5 uur ’s morgens staan we op want beiden kunnen we niet meer slapen. Korte nacht en lange dag en Berlijn roept ons.

Zaterdag 10 augustus. Boterhammen met spek, koffie en nog meer koffie en Berlijn dat ons roept. Die gekke Duitsers hebben dan wel goede snelwegen toch was het alsof we slalomden van wegenwerk tot wegenwerk en dat tot op de middag. Aangezien onze eerste optie, een camping ten zuiden van Berlijn uiteindelijk niet haalbaar was, reden we dwars door Berlijn, met Maarten als gids, “kijk daar is de luchthaven Tempelhof”, ” en hopla, nu zitten we in wat vroeger Oost-Berlijn was” tot we niet ver van de Brandenburger Tor een overnachtingsplaats kunnen bemachtigen. “Es geht voran”, zong Fehlfarben ooit, en inderdaad we zijn nog maar goed en wel geïnstalleerd of we marcheren, zoals zoveel anderen het ons hebben voorgedaan, over Berlijnse (West- en Oost-Berlijns) wegen.

Waar neem je iemand mee naartoe die nog nooit in Berlijn is geweest? Wat moet je toch gezien hebben? Starten doe je bij het kruispunt tussen Ackerstrasse en Bernauer Strasse waar er een goed beeld wordt gegeven hoe het leven was in de grenszone tussen west en oost. Het wordt als het ware terug levendig gemaakt hoe in deze gruwelzone in sneltreinvaart twee zones van mekaar gescheiden werden. Eerst volstond prikkeldraad en vervolgens ging het steeds verder tot het oprichten van een muur. Huizen moesten op termijn ook afgebroken worden om het springen te verhinderen.

Berlijn is een kolossale stad. Je kan en mag deze stad eigenlijk niet kortstondig bezoeken zoals wij nu doen. Maar wij hebben daar, zoals reeds gezegd onze redenen voor. Om Berlijn te vatten, moet je er tijd voor uittrekken en alles laten bezinken en het een plaats proberen te geven. En het is zonde als je als een gek door de stad racet om zoveel mogelijk restanten van de muur te zoeken en vervolgens alles dat met de nazis te maken heeft. We gaan dus niet aan verschrikkingen-shoppen doen. Met Ingrid onderweg zijn betekent ook vergeten te eten of niet denken om te eten en dan op het verkeerde tijdstip een hongerklopje krijgen en dan komt een Mexicaans café als geroepen. “Zwei Bier, bitte”! Na een uurtje wordt de straat afgezet en horen we in de verte muziek en gejoel en blijkt dat er een manifestatie onze kant opkomt. We hebben het er echt niet voor gedaan. We wisten van niets. Geen woorden nodig zeker. Naar onze mening waren er ongeveer 10.000 kleurrijke, dansende, en vierende maar vooral vredelievende betogers.

Vooraleer we richting restaurant en cocktailbar zouden afzakken heb ik Ingrid toch nog op sleeptouw genomen langs de Brandenburger Tor en het Holocaustmonument. Berlijn bezoeken zonder de Ampelmännchen (de speelse Oost-Berlijnse verkeerslichtmannetjes) te kennen is als op café gaan en niet weten dat er ook Trappist bestaat.

(Holocaustmonument)