Skradin om te eindigen

14 augustus 2020: Utjeha – Utjeha 0 km

15 augustus 2020: Utjeha – Skradin 420 km

Zoals voorspeld lag ik gisteren de hele dag op het strand in de baai van Utjeha. Ik bakte in de zon, kreeg wat kleur, las een half boek, ploeterde in zee en dronk een dure cocktail. Niet veel te vertellen dus… Niks doen is soms gewoon plezant.

Het grote “rijwerk” naar Geel begint nu echt. Om Montenegro te verlaten neem ik de panoramische kustroute. Het gaat traag vooruit omwille van snelheidsbeperkingen in de dorpen, vrachtverkeer dat amper de berg op kan en wegenwerken. Na 2 uur en 80 km neem ik de ferry over het meer van Kotor van Kamenari naar Lepetani. De boot is net gearriveerd en er is geen wachttijd. Dat valt mee.

Nog eens 60 km verder arriveer ik in Dubrovnik. Het is de eerste keer dat ik dit bijzondere schiereiland duidelijk vanop de weg spot. Er zijn verscheidene parkings om even te stoppen maar ze liggen allemaal aan de overkant van de drukke rijbaan. Het uitzichtpunt bij de bushalte is een onverwachte meevaller. Het staat niet aangeduid maar mijn reflex om de bus aan de kant te zetten, komt op het juiste moment. Naast de bushalte zijn enkele parkings voor auto’s voorzien en er is zelfs een trap met bovenaan een uitstekend uitzichtpunt.

65 km na Dubrovnik staan er 2 grensposten op het programma. Neum, het enige Bosnische stadje aan kust ligt onder de voet. Het is een geluk bij een ongeluk. Tanken wordt dringend en in Bosnische contreien is dat veel goedkoper. De prijs van Diesel bedraagt er momenteel ongeveer 0,90 € per liter. In Kroatië is dat een pak meer. De laatste tankbeurt was in Bosnië, exact 1000 km geleden. Het is de hoogste tijd om bij te vullen en het wordt zelfs even spannend om niet zonder brandstof te vallen. Ik waag het erop en het lukt wonderwel…

De Bosnisch-Kroatische grensposten vormen geen enkel probleem. Een van de douaniers zingt zelfs een liedje voor me in het Frans als hij mijn identiteitskaart onder ogen krijgt. Bonjour Ingried (op zijn Frans) et bon voyage mademoiselle. Het is wel grappig.

Vanaf nu gaat het sneller. De autosnelweg naar Split ligt binnen bereik. Niks dan lof over de Kroatische autosnelwegen, maar het blijft hoe dan ook een saaie bedoening. Na Split ben ik het rijden beu en stip Camp Skradinske Delicije (https://skradinske-delicije.hr/) aan in Skradin om te overnachten. Het is een verrassende plek. Het is de regio van de bekende Krka watervallen. Dit natuurwonder is vaak de enige reden voor een bezoek aan de omgeving. Het stadje zelf wordt dikwijls vergeten. Ik doe het net andersom en laat het waterspektakel links liggen. Skradin is verrassend mooi. De prachtige jachthaven aan de rivier is een pronkstuk en de oude stenen straatjes moeten niet onderdoen.

De app Maps.me leidt me naar de restanten van een oud fort. Het is niks fenomenaal, maar ik hou wel van oude stenen. Ik klim naar boven uit nieuwsgierigheid en het resultaat is niet mis.

Ik sluit de dag af met een Belgisch tintje in een plaatselijk restaurant. De bestelling van mosselen, frieten en mayonaise doet wenkbrauwen fronsen. Op de Kroatische menukaart staan mosselen, maar ze worden normaal als voorgerecht of met brood geserveerd. Het kost enige moeite om uit te leggen wat de bedoeling is, maar het resultaat is er. De mosselen zijn klaargemaakt in wijn en look. De ober wordt er helemaal onzeker van. Hij komt minstens 5 keer vragen of alles in orde is. Ja hoor, het is zelfs lekker.

Vanaf morgen rijd ik verder naar huis via saaie autosnelwegen. Er resten nog 1550 km. Hiermee eindigt het reisverhaal van Georgië dat uiteindelijk “slechts” tot in Albanië reikt. Georgië loopt niet weg. Binnenkort volgt een nieuwe poging. Voor de zoveelste maal bedankt om met me mee te reizen en voor de hartverwarmende commentaren. Alleen reizen is op deze manier nog net iets prettiger.