Verkeer in Albanië, een verhaal apart

10 augustus 2020: Budva – Shkoder (Albanië) 96 km

Montenegro is meer dan Budva alleen, maar ik heb haast. Woensdag heb ik afgesproken met Gent Gjini op de camping van de Oasis Church in Burrel-Suc. De man is verantwoordelijk voor enkele kinderprojecten en verwacht me iets na de middag. Het is tijd voor een eerste kennismaking met Albanië.

Vooraleer Montenegro definitief te verlaten, stop ik aan het eiland Sveti Stefan, een “onbereikbaar” pareltje aan de Adriatische kust. Het voormalige vissersdorp ligt 5 km van Budva en is niet meer dan 2 hectare groot. Het is omgetoverd tot een exclusief vakantiedorp voor kapitaalkrachtige vakantiegangers. Het domein vormt een aantrekkingskracht op beroemdheden, die er veelvuldig genieten van bijzonder chique plezierreizen. Het schilderachtige eiland is met het vasteland verbonden door een smalle brug. Sinds 2007 wordt het exclusief gehuurd door de Aman Resorts hotelketen. Het bedrijf renoveerde de huisjes op het eiland en toverde het geheel om tot een luxedorp. Een overnachting kost tussen 700 € en 3000 €. Dat is niet voor mijn portemonnee. In de buurt komen is zelfs moeilijk. Een betaalparking vlak naast het eiland kost 10 € per uur. Ik sta al voor de slagboom bij het horen van de prijs. Ik zeg vriendelijk dat ik zo’n bedrag niet betaal en de ticketverkoper knikt begripvol. Hij opent behulpzaam de poort zodat ik vlot kan omdraaien. Waarschijnlijk is de man’s loon ook niet zo exclusief. Ik rijd terug naar de hoofdweg en stop aan een hotel waarvan de naam me ontglipt om een koffie te drinken met uitzicht op Sveti Stefan. Dat is een beter idee. De koffie kost slechts 1,5€ en de parking is gratis.

Sveti Stefan ligt niet zo ver van de Albanese grens. Na een 20-tal kilometer komt de grenspost in zicht. Ik verwacht een strenge controle maar dat valt mee. Een norse man vraagt de autopapieren en mijn identiteitskaart. Beide documenten worden meteen goedgekeurd en ik mag het land binnen. Er wordt zelfs niet geïnformeerd naar de groene verzekeringskaart. Dat is raar want Albanië wordt als land door tal van Europese verzekeraars uitgesloten. Ook mijn autoverzekering deed de voorbije weken moeilijk, maar uiteindelijk gaven ze me gisteren per mail toestemming om het land te doorkruisen. Net op tijd.

De eerste kilometers op Albanees grondgebied zijn niet anders dan de voorbije dagen. Dat verandert in de stad Shkoder. Het is de eerste stad die ik doorkruis en dat is even wennen. Het verkeer is één grote chaos. Rijvakken zijn er nauwelijks. Auto’s rijden met 2 of 3 kriskras door elkaar. Wie even naar de winkel moet, parkeert zijn voertuig simpelweg in het midden van de rijweg, met onvermijdelijke files als gevolg. Naast de autobestuurders zijn er talloze andere weggebruikers. Ezelskarren en paardenkarren zijn de meest aparte weggebruikers. Voetgangers riskeren hun leven om de woelige straten over te steken. Ze staan vaak al half op de drukke rijweg tussen het ongeregelde verkeer. Talloze “spookfietsers” die zich in tegengestelde richting op de rotondes begeven, lijken wel “zelfmoordfietsers”. En dan zijn er nog de brommertjes die me langs alle kanten belagen. Er is geen sprake van voorrangsregels op rotondes. De wet van de sterkste geldt. Gas geven is een must om verder te komen. Gelukkig wordt er niet getoeterd. De verkeerschaos zou prachtige foto’s opleveren, maar daar is jammer genoeg geen tijd voor. Het is alle hens aan dek om de stad ongeschonden door te komen.

Even buiten Shkoder stop ik aan het Lake Shkodra Resort (https://www.lakeshkodraresort.com/). Het is een zeer luxueuze, verzorgde camping aan het meer. Het is een verademing om hier te verblijven in vergelijking met de vorige slaapplek. Hier hou ik het wel 2 nachten uit. De camping biedt allerlei dagtrips aan in samenwerking met andere organisaties. Zo’n dagtrip boeken mislukt omwille van een gebrek aan voldoende deelnemers. Er zijn nochtans buitenlandse toeristen op de camping die ’s avonds allen in het restaurant verzamelen.

Bij gebrek aan een uitstap wordt het morgen een luie dag aan het meer. Dat moet lukken in zo’n mooie omgeving…