Weer thuis na een avontuurlijke rit

11 januari 2022: Omiš – Gospić 273 km

12 januari 2022: Gospić – Geel 1399 km

Solo reizen met een camper is af en toe een berekend waagstuk. Er is geen vervangchauffeur ter plaatse als een van de essentiële ledematen plots niet meer mee wil. Een golfelleboog met een acute, pijnlijke ontsteking is zo’n voorbeeld. Vooraf een noodplan bedenken en een goede verzekering afsluiten voorkomt de grootste narigheid, al is niet alles, altijd en onmiddellijk op te lossen. Overleg met de verzekeringsmaatschappij (VAB) levert een repatriëring op met een chauffeur naar keuze. Na een dag vol vertwijfeling, afwegingen, overleg met mezelf en anderen verschijnt een “vacature” voor chauffeur op mijn reisblog. De respons is verbluffend. Er ontstaat een onverwachte golf van solidariteit in de Nederlandse en Belgische camperwereld. Na massale deelacties op sociale media en heel veel hartverwarmende reacties dienen minstens 25 camperbestuurders zich belangeloos aan, waaronder mijn eigen neef Johan. Kiezen voor een bekende die ook nog eens dichtbij woont, lijkt in dit geval de beste optie. De redder in nood arriveert op dinsdag rond 17.00 uur na een vlucht via Zagreb naar Split. Ondanks de storm die de regionen al een volledige dag teistert maar ondertussen kalmer lijkt, vatten we de terugrit per direct aan met de bedoeling om nog een aantal kilometers te malen voor de nacht definitief valt. Het is de start van een hallucinant en onvergetelijk avontuur. De terugreis begint nochtans gemoedelijk in een bijna verkeersvrij Split.

Op de E65 richting Zadar wordt gauw duidelijk dat de stormwind niet helemaal uitgeblazen is. Bij een van de snedige windstoten volgt een oorverdovende krak en een koude windhoos “binnensbus”. Het volledige dakvenster is gaan vliegen. Gelukkig zijn er geen andere voertuigen betrokken. Bij een noodstop op de pechstrook overloop ik de camperinventaris en het creatieve brein van Johan doet de rest. Het waterdichte douchegordijn van de badkamer is de inzet om het gat voorlopig te dichten. Ducttape, het meest onmisbare object voor de camperaar (samen met WD40) doet de rest. De autosnelweg die verderop volledig afgesloten is door de weersomstandigheden is geen optie met een fladderend douchegordijn. Noodgedwongen gaat de route verder via binnenwegen. Gelukkig bestaan er apps als Bookings.com. Een hotelkamer in Gračac biedt de oplossing. De online boeking en betaling is snel gebeurd. Het is enkel een kwestie om ter plaatse te geraken en dat verloopt moeizaam. Na wind volgt heel veel sneeuw. De heuvelachtige wegen zijn amper berijdbaar. De situatie is ronduit gevaarlijk.

Mijn doorwinterde chauffeur blijft ijzig kalm en de opluchting is groot als Motel Lički krovovi in zicht komt. Helaas is de vreugde van korte duur. Het voormalige hotel is in bouwvallige staat en heeft te maken met verwarmings- en lekkageproblemen. De inkomhal staat vol met emmers en wasmanden om het doorsijpelende water op te vangen. De foto’s op de hotelsites zijn altijd mooier dan de werkelijkheid. Het is in dit geval een understatement. Het enige wat overblijft van de voormalige accommodatie is een bruine kroeg in het vroegere restaurant. In andere omstandigheden een welkome afwisseling, maar nu even niet. Motel Lički krovovi werd ondertussen verwijderd van Bookings.com en een terugbetaling is onderweg. De autosnelweg die ter hoogte van Sveti Rok weer toegankelijk is, is de veiligste route in de huidige context. In het spoor van enkele strooiwagens bereiken we Hotel Lika in Gospić op een snelwegparking. Het is ondertussen middernacht. Er is een hotelkamer vrij en parkeren mag onder het afdak van het naastgelegen tankstation. De bus blijft op deze manier in ieder geval sneeuwvrij. Eten en drinken is er niet meer bij. Het noodrantsoen van Sultana koeken in de bus doen de truc. Vul die alvast aan op de lijst van “verplichte” camperinhoud.

De nachtrust is kort. Er is nog een lange weg te gaan. De temperatuur ligt onder het vriespunt (-4) maar de sneeuwval is gestopt. De strooiwagens hebben vannacht mooi werk geleverd. De rijbaan is sneeuwvrij. De kopzorgen over het geïmproviseerde dak blijven op de voorgrond. Johan kruipt meermaals naar boven om de dakrenovatie te verstevigen. Met 2 aan elkaar gehechte spanbanden en bijkomende gorillatape uit Slovenië wordt de constructie eindelijk solide. Voeg de spanbanden ook maar bij noodzakelijke camperinhoud…

Na enkele interventies is de installatie ten slotte degelijk genoeg. Het douchegordijn is eindelijk getemd. Het gewapper is definitief in de kiem gesmoord. Vanaf nu wordt het gaspedaal flink ingedrukt. De “zwarte sneeuw” in het witte sneeuwlandschap lijkt achter de rug. De focus ligt op Geel.

Het is absoluut geen aanrader om 1399 km op 16 uur te rijden. Het kapotte dakvenster dwingt ons min of meer om het toch te doen. De enige tussenstops zijn een tankbeurt, 2 rustpauzes en een bockworst-stop in Duitsland. Op een mistbank en een file van een uur na ter hoogte van Stuttgart, verloopt de verdere terugreis voorspoedig. De concentratie van mijn interim chauffeur is buitengewoon. Mijn enige taak bestaat eruit om honderduit te vertellen en hem bij de les te houden, Sultana koeken en drinken aan te reiken. Rond middernacht zijn we thuis na een incidentrijke terugtocht.

Mutas en de VAB verzekering hebben uitstekend werk geleverd. Als het goed is, mag het ook gezegd worden. Zelfs het voortvluchtige dakvenster mag gerepareerd worden op kosten van camperverzekering Ruwelka. De geïnfecteerde golfelleboog, de oorzaak van het repatriëringsproces is gelukkig minder pijnlijk en gezwollen dan enkele dagen geleden. De doktersafspraak ligt vast…

De reis was bijzonder kort, maar toch kijk ik er tevreden op terug. De solidariteit van ver en dichtbij is een lichtpunt in niet zo eenvoudige tijden. En Johan… die heeft zijn “neefschap” waargemaakt. Merci! Deze reis blijft gegarandeerd een onuitwisbare herinnering.