Utjeha, een verborgen strandpareltje

13 augustus 2020: Burrel-Suc – Utjeha 156 km

De terugreis naar Geel begint vandaag. Mijn eerste zorg is Albanië verlaten. Er doen geruchten de ronde dat het niet zo eenvoudig is. Ik weet niet wat ik ervan moet geloven. Het is jammer om slechts 3 dagen in het land door te brengen. Ondanks de verkeersellende smaakt het naar meer. Ik blijf wat op mijn honger zitten. Albanië loopt gelukkig niet weg.

Het gaat opnieuw richting Montenegro over dezelfde slechte bergweg van gisteren. Hoewel het uitzicht bij momenten fenomenaal is, wordt het een lange en weinig comfortabele rit. De inhoud van de kasten en de chauffeur krijgen het zwaar te verduren. Het is een kunst op zich om alle gaten in het wegdek te omzeilen en tegelijkertijd de Albanese chauffeurs minutieus in’t oog te houden. Er gebeuren af en toe vreemde dingen in het verkeer. Hoewel het nog niet helemaal comfortabel aanvoelt, begint het wel te wennen. Het traject in tegenovergestelde richting doen, zorgt voor onverwachte panorama’s die ik gisteren miste.

Na 3 uur en 120 km bereik ik de grenspost. Het gaat moeizaam. Er staan slechts een 5-tal auto’s voor me, maar het controleproces duurt extreem lang. Verschillende voertuigen moeten onherroepelijk rechtsomkeer maken. Het zijn allemaal auto’s met een Albanese nummerplaat die dat verdict krijgen. De reden is een raadsel. Een Belgische nummerplaat geeft hoop. Het is de gewoonte om de nodige documenten te overhandigen aan het daarvoor bestemde douaneloket. Hier gaat het enigszins anders. Een douanebeambte loopt langs de rij wachtenden en haalt alle documenten tegelijkertijd op. Met de handen vol paperassen loopt hij vervolgens het kantoor binnen. Als dat maar niet fout gaat. Op exact dezelfde manier is mijn identiteitskaart ooit verloren geraakt aan de grens met Noorwegen. Gelukkig zijn de Albanese autoriteiten ordelijker en loopt alles goed af. Na een korte ondervraging gaat de grens open en krijg ik de juiste documenten terug. De langdurige grensprocedure in de hitte heeft me dorstig gemaakt. Het eerste terras in Montenegro voldoet om dat probleem op te lossen. Naast het terras is een tuin en ik grijp de kans om de Andy’s Pepper aan de barvrouw te brengen. De vrouw in kwestie is bijzonder geïnteresseerd. Ze is blij met de zaadjes. Ik blijf langer dan goed is hangen. Van rijden komt niet veel meer in huis.

Slechts 34 km verder houd ik het voor bekeken op Camping Utjeha (https://www.campingutjeha.com/index-eng.html) in het gelijknamige dorp. Het is een schitterende, kleine camping tussen de olijfbomen en bovendien niet te duur. Het kampeerterrein heeft moderne sanitaire voorzieningen en ligt aan een mooie baai. Ik krijg meteen zin om er nog een laatste stranddag aan te breien. Aan de bevallige zee-inham zijn een paar winkeltjes, 2 restaurants en heerlijke strandbedden. Ideaal!