Poço Redondo

30 december 2020: Espiunca – Poço Redondo 215 km

Om nieuwe sneeuw fiasco’s te vermijden en om voor 13.00 uur aan te komen op de volgende bestemming, is de tolroute bereiken het eerste doel. Het is de laatste dag van het jaar waar rijden tot het middaguur mogelijk is. Daarna ligt alle niet essentiële verkeer plat tot 4 januari. Het blijkt weeral niet zo eenvoudig. Espiunca ligt in een dal en ik moet sowieso een berg over. Gelukkig in een andere richting dan gisteren, zodat er alleszins geen sneeuw aan te pas komt. Het traject richting de autosnelweg is 60 km lang, waarvan de eerste 25 km op smalle wegen. Op de meeste plekken kunnen geen 2 wagens tegelijk passeren. Het zijn de routes waar ik normaal het meest van geniet, maar vandaag speelt de tijdslimiet een belangrijke rol. Het zijn geen banen om met hoge snelheid door te sjezen.

Omdat er de komende 5 dagen een rijverbod van kracht is, maak ik een tussenstop in Arouce om te winkelen en te tanken. Het is een vrij anonieme plaats met een een mooi plein, dat voor de gelegenheid fraai gedecoreerd is.

In Estarreja neem ik de snelweg (A1). Er valt meteen iets recht te zetten. Er bestaan wel degelijk tolpoortjes in Portugal. Blijkbaar is niet elke autosnelweg voorzien van een elektronisch betaalsysteem zoals gisteren vermeld. Ik erger me dood aan die verdomde betaalpoortjes. Wie met een buscamper rijdt, zal het ongetwijfeld met me eens zijn… ofwel heb ik extreem korte armpjes. Betalen kan bovenaan of onderaan. Het is altijd net te hoog of net te laag. Met een beetje goede wil, is de opening voor de bankkaart net bereikbaar. Goede wil betekent: zo dicht mogelijk naast het betaalstation rijden, in neutraal schakelen, handrem optrekken, raam opendraaien om vervolgens zo ver mogelijk naar boven of beneden te reiken. Mijn beide bankkaarten worden op de koop toe geweigerd. Een robotstem brengt de blijde boodschap in het Engels, op een toon die amper hoorbaar is. De slagboom blijft onherroepelijk dicht en achter me begint zich een file te vormen om u tegen te zeggen, terwijl ik alsmaar zenuwachtiger naar geld zoek. Het te betalen bedrag is er steeds eentje met 2 cijfers achter de comma. Dat maakt gepast afrekenen quasi onmogelijk. Geen nood, de automaat betaalt de overschot netjes terug in een gleuf helemaal onderaan het toestel. Dat is net buiten mijn bereik. Uitstappen is geen optie. De deur gaat niet open want ik sta te dicht. Er zit niets anders op dan over de passagierszetel te klimmen, aan de andere kant uit te stappen, en vervolgens rond te lopen om het wisselgeld te recupereren. Daarna in omgekeerde richting weer terug. Het lijkt op een slechte Mr. Bean-actie met mezelf in de hoofdrol. Alleen de lachsalvo’s ontbreken, al hoor ik niet wat er zich in de voertuigen achter me afspeelt.

Na veel vijven en zessen kom ik uiteindelijk aan op Camping Redondo (https://redondolodges.com/) in Poço Redondo, een kleine deelgemeente van Tomar. Ik ben slechts 10 minuten te laat, maar geen haan die ernaar kraait. Er staan geen andere campers. Er zijn wel enkele gasten in de bungalows. Het is een ietwat verwilderde camperplaats die in een vroeger leven ooit een camping was. Alle sanitaire voorzieningen zijn aanwezig en dat is het belangrijkste om 5 dagen door te komen.

In het dorp valt weinig te beleven. Ik ga op verkenning naar de kortst bijzijnde toeristische attractie. Het is een kleine kerk met de naam Capela de São José op 2 km. De app maps.me is mijn leidraad. Ik maak me geen illusies over de kerk op zich, maar het is leuk om een einddoel te hebben. Het is een aangename wandelroute en het dorp heeft zijn charmes.

Op de terugweg ontdek ik het enige café en restaurant dat het dorp rijk is. De zon schijnt vandaag voor het eerst volop, maar nu begint het weer aardig fris te worden. Een warme koffie verkeerd voor amper 0,80€ in mijn nieuwe stamkroeg is meer dan welkom.