Hallelujah Gloria

22 januari 2020: Cambrils – Castellon de la Plana 245 km

De storm die Spanje al enkele dagen teistert, heeft eindelijk de aftocht geblazen. Het verwoestende weerfenomeen laat een spoor van vernieling achter. Er is ontzettend veel schade en minstens 9 mensen lieten het leven. Gloria zit nog niet op haar tandvlees. Ze richt nu haar pijlen op het noorden van Catalonië en Frankrijk. De departementen Pyrenées-Orientales en Aude krijgen vandaag de volle lading. Net zoals in Spanje treden rivieren buiten hun oevers met overstromingen tot gevolg. Aardverschuivingen zijn een mogelijk gevolg van hevige regen- en sneeuwval. Talrijke gemeenten in de buurt van rivier de Agly zijn uit voorzorg geëvacueerd.

Camping La Llosa bezorgt me een veilig onderkomen tijdens het noodweer. De bus schudt gedurende 2 dagen heftig door elkaar, maar doorstaat de stormtest. Ik dood de tijd met lezen. Na 5 dagen Cambrils is het tijd om te vertrekken. Dat Gloria alles behalve een storm in een glas water is, ondervind ik vrij snel. Na een 20-tal km stuit ik op een politiepatrouille die bestuurders aanmaant om terug te draaien. Het wegdek is verderop weggespoeld en er is geen doorkomen aan. De Spaanse Guardia Civil doet een verdienstelijke poging om de alternatieve route in gebroken Engels duidelijk te maken. Na enkele kilometers besef ik dat ik niet goed opgelet heb. Ik geraak verzeild in een klein dorp met zeer smalle straten. Mijn rijkunsten worden danig op de proef gesteld. Slalommen tussen geparkeerde auto’s en haakse bochten tussen hoge omwallingen, met slechts enkele centimeters op overschot, brengen me op een pleintje waar ik geen kant meer opkan. Er zit niets anders op dan om te draaien. Dat is sneller gezegd dan gedaan. Er staan overal auto’s geparkeerd. Het kost veel bloed, zweet en diepe zuchten om de bus te keren en hetzelfde parcours vervolgens nog eens te doorstaan. Plaatselijke inwoners bekijken belangstellend het schouwspel, maar grijpen niet in. Vaak beginnen mensen met zijn allen, goed bedoeld aanwijzingen te geven die ik toch niet begrijp. Het is nooit duidelijk wie de juiste richting aangeeft en het voelt aan als een ongeregelde loterij.

Eenmaal ontsnapt uit de klauwen van het dorp, volg ik een smal bergpad  dat me terug naar de juiste route moet leiden. Het is een spannende bedoening. Ontwortelde bomen, kleine aardverschuivingen en gevallen steenpuin vormen de hindernissen die Gloria achterlaat.

Het is opletten geblazen. In normale omstandigheden is de omgeving de blikvanger, maar die krijgt vandaag iets minder aandacht dan gewoonlijk.

Na ettelijke kilometers vind ik de juiste richting terug, maar niet voor lang. Een volgende politiepatrouille blokkeert opnieuw de weg omwille van schade aan het wegdek verderop. Deze keer ben ik een betere leerling. Ik neem nota’s terwijl de vriendelijke politieagent de namen van de te volgen dorpen dicteert en spelt. Dat helpt. Om helemaal zeker te spelen neem ik na een hindernissenparcours van 70 km toch maar de autosnelweg. De A7, die tot gisteren nog helemaal ondergesneeuwd was in noordelijke richting, is vrijgemaakt. De snelweg is tolvrij.

In Castello de la Plana houd ik het voor bekeken. Ik stop er op de parking bij het vliegveld en het strand. Het is een drukbezette, gratis camperplaats zonder voorzieningen waar een 60-tal campers terecht kunnen. Het staat helemaal vol met Duitsers, Nederlanders, Fransen en Belgen. De plaatselijke gasleverancier heeft er een serieus klantenbestand opgebouwd. Hij passeert geregeld om de overwinteraars op de parking te bevoorraden.

De zee aan de overkant van de straat is nog steeds onrustig. Een wandeling naar het naburige centrum toont nog maar eens aan hoe Gloria heeft huisgehouden. De strandboulevard is weggespoeld en het plaatselijke park staat onder water. Allerlei vreemde voorwerpen liggen her en der verspreid.

Restaurant La Ola, letterlijk vertaald De Golf, heeft deze dagen een erg toepasselijke naam. Het houten planken-pad dat naar de ingang leidt staat helemaal onder water. Met enige inspanning en net geen natte voeten geraak ik binnen om te genieten van een lekkere, betaalbare visschotel.

’s Avonds ontmoet ik Hans en Martine, 2 solo reizigers die voor langere tijd op dezelfde camperplaats staan. Na een spannende dag is het tijd voor een vleug ontspanning. We verbroederen met zijn drieën in de grote camper van Hans en kraken een flesje rode wijn.