Brute kennismaking met Roemenië

15 september 2019: Gyula – Săliște (Roemenië) 333 km

De wijnvoorraad is gezakt. In het gezelschap van enkele Nederlanders en Duitsers is er gisterenavond een fles gekelderd op het terras van de receptie. Het ging er gezellig aan toe met zelfgemaakte hapjes en drankjes. De schnaps is nog steeds niet lekker…

Vandaag zet ik koers naar Roemenië. Een digitaal wegenvignet is verplicht. Het kan aangekocht worden bij grensposten, postkantoren of benzinestations. Het vignet is ook online verkrijgbaar via de website roviniete.ro. Het is niet nodig om een sticker op de voorruit te kleven. Het e-vignet wordt gekoppeld aan het kenteken. Het duurt slechts enkele minuten om de online aanvraag te doen. Ik heb het gisteren uitgetest. Onmiddellijk na de aanvraag en betaling, wordt de aanschaf per mail bevestigd.

Het is slechts 4 km tot de Roemeense grens. Ik verwacht me niet aan een grenscontrole. Roemenië behoort sinds 2007 tot de Europese Unie maar niet tot de Schengenlanden die alle grenscontroles afschaften. Aan de grenspost in Varsand stoppen 2 douanebeambten me zonder pardon. Na controle van de identiteitskaart en het inschrijvingsbewijs van het voertuig, volgt er een inspectie van het interieur. Toegegeven, het is een beleefde douanier. Hij klopt zelfs op de badkamerdeur vooraleer ze te openen. Ik heb nochtans net aangegeven dat ik helemaal alleen ben.

De eerste 100 km blijft het landschap vlak, net zoals in Hongarije. De weg gaat door kleine dorpen waar de tijd lijkt stil te staan. Paard en kar worden frequent gebruikt als vervoermiddel. Ezels, geiten en koeien grazen in de berm naast de weg. In de voortuintjes wordt naarstig hout gekliefd als voorbereiding op de komende winter. Het panorama wordt stilaan heuvelachtiger.

In de omgeving van Arad begint de ellende. Er zijn op talrijke plaatsen wegenwerken aan de gang. Er is bijna geen doorkomen aan. De rit lijkt soms wat op een Parijs-Dakar etappe.

Plotseling is de weg volledig afgesloten. Er staat geen omleiding aangeduid. Zelf een alternatief parcours kiezen is de enige optie. Ik rijd kilometers lang op een weg in erbarmelijke staat. Het wegdek zit vol diepe gaten. Rond de allerdiepste kuilen is een opvallende rode cirkel in verf getrokken. Automobilisten slingeren van links naar rechts om zoveel mogelijk putten te ontwijken. Gelukkig is er niet veel verkeer maar het gaat zeer traag vooruit. Het busje wordt flink door elkaar geschud. Dat wordt pas helemaal duidelijk bij het openen van de koelkast. De fles melk is omgevallen en alles hangt vol. Dat wordt poetsen.

Na 333 km in plaats van de voorziene 255 km, kom ik aan op Camping Salisteanca (http://www.salisteanca.com/home/nl/). Roemenië ligt in een andere tijdzone. Bovenop de uitgelopen rijtijd, moet er nog een uurtje extra geteld worden. De camping ligt in de achtertuin van een pension, net buiten het centrum van Săliște. De koelkast melkvrij maken, is de eerste job. Daarna waag ik me aan een wandeling door de kleine stad. Săliște telt ongeveer 5000 inwoners. Buiten een mooi kerkje en gekleurde huisjes is er nu niet veel te zien.

Tijdens de kerstperiode komen mensen van ver naar hier om te feesten. Het is een van de beste plaatsen om de oude Transsylvaanse dansen te bewonderen die uitsluitend door mannen gedanst worden in zwart-witte klederdracht. Kerstmis en Nieuwjaar zijn nog ver weg. Zolang wachten op dansende mannen is een brug te ver.