Castell de Ferro

14 februari 2020: Almayate – Castell de Ferro 86 km

Na de voorbije stedentrips, het aantal gereden kilometers en de Caminito del Rey is het opnieuw tijd voor een rustpauze. Ik zoek een camping aan zee om enkele dagen te relaxen in een niet al te drukke omgeving. Het wordt Castell de Ferro aan de Costa Tropical, ook wel eens smalend de Costa Plastiek genoemd omwille van de vele groentenserres in de omgeving. Het landschap wordt er op een aantal plaatsen inderdaad door ontsierd, maar onze komkommers, courgettes, paprika’s en avocado’s worden in deze regio geteeld. Om Castell de Ferro te bereiken volg ik de kustweg. Het is een route waar geduld een noodzaak is. Tijdens het eerste gedeelte van de rit zijn er tal van verkeerslichten en minstens om de 500 m rotondes in alle mogelijke maten en variaties. Tussen 2 ronde punten, is zone 30 populair. De zones zijn aangelegd met verkeersdrempels in de vorm van zebrapaden op hoge bulten. De kustweg is geen zaligmakend traject waar een mens om staat te springen, hoewel de bus dat een aantal keer letterlijk in mijn plaats doet. Voortdurend schakelen is onvermijdelijk. Het is een slijtageslag voor de koppeling. Als ik het gelanterfant beu ben, volgt plots een mooie, bergachtige kustroute. De laatste 40 km over de N-340 maken de rit weer goed.

Camping Huerto Romero (https://campinghuertaromero.es/en/) in Castell de Ferro wordt mijn stek voor de komende nachten. Het is een kleine camping met een toegangspoort tot het strand en een boulevard. Het sanitair is netjes. Het kampeerterrein wordt duidelijk onderhouden door iemand met groene vingers. Verscheidene planten, bloemen en bomen dragen een naamlabel. De vogels voelen zich hier thuis en De Andy’s Pepper krijgt ook een plekje.

Op de boulevard zijn verscheidene terrasjes. Een aantal zijn gesloten omwille van het winterseizoen, maar er is voldoende animo bij de horecazaken die wel open zijn. Het strand ligt er verlaten bij, maar heeft onmiskenbaar zijn charmes.

90 m boven de zeespiegel ligt het kasteel van Castell de Ferro. Enkel de toren is vanaf het strand zichtbaar. Ik kan voorlopig weinig informatie vinden over het bouwwerk. Misschien is zelfstudie door enig klimwerk de komende dagen een optie.

Op een van de terrassen met uitzicht op het strand bestel ik mosselen met brood en een glas wijn. De Spaanse bereidingswijze is anders dan de onze, maar het smaakt voortreffelijk. De kostprijs is belachelijk laag.

Castell de Ferro heeft slechts een 3000-tal inwoners. Het stadje is een vakantieplaats die voornamelijk door Spanjaarden wordt bezocht. Hier en daar hoor ik enkele Britten, Duitse en Nederlandse overwinteraars, maar de voertaal is Spaans. Ik blijf nog enkele dagen plakken om van de zon te genieten, mijn Spaans bij te schaven en verder helemaal niets te doen…