De Balkan, Turkije en Georgië als Covid geen roet in het eten gooit.

14 juli 2020: Geel – Guldental (Duitsland) 306 km

“Ga één keer per jaar naar een plek waar je nooit eerder bent geweest.” Met deze quote van de Dalai Lama in het achterhoofd ga ik weer op verkenning. Omwille van de corona perikelen en de onvermijdelijke lockdown was er voldoende tijd om na te denken over mogelijke bestemmingen. De route is meermaals herschreven in mijn hoofd. De huidige planning leidt me naar Georgië. Het is niet de meest voor de hand liggende bestemming, maar het land is volgens de beperkt beschikbare reisgidsen waanzinnig mooi. Georgië grenst aan Rusland, Azerbeidzjan, Armenië en Turkije. Het is de plek van de Kaukasus, één van Europa’s hoogste bergen, ongerepte natuur, eeuwenoude ruïnes en niet te vergeten een rijke eet- en wijncultuur. Redenen genoeg om op onderzoek te gaan. Tbilisi, de hoofdstad van Georgië ligt een kleine 5000 km van Geel. De weg ernaar toe is lang en bezaaid met spectaculaire landschappen, historische bezienswaardigheden en andere curiositeiten.

Het traject ligt vast, het busje is ingepakt. De hamvraag blijft of Georgië via de weg bereikbaar is. De corona dreiging is niet verdwenen en tot op heden zijn de landsgrenzen van Bosnië-Herzegovina, Montenegro en Albanië nog dicht voor niet essentiële reizen. Hoewel het voor mij een verademing is om eindelijk weer te kunnen zwerven, is dat in corona tijden niet evident. België verdeelt alle landen in kleurenzones. De rode zones zijn verboden gebied. Naar verwachting zullen deze zones uitbreiden in de komende weken en maanden. Ook andere landen komen met een verscheidenheid aan systemen. Elk land neemt andere maatregelen en het vraagt wat studiewerk om up to date te blijven. Veilig reizen staat voorop. De nodige mondmaskers en handgels zitten in mijn rijdend kot. Enige creativiteit en improvisatie zijn nodig om de eindebestemming te halen. Met een busje reizen heeft als voordeel dat het traject steeds bij te sturen is en omkeren blijft op elk moment een optie. Deze reis kan wel eens korter worden dan verwacht.

Tijdens het uitstippelen van de route, stuit ik bij toeval op een bijzondere camping in Burel-Suc in Albanië. De nonnen baten het kampeerterrein uit en houden zich daarnaast bezig met enkele kinder- en daklozenprojecten. Het lijkt boeiend om een bijdrage te leveren en er rijpt een plan. Net voor afreis was er een “graffiti festival” in mijn achtertuin. Vorig weekend werden de lelijke betonnen schuttingsmuren opgefleurd met graffitikunst door jong en oud. Nine, Bert en Jobray lieten hun talenten met veel enthousiasme los op mijn tuinmuren, samen met de kinderen uit de buurt. Naast de creatieve insteek, werden er ook drankjes, hapjes, Andy’s Peppers en aanverwante producten aan de man gebracht door Jan, Joke, Anne en Brigitte. Het BOMB-team en de kok des huizes zorgden voor de inwendige mens. Het werd een prachtige dag en dankzij de bijdragen van de vele bezoekers kon ik spullen aankopen voor het Albanese kinderproject. Volgeladen met schoolmateriaal en een hoop reislust ben ik op weg naar het eerste grote objectief bij de Albanese nonnen. Leny schenkt me nog eens 35 zelf gefabriceerde mutsen voor het daklozenproject in Albanië. Tijdens de voorbije lockdown breide ze bijna 200 exemplaren voor het goede doel. Dank je wel Leny.

Het was vanochtend passen en meten om het busje vol te laden, maar het is uiteindelijk gelukt om al het materiaal een plek te geven. Tot in Zwitserland valt er weinig te beleven over de route langs de Duitse snelwegen. Wat wel opvalt tijdens de korte rit zijn de verschillende corona maatregelen per land. In Nederland zijn mondmaskers in de winkels niet verplicht. Bij aankomst op Campingpark Lindelgrund (https://www.lindelgrund.de/nl/) in Duitsland dan weer wel, althans op de receptie. Er is nog voldoende plaats op de camping en douches en toiletten zijn gewoon open. De regel is dat er slechts 1 persoon tegelijk binnen mag in het gebouw. Dat is alvast een meevaller. De enthousiaste begroeting door de kinderen van de buren is meteen een opkikker. Beide kindjes vinden het grappig om na hun bijna afgelopen campervakantie nog eens een verdwaalde Belg te zien. En ik hoef mijn gebrekkige Duitse taaltje op de eerste avond nog niet te gebruiken…