Padules en Los Canales in de Alpujarras

17 februari 2020: Almócita – Almócita 0 km

Wakker worden in de bergen van de Alpujarras gaat gepaard met dampende koffie en een mooi uitzicht over de bergen, vergezeld van een prachtige zonsopgang.

Het belooft een warme dag te worden. De weersvoorspellingen spreken van 23 °C. Dat is de ideale temperatuur voor een fikse bergwandeling. Wandelpaden zijn er genoeg in deze streek. Her en der staan bordjes met richtingaanwijzingen voor wandelaars.

Camping Almocita ligt tussen 2 bergdorpen in. Het bergdorp Almócita was gisteren aan de beurt. Vandaag bezoek ik Padules. Dit dorp is dubbel zo groot, al wil dat in de bergen van de Alpujarras niet zoveel zeggen. Padules telt ongeveer 400 inwoners en blijft hoe dan ook een mini gemeenschap.

De hoofdstraten zijn breder dan die van Almócita en min of meer berijdbaar met de wagen, al blijft het klimmen, dalen, passen en meten. Net als bij de buren zijn er ook enkele muurschilderingen te bewonderen, al zijn ze niet zo talrijk. De poëtische verzen blijven achterwege. Persoonlijk vind ik het kleinere Almócita levendiger en gezelliger.

De kerk is het middelpunt van het dorp. In de buurt van het gebedshuis zijn 2 restaurants, maar die lijken gesloten. Het is niet helemaal duidelijk. Op het ene terras zitten 2 dames koffie te drinken. Daar heb ik ook zin in. Als er na een kwartier nog steeds niemand komt opdagen om een bestelling aan te nemen, geef ik er de brui aan. Het flesje water in mijn rugzak volstaat.

De belangrijkste attractie in de omgeving van Padules zijn de enigszins “beroemde” watervallen Los Canales. Het is een recreatiegebied en picknickzone met een mooie kloof om door te wandelen waarbij je door de rivier kan waden. In de warme zomers is het ijskoude water een welkome verfrissing. Los Canales is in het hoogseizoen zowat het plaatselijke zwembad. Althans dat heb ik me laten vertellen want als ik arriveer, is het gebied afgesloten door een poort. Ik hoor de waterval klateren, maar kan er niet bij. Het is sowieso te fris voor een wandeling door steenkoud water maar het blijft een kleine teleurstelling om zelfs geen glimp op te vangen. De trip door de bergen is niettemin een mooie wandelroute met spectaculaire vergezichten. Het gebied is in deze periode uitgestorven. Ik ontmoet op enkele uren tijd geen enkele andere voetganger.

Na 10 km lopen volgens de stappenteller, ga ik terug naar de camping. Ook hier blijkt de bar en het restaurant op maandagnamiddag gesloten. Vanavond is de zaak wel geopend en kan ik er weer terecht voor lekkere tapas. In deze omgeving liggen de winkels en restaurants nu eenmaal niet voor het oprapen.

Ik breng een stuk van de namiddag door met een boek in de zon. Na 1,5 hoofdstuk krijg ik de plotse ingeving om opnieuw naar Almócita te wandelen. Ik ontdek nieuwe poëzieteksten die ik gisteren over het hoofd zag.

Een vino blanco drinken in het enige gezellige café van de wijde omgeving lijkt een goed idee. Tot mijn verbazing kost een glas wijn vandaag een 0,5 € minder dan gisteren. De dame achter de tapkast is zich van geen kwaad bewust. Haar collega’s doen er voor toeristen een derde van de prijs bij. Niet zo slim in een dorpje dat behoefte heeft aan meer toerisme. Na 1 consumptie hou ik het voor bekeken. Ik kijk uit naar het etentje van vanavond in het gezelschap van Bart, Borrie en Nicole, enkele Nederlanders die vandaag op de camping arriveerden en waarmee ik al uitgebreid kennismaakte.