Caminito del Rey en meer…

13 februari 2020: Álora – Caminito del Rey – Almayate 130 km

De Caminito del Rey of het Koningspad heeft iets mysterieus omwille van zijn vroegere reputatie als gevaarlijkste wandelpad van Europa. Het nieuwe pad met een lengte van 7,7 km is extreem beveiligd. Toch wordt er met een aantal preventieve waarschuwingen de indruk gewekt dat het gevaar langs alle kanten dreigt. Het is moeilijk in te schatten wat ervan aan is. Ik denk er niet te veel over na. Het wordt aanbevolen om proviand te voorzien. Ik neem voor alle zekerheid een liter water en een pak Sultana-koekjes mee. Dat moet volstaan. De wandeling start in Ardales en eindigt in El Chorro. Ik parkeer de camperbus aan het eindpunt van het Koningspad in El Chorro en neem de pendelbus naar het beginpunt. Het bergtraject van de shuttlebus is indrukwekkend. Ik waan me meteen in het stripalbum Jommeke in de Far West. Ik zie in gedachten Jommeke en Filiberke in het gezelschap van opperhoofd Dikke Springmuis en Koperen Keelgat te paard door het rotslandschap trekken, om Zoete Lelie uit de klauwen van de Ketelbuiken te redden.

Het is 1,7 km stappen naar het eigenlijke startpunt. Eerst gaat het door een kunstmatig aangelegde, verlichte tunnel waarna een woudroute naast het water volgt tot aan de echte toegangspoort.

Aan de ingang worden de tickets gecheckt en krijgt iedereen een helm, inclusief haarnetje. Het vervelende hoofddeksel is gedurende de ganse route verplicht. Charmant is anders. 

Via een trap kom je meteen terecht op de beroemde, houten “catwalk” die stevig verankerd is aan de rotsen. Foto’s van het houten plankenpad zien er spectaculairder uit dan het in werkelijkheid is. Het pad is  overal bijna een meter breed en er zijn stalen leuningen bevestigd als extra beveiliging. Naar beneden vallen is quasi onmogelijk.

De wandeling boven de diepe kloof duurt 2,9 km. De rivier ligt 100 m lager en het oogt erg spectaculair. Het moet gezegd, het panorama is fenomenaal. Tijdens de tocht is het belangrijk om niet alleen vooruit te kijken, maar ook achteruit, naar beneden en naar boven. Alle kanten zijn telkens opnieuw verrassend vanuit een ander gezichtspunt.

Op een deel van het parcours is het oude, vervallen pad nog zichtbaar. Het ligt een meter onder de nieuwe route. Het is meteen duidelijk waarom het zo gevaarlijk was. Er gebeurden in het verleden 5 dodelijke ongevallen, vooraleer de wandelroute onvermijdelijk voor een aantal jaren gesloten werd.

Het spectaculairste punt is ongetwijfeld de hangbrug over de kloof. Wie hoogtevrees heeft, krijgt het hier misschien even moeilijk. Ik spot althans enkele mensen die er niet gerust in zijn. Het feit dat de brug een beetje wiebelt, zit er misschien voor iets tussen.

De duurtijd van de wandeling wordt geschat tussen de 3 en de 4 uur. Ik hou een rustig tempo aan, hou regelmatig halt en neem veel foto’s. Op een kleine 2 uur ben ik weer aan de camper. De voorraad in mijn rugzak is onaangeroerd. Ik heb niets gegeten of gedronken, alleen nutteloos gewicht meegezeuld. In deze tijd van het jaar is het niet zo warm en is een picknick ietwat overbodig. Als de temperaturen in de zomer op hol slaan, is een voorraad absoluut noodzakelijk. De Caminito del Rey is beslist een aanrader omwille van zijn schoonheid, maar wie echt avontuur verwacht, komt een beetje bedrogen uit.

Het onvervalste avontuur begint pas na de Koningsroute, wanneer ik verder rijd naar de volgende verblijfplaats. Camping Almayata Costa (https://www.campingalmayatecosta.com/) is het doel. Zonder autosnelwegen geeft de GPS 2,5 uur rijtijd aan. Dat belooft. Vanaf El Chorro volgt onmiddellijk een heuse bergpas. Het wegdek is in slechte staat en zeer smal. De snelheidslimiet bedraagt 30 km per uur en harder kan echt niet. Het is een zalige route tot in het dorpje Valle de Abdalajis. Dan begint de miserie. Bij het rechtsaf slaan, kom ik in een zeer steile straat vast te zitten. Op het einde van de weg zijn er wegenwerken en ik kan geen kant uit. De straat is niet extreem smal, maar er staan geparkeerde auto’s aan beide kanten. Omdraaien kan niet.

Dat vraagt even om bezinning. Ik stap uit  en zet me op de stoep. Een oudere man die de wegwerkzaamheden als hobby opvolgt, komt me tegemoet en probeert een oplossing aan te reiken. Omdat ik er niks van begrijp, maant hij me aan hem te volgen met de bus. Ik ben er niet gerust in. Hij loopt voor de bus van het ene smalle straatje naar het andere en doet teken waar ik moet rijden. De man vergeet voortdurend dat een bus breder is dan een auto. Af en toe moet ik door middel van handgebaren duidelijk maken, dat wat hij vraagt onmogelijk is. Na veel wriemelen aan het stuur, vooruit en achteruit manoeuvreren, geraak ik uiteindelijk op de hoofdweg naar Malaga. Dat is een groot woord want de weg is overstroomd met water en in slechte conditie, maar de richting zit alvast goed. Eind goed, al goed.

Tot een 40-tal km voor het einddoel volgt de ene bergpas na de andere. Het is een magnifiek parcours.

Camping Almayata Costa is niet mijn favoriete plek, maar het is net wat ik nodig heb na een sportieve dag. Het kampeerterrein ligt aan het strand en staat vol met overwinteraars die er langdurig verblijven. De mensen hebben een onderlinge band en ik ben de vreemde eend in de bijt. Het is moeilijk om op zo’n camping contact te leggen met de buren. De verkwikkende douche doet deugd en het restaurant van de camping is in de winter geopend. Daar profiteer ik van.