Op weg naar de gouden driehoek

8 januari 2020: Geel – La Louvière 146 km

De buscamper staat al een 8-tal weken in de koude te verkommeren voor de deur, terwijl ik binnen droom van zon en leuke bestemmingen. Waarom het ijs van de ruiten schrapen, als het ook anders kan? Thuisblijven is niet goed voor vrouw en bus. Kortom, het kriebelt en alle redenen zijn goed om weer op pad te gaan. Eigenlijk was de grote uittocht pas voor morgen gepland, maar ik besliste last minute om vandaag al te starten met een leuke eerste tussenstop in het vooruitzicht.

Als bestemming kies ik voor de “gouden driehoek” in het Spaanse Andalusië. In dit gebied liggen de historische steden Sevilla, Cordoba en Granada met respectievelijk Alcazar, de Mezquita en Alhambra als meest tot de verbeelding sprekende trekpleisters. Het is in het toeristische seizoen haast onmogelijk om er binnen te geraken zonder maanden op voorhand tickets te bestellen. Omdat deze zwerfster nooit exact weet, waar ze wanneer is, is dat een moeilijke opdracht. In de winter stelt dit probleem zich nauwelijks. Dat idee en het vooruitzicht van warmere temperaturen is voldoende om in mijn bus te springen.

Andalusië ligt niet zo ver van Marokko en Portugal. Het ligt voor de hand dat ik deze landen ook bezoek. Marokko blijft voorlopig een twijfelgeval. De prijzen van de ferry schommelen nogal. Voor de 1,5 uur durende boottocht vanaf Tarifa betaal je al snel 300 € voor een retourticket. Dat is te duur. Onderzoek wijst uit dat de tarieven schommelen van dag tot dag. Als de overzet betaalbaar is op het juiste moment, zet ik koers naar Noord Afrika. In het andere geval richt ik me rechtstreeks op Portugal.

Genieten van de zon in het zuiden is één ding, er geraken een ander. Ik ben geen favoriet van tolwegen, maar in de wintermaanden zijn tol-routes soms een veiligere optie. De besneeuwde Alpen en Pyreneeën, die ik in de zomer graag te grazen neem, zijn nu te omzeilen hindernissen. Dat zijn zorgen voor onderweg…

Ook tijdens deze rondreis gaat Andy symbolisch mee op reis. Het verspreiden van de Andy’s Pepper-zaden blijft een bijkomende missie. De peperzaadjes werden tijdens de laatste rondrit netjes afgeleverd in Nederland, Oostenrijk, Tsjechië, Hongarije, Roemenië, Bulgarije, Turkije, Bosnië en Herzegovina en nadien per luchtpost verstuurd naar Suriname en Thailand. Brigitte Sterckx en Jan Vermeersch zorgden voor verdere verspreiding in Engeland, Jamaica en de VS. De grenzen van Nieuw-Zeeland blijven voorlopig een onoverkomelijke hindernis. Momenteel zijn er 3 varianten van Andy’s Pepper in omloop. Naast de gewone versie is er nu ook de rode en de ronde soort. Er is naar verluidt geen smaakverschil.

De route naar het zuiden verloopt in kleine etappes. Ik geraak vandaag niet verder dan La Louvière in Franstalig België. Er is geen camping of camperplaats in de buurt. Ik parkeer de camperbus voor het huis van Nathalie, een “oude” bekende. We maakten ongeveer 40 jaar geleden kennis via onze gezamenlijke passie, de tafeltennissport. Ondertussen hebben we elkaar bijna 35 jaar niet gezien. Een aantal kinderen en kleinkinderen verder, (we hebben ons best gedaan) wordt het tijd om herinneringen op te halen. We brachten om beurten een resem schoolvakanties bij elkaars familie door om Nederlands en Frans te oefenen. Het was een intensieve periode van lief en leed, die vraagt om een reünie. Nathalie en ik verstaan mekaar nog steeds. Maar goed ook want er valt veel te vertellen. Het wordt een namiddag en avond vol jeugdherinneringen…