Fanzara… en dan chaos

1 maart 2020: Elche – Alcalà de Xivert 450 km

Het was iets te voorbarig om mee te delen dat er niets te vertellen valt over een lange terugtocht. Dat bewijst een dag zoals vandaag. Het plan om vanuit Elche naar Fanzara te rijden en daarna een kampeerplaats te zoeken, loopt grondig in de war. Tot Fanzara gaat alles gesmeerd…

Fanzara was tot enkele jaren geleden een klein, onbekend dorp met slechts 300 inwoners, waaronder veel oudere mensen. Na succesvolle protesten tegen plannen om er een stort aan te leggen, volgen er nieuwe, frisse ideeën om het dorp tot leven te wekken. Zo ontstaat het project MIAU. Het is de Spaanse afkorting voor Onvoltooid Urban Art Museum. De onderneming is een groot succes en resulteert in een street art festival. Bij de eerste editie komen een 20-tal kunstenaars naar het dorp om de gevels van de huizen te voorzien van kleurrijke murals. Een aantal dorpsbewoners geven de artiesten tijdens het evenement een slaapplek in hun huis door de actie “Adopt an Artist”. Fanzara is tegenwoordig aantrekkelijk voor dagjesmensen die in groep door de straten trekken om de muurschilderingen te bewonderen. Het dorp telt een aantal leuke, smalle straatjes. Achter elke hoek schuilt een verrassend kunstwerk. Dat het project aanslaat, is duidelijk. De 3 terrassen die Fanzara rijk is, zitten stampvol. Meer en meer bewoners laten hun gevel inkleuren. Project MIAU krijgt een jaarlijks vervolg in de maand juli. Steeds meer kunstenaars bieden zich aan om deel te nemen aan het kunstfestival.

Fanzara is een mooie tussenstop. Na het bewonderen van allerlei street art, ga ik op zoek naar een slaapplaats. Het is niet zo eenvoudig. Vermits de gasvoorraad en de batterij van de laptop er de brui aangaven, moet ik op zoek naar een plek met elektriciteit en proviand. De “koude” noodvoorraad in de koelkast is ondertussen serieus geslonken. Ik besluit een camperplaats bij een B&B  in Suera te proberen. Bij aankomst blijkt dat er iets schort aan de elektriciteitstoevoer. Op zondag is de aanverwante bar gesloten. Na enige twijfel, lijkt verder rijden de beste optie. De keuze valt op Los Olives Camping Park (https://www.losolivoscampingpark.es/) in  Alcalà de Xivert.

Vanaf nu loopt alles mis. De GPS-coördinaten op de app van Campercontact zijn zodanig fout, dat ik ergens in de bergen beland. Er is in eerste instantie geen vuiltje aan de lucht. Niets wijst erop dat de camping verder weg is dan ooit. De CV-170 is een mooie, kronkelende weg die 2 bergtoppen aandoet. De ene telt slechts 500 hoogtemeters en de andere het dubbele. De namen ontglippen me. Het zijn geen super hoge bergen. Maar als de keukenvoorraad begint te rammelen in de haarspeldbochten, terugschakelen naar 2de een noodzaak wordt en het gemiddelde dieselverbruik oploopt naar 19 l per 100 km, is het stijgingspercentage niet te onderschatten. Als klap op de vuurpijl moet ik om de “onbestaande” camping te bereiken ook nog eens 3 km off-road, ergens in the middle of nowhere.

Na 3 km loopt de zandweg dood en er is geen kampeerplaats te bespeuren. Oeps, het is slechts 56 km uit de richting. Na een telefoontje naar de camping wordt duidelijk dat er nog plaats is, maar het terrein wordt afgesloten om 18.30 uur. Het is een race tegen de klok. De verharde weg terugvinden is een eerste vereiste, waarna dezelfde bergen nog een keer aan bod komen. Na veel draaien, keren en huisraad-gerammel, bereik ik de finish om 18.29 uur. De timing is perfect. Het restaurant sluit om 20.00 uur en ook die tijdslimiet verpulver ik. Het is een topdag!