Sendero del Acantilado – klif trail

14 januari 2021: Pêra – Pêra 0 km

15 januari 2021: Pêra – Pêra 0 km

16 januari 2021: Pêra – Barbate 395 km

17 januari 2021: Barbate – Barbate (Spanje) 0 km

Na amper 5 dagen op dezelfde locatie en 24 officiële lockdown-uren in Portugal ben ik het al grondig beu. Het is niks voor mij om de hele dag op een camping rond te hangen en niet op ontdekking te “mogen” gaan. De enige oplossing is ontsnappen naar Spanje maar dat is niet zo vanzelfsprekend. Ook dat land heeft strikte regels, al zijn die voor reizigers met een camper tamelijk onduidelijk. In Spanje zijn bepaalde regio’s afgesloten. Dat betekent dat de inwoners vrij mogen rondreizen in hun eigen regio. De “provinciegrens” overschrijden is verboden. Dorpen en steden met een te hoge besmettingsgraad in datzelfde gebied zijn nog eens apart afgesloten. Het is lastig om op te volgen. De website Spanje Vandaag (https://www.spanjevandaag.com/category/coronavirus/) is een goede bron, maar de situatie verandert dagelijks en dat maakt het niet eenvoudig. Andalusië, mijn volgende bestemming is zo’n afgesloten regio. In feite mag ik er niet in, maar het is tegelijkertijd de route naar België. En naar huis gaan, mag altijd. Wie terugkeert, mag de regiogrenzen dan weer wel overschrijden. Zucht… ik besluit na veel wikken en wegen naar Andalusië te verhuizen. Eens je in de regio bent, is het blijkbaar in orde. Omdat het onmogelijk is alle dorpen en steden te kennen die niet toegankelijk zijn, is de keuze om de snelweg te nemen snel gemaakt. Elke afslag die naar een “verboden dorp” leidt, zou afgesloten zijn.

Mijn huidige stek is Camping Pinar San José (https://www.campingpinarsanjose.com/ne/) in Barbate. Het is een luxueuze, camping met alles erop en eraan. De prijs van 23€ per nacht kan tellen. Er is niets aan te merken op de faciliteiten van het kampeerterrein, maar bij grote campings zoals deze verdwijnt de gastvrije, spontane sfeer vaak. Het personeel doet zijn job en ook niet meer dan dat. Het speciale wandelpad “Sendero del Acantilado” is het doel. In het Nederlands betekent het “Pad van de klif”. Het bewuste pad ligt 5 km van de camping. Op de vraag hoe het startpunt te bereiken, duwt de bediende van de receptie een plannetje onder mijn neus en daar moet ik het mee doen. Geen bus, geen taxi,… Voor bijkomende info, haalt ze haar schouders ongeïnteresseerd op. Gelukkig zijn er vriendelijke camperburen die me beter wegwijs maken. De conclusie blijft dezelfde. Er zijn geen vervoermogelijkheden. De oplossing is simpel. Ik wandel naar het wandelpad, volg de plaatselijke route en stap weer terug naar de camping via dezelfde weg. Het wordt een warme dag (18 °C) met veel zon en heel veel kilometers.

Via het strand van Zahora begint het traject. Het is onmiddellijk een opsteker. Het rotsachtige strand met op de achtergrond een vuurtoren leidt me naar het beginpunt van de route.

Sendero del Acantilado is een wandelpad van 7 km tussen Barbate en Los Caños de Meca. het ligt middenin het Parque Natural de la Breña y Marismas del Barbate, ongeveer 100 m boven de zeespiegel. De hoogteverschillen zijn niet groot. Via zanderige duinen tussen talloze pijnbomen gaat het langzaam in stijgende lijn. Een stevige tred aanhouden in het mulle zand is lastig.

Halverwege is een picknickplaats gebouwd rond een uitkijktoren uit de 16de eeuw. Het gebouw moest indertijd dienen om het land te beschermen tegen piraten. Het was permanent bemand met vuurtorenwachters om dreigend gevaar tijdig te signaleren. Nu kan je tegen betaling naar boven waar een gids meer uitleg geeft over de geschiedenis. Het betalende stuk is niet duidelijk. Ik klim gewoon naar boven. Het uitzicht over de pijnbomen en de kust is magnifiek. De vrouwelijke gids die toevallig net haar verhaal doet, spreekt me aan en zegt in vriendelijke bewoordingen dat de toren niet vrij toegankelijk is. Ze geeft me voldoende tijd om ervandoor te gaan.

De toren staat op het hoogste punt van het wandelpad. Bij helder weer is het mogelijk om Marokko te onderscheiden. Dat is nu het geval, maar ik ben toch niet helemaal zeker of de mistige berg in zee daadwerkelijk Afrika is. Onderaan de constructie is er uitzicht op een van de kliffen in de omgeving.

De laatste 4 km gaan opnieuw in dalende lijn via een breed, met uitstekende stenen bedekt zandpad. Het mooie traject eindigt in een bijna verlaten baai. Op enkele wandelaars en een paar vissers na, is er niemand te bespeuren.

Het is belangrijk om op deze trip proviand mee te nemen. Bij de zomerse hitte in deze streek is het pure noodzaak. In de buurt van de eindstreep zijn geen café’s of restaurants. De Sendero del Acantilado is een lineaire wandeling. Dat betekent dat je ook weer terug naar het beginpunt moet op eigen houtje. Ik hou een korte rustpauze op het strand vooraleer aan de retourtrip richting camping te beginnen. De zon zakt vrij vroeg en dat betekent frissere temperaturen… en een andere uitkijk op de toren.

Na bijna 22 km ben ik weer thuis. Morgen is het tijd voor pauze. De lockdowns achtervolgen me op een of andere manier. Vanaf middernacht worden de regels in Andalusië opnieuw strenger. Het gaat niet om een volledige lockdown, maar het komt in de buurt. Het is nodig om de reisplanning opnieuw te herbekijken en aan te passen. Het vervolg is voorlopig een verrassing, ook voor mezelf.