De witte bergdorpjes van de Alpujarras

16 februari 2020: Castell de Ferro – Almócita 93 km

Na een nachtje slapen valt de beslissing. Castell de Ferro heeft een leuke camping en een mooi strand, maar daar is alles mee gezegd. Na 2 overnachtingen is het welletjes. Het is tijd om de kuststrook even te verlaten. De befaamde, witte bergdorpen van de Alpujarras zijn volgens mijn reisgids volstrekt een bezoek waard. Dat wordt mijn volgende tussenstop. De Alpujarras is een 70 km lange vallei aan de voet van de Sierra Nevada tussen Granada en Almeria. De bergdorpen in deze streek zijn onderling verbonden door talrijke wandelroutes. Het klinkt aanlokkelijk. Mijn bestemming is het relatief onbekende Almócita. Er is een aantrekkelijke, niet al te dure camping. Bovendien is het weer in deze regio momenteel aanlokkelijker dan aan de kust. Gewoon de zon volgen is de opdracht.

Ik overnacht op Camping Almócita  (https://campingalmocita.es/) in het gelijknamige dorp. Het is een vrij nieuwe camping met bar en restaurant, net sanitair, faciliteiten voor de camper en op loopafstand van 2 mooie bergdorpen, nl Almócita en Padules. Dat zijn een aantal vliegen in een klap. Wie naar Camping Almócita rijdt, volgt best de bordjes van de camping om de smalle straatjes in het dorp te vermijden. Daarin verzeild geraken is geen goed idee. De steegjes van Almócita zijn echt te smal voor campers.  Het is vreemd om in short en t-shirt tijd door te brengen op de camping met uitzicht op de eeuwige sneeuw.

Almócita ligt op een hoogte van 835 m en telt om en bij de 200 inwoners. De dorpen van de Alpujarras hebben een Moors verleden dat nog steeds zichtbaar is. De witte muren en platte daken zijn kenmerkend.

Als de bus geïnstalleerd is op het kampeerterrein kan een wandeling naar Almócita niet uitblijven. Vanop afstand heeft het dorp iets schilderachtig. Eenmaal ter plaatse ben ik meteen verkocht. Almócita is klein maar absoluut de moeite. Op de witgekalkte gevels in de smalle straatjes zijn tal van schilderijen en poëtische teksten aangebracht. Ik begrijp er niet veel van, maar het oogt gracieus. Onderweg ontmoet ik een Engels gezelschap met een Spaans sprekende dame. Ze vertaalt de teksten. Ik volg en luister heimelijk mee. Volgens de dame in kwestie zijn de tekeningen en de opschriften aangebracht om meer toeristen te lokken.

In het midden van het dorp staat de kerk, die gebouwd is na het Moorse tijdperk door de christenen.

De smalle straatjes hebben de allures van een langgerekte stadstuin. De bloemen en planten die de straten sieren in ontelbare potten geven het dorp een prachtig cachet. Het zorgt voor een innemende sfeer.

Middenin het dorp is een café. De kroeg ligt vlakbij de kerk en is bereikbaar via een kleine trap. Het terras lijkt op een dorpsplein waar de inwoners hun ontmoetingsplaats hebben. Het is er aangenaam vertoeven. Er wordt enkel Spaans gesproken. Gelukkig kan ik al vlot een “vino blanco” bestellen.

Ik sluit de wandeling af in het restaurant van de camping waar ik bij 1 glas wijn, 2 soorten tapas eet, voor de luttele prijs van 3,80 €. Ik heb weer ongelofelijk lekker getafeld. Gas om te koken is gewoonweg overbodig in Spanje. Aan de andere  kant van de camping ligt het dorp Padules. Maar dat is voor morgen…