Wenen en de Spaanse Rijschool

8 september 2019: Wenen – Wenen 0 km

De ochtendstond heeft goud in de mond. De zware regenval van gisteren is voorbij. Buitenkomen kan weer zonder onmiddellijk drijfnat te worden. Na een stevig ontbijt van spek en bruin brood ben ik paraat voor een stadsbezoek aan Wenen. Reisemobil Stellplatz Wien ligt amper 200 m van metrohalte Perfektastrasse verwijderd. In het metrostation bemachtig ik een ticket voor het openbaar vervoer dat 24 uur geldig is. De kostprijs is 8 €. Het ticket is geldig op trein, bus en tram. Komaan Brussel, dit moet bij ons toch ook kunnen…

De metrorit voert me naar Stephansplatz. Het plein is vernoemd naar zijn meest prominente gebouw, de Stephansdom. De kathedraal is de grootste van het land, inclusief de hoogste toren.

De zuidelijke toren valt het meest op. Met een hoogte van bijna 140 m torent hij hoog boven de stad uit. Het is mogelijk om de toren te beklimmen. Er zijn “slechts” 343 treden. Het is tijd voor ochtendgymnastiek. Een toegangsticket kost 5 €. Een fitnessbeurt is doorgaans duurder. Door de smalle draaitrap die maar blijft rondjes vormen, kom ik een beetje tureluurs boven. Het uitzicht over de stad maakt veel goed. Wie naar boven gaat, moet ook weer naar beneden langs dezelfde smalle draaitrap en is 2 keer teut gedraaid op een halfuur tijd. Gelukkig normaliseert de “dronken” toestand zich snel.

Na de trappentraining staat een cooling-down op het programma in de vorm van een stadswandeling. Via de Graben, een verkeersvrije winkelstraat die al rond 1220 het daglicht zag, gaat het naar de Kohlmarkt. Hier zijn chique winkels gehuisvest in historische panden. Gerenommeerde modemerken zoals Karl Lagerfeld, Gucci, Louis Vuitton, Chanel en Michael Kors hebben er een filiaal. Op zondag zijn de dure boetieks gesloten, maar window-shopping kost niets. Bij het zien van mini-handtassen met een prijskaartje van minimum 500 €, moet ik toch even slikken. Welke handtas is in godsnaam zoveel geld waard?

De Kohlmarkt leidt naar de Hofburg aan Michaelerplatz. In de Hofburg (hofpaleis) zijn vele bezienswaardigheden ondergebracht. Vooral de keizerlijke appartementen, het Sissi-museum en de Spaanse rijschool zijn echte toeristische trekpleisters. In de Hofburg zijn 18 vleugels en meer dan 2000 kamers. Het is een huzarenstukje om alles in 1 dag te bezoeken.

Ik ben enkel geïnteresseerd in de Spaanse Rijschool. Het opzoekingswerk vooraf was weinig hoopvol. De toegangstickets zijn duur en vaak vooraf online te boeken. Ik trek de stoute schoenen aan en informeer tegen beter weten in of er nog een plek vrij is voor een Engelstalige rondleiding. Tot mijn verbazing is het mogelijk om rond 14.00 uur aan te sluiten bij een Duitstalige groep. Het is niet mijn favoriete taal, maar het is beter dan niets. Een ticket kost 18 €. Bij de start van de rondleiding blijkt er ook een Engelstalige groep te zijn. Ik glip stiekem mee en niemand die het merkt.

De Spaanse Rijschool is het oudste en meest prestigieuze ruiterinstituut ter wereld. Er wordt enkel gewerkt met Lipizzaner-paarden, een van de bijzonderste rassen op aarde. Ze ondergaan een langdurige training die start op de leeftijd van 4 jaar. Op 13-jarige leeftijd zijn de paarden afgestudeerd en maken ze indrukwekkende sprongen met moeilijke namen zoals capriole, courbette en levade. De Lipizzaners worden tot hun 25ste jaar ingezet voor shows en de klassieke rijkunst. De paarden bereiken een gemiddelde leeftijd van 30 tot 35 jaar. In de Spaanse Rijschool zijn 120 paarden en iets meer dan 20 ruiters actief. Alhoewel Lipizzaners meestal wit zijn, worden ze niet in die kleur geboren. De veulens hebben allerlei kleuren. Door de jaren heen krijgen ze hun typisch witte kleur. Bij 1 op 100 paarden gebeurt dit niet. Op dit moment beschikt de Spaanse Rijschool over 3 anders gekleurde paarden. Met de uitzonderingen wordt gefokt want anders gekleurde paarden zouden geluk brengen en de toekomst van de Spaanse Rijschool veilig stellen.

We bezoeken achtereenvolgens de winterrijschool (zie foto), de stallen (fotograferen verboden), de materiaalruimte en de zomerrijschool. Deze laatste is gevestigd op een schaduwrijke binnenplaats die ’s werelds grootste automatische stapmolen huisvest. In de opslagruimte voor het paardenmateriaal is alles mooi gerangschikt per paard.

Bij de terugkeer naar de metrohalte stuit ik op een groepje entertainers die het “waar zit het balletje-spel” spelen. Handlangers die zich voordoen als toeristen, winnen wat geld en zetten zo andere vakantiegangers aan om het ook te proberen. Voor die anderen zit winnen er natuurlijk niet in. Het is een bekende toeristenval die overigens in andere grote steden ook toegepast wordt. Dat het louche zaakjes zijn, lijdt geen twijfel. Als ik een foto wil nemen, sluit men de gelederen onverbiddelijk. Ik laat me niet verrassen en kan het dubieuze spel nog net vastleggen.

De mini citytrip in Wenen zit erop. Morgen neem ik afscheid van Oostenrijk en gaat de trip verder naar het 5de land in rij, nl Hongarije.