Burrel-Suc, eindpunt van de reis

11 augustus 2020: Shkoder – Shkoder 0 km

12 augustus 2020: Shkoder – Burrel-Suc 120 km

Georgië blijkt via de Balkanlanden onbereikbaar in corona tijden, of toch zo goed als. De grenzen tussen Albanië en Griekenland blijven voorlopig gesloten. Er is een mogelijkheid om via Noord Macedonië door te stoten naar Bulgarije op voorwaarde van een negatieve coronatest. Daar heb ik geen zin in. Om die reden wordt Burrel-Suc het eindpunt van deze reis. Ik keer voorlopig terug naar België via landen die beter bereisbaar zijn. Binnen enkele weken waag ik een nieuwe poging, maar dan via Italië per boot naar Griekenland. Dat levert wellicht minder problemen op.

Maar goed, deze reis is nog niet helemaal voorbij. Ik heb nog wat te vertellen. Na een dag luieriken aan het Shkodar meer is het tijd om werk te maken van het eerste objectief dat op 12 juli in mijn tuin startte met een geslaagd graffiti evenement. Met de verdiende centjes werd schoolgerief aangekocht voor het kinderproject van de Oasis kerk in Burrel-Suc.

Om Burrel-Suc te bereiken moet ik andermaal door de stad Shkoder manoeuvreren. Het verkeer bezorgt me opnieuw kippenvel. Het is de kunst om kalm te blijven en geen zwakke weggebruikers, die als ongeregelde mieren, vaak in tegengestelde richting door het verkeer bewegen, per ongeluk op te scheppen. Gelukkig is het niet zo druk en slaag ik wonderwel in dat opzet. Na het doorkruisen van de stad, neem ik de E762 richting Tirana. Het wegdek is in zeer goede staat en het verkeer verloopt vlot. Vanaf Milot ga ik de E851 op. Deze bergweg loopt naast de Mat. De 115 km lange rivier ontspringt in Martanesh en eindigt in een stuwmeer, iets voorbij Burrel. De weg kronkelt zich op verschillende hoogtes naast de rivier en levert mooie vergezichten op. De staat van het verharde wegdek is erbarmelijk en moet bij momenten niet onderdoen voor een off-road parcours. De laatste 50 km duren 1 uur en 45 minuten. Dat zegt genoeg.

In de vroege namiddag kom ik aan bij de Oasis kerk. De poort is gesloten. Aanbellen is een maat voor niets. Er daagt niemand op. Een voorbijganger biedt de oplossing. Hij klimt over het ijzeren hekwerk en haalt een van de broeders uit zijn kot. De man ontvangt me hartelijk en probeert tevergeefs een gesprek aan te knopen in het Italiaans. Mijn kennis van het Italiaans beperkt zich tot “Ti amo” en dat zeg je nu eenmaal niet tegen een broeder. Gent Gjini, de bezieler van het kinderproject spreekt vlot Engels. Hij is een druk bezet man en kan me om 17.00 uur ontvangen. Ondertussen vertoef ik in het gezelschap van Yasha en Jeurgen. Dit Australische koppel reist al jaren met de camper door verschillende continenten. De tijd verloopt snel in het gezelschap van deze wereldreizigers. Ze vieren hun 27ste huwelijksverjaardag en nodigen me morgen uit voor Champagne. Daar moet ik nog even over nadenken…

Als Gent Gjini zich aansluit bij het gezelschap vertelt hij dat het belangrijkste project van het dorp draait om de kinderen uit de buurt. De Oasis kerk zorgt voor een vorm van naschoolse opvang. De kinderen krijgen een warme maaltijd en huiswerkbegeleiding. Op het speelplein naast de kerk ravotten ze met hun vriendjes. Het is een inspirerend bezoek aan een mooi project. Hopelijk komen de afgeleverde schoolspullen, het stoepkrijt en Leny’s zelfgebreide mutsen goed van pas.