Nieuwjaar met oliebollen en dan verder naar Tomar

31 december 2020: Poço Redondo – Poço Redondo 0 km

1 januari 2021: Poço Redondo – Poço Redondo 0 km

2 januari 2021: Poço Redondo – Tomar 12 km

Eerst en vooral een gelukkig nieuwjaar aan iedereen. 2020 is voorbij en dat is misschien maar goed. Laat ons hopen dat 2021 ons weer letterlijk een beetje dichter bij mekaar brengt.

Het is een vreemde gewaarwording om nieuwjaar te “vieren” in een klein dorp als Poço Redondo. In de vooravond stap ik naar Hilma, een Nederlandse dame die al ettelijke jaren in Portugal woont op 3 km afstand van het kampeerterrein. Ze heeft me uitgenodigd om oliebollen te eten. Oliebollen eten op oudejaar blijkt een eeuwenoude traditie die in Nederland nog steeds overeind blijft. Ik heb me er even in verdiept. Het eten van oliebollen is naar alle waarschijnlijkheid ontstaan in de 17 de eeuw toen het voedsel nog schaars was in de koude wintermaanden. Arme mensen trokken van deur tot deur en kregen in ruil voor hun zangkunsten wat te eten. Vaak was dat een oliekoek, zoals de huidige oliebol toen nog heette. Aan het recept is door de jaren heen weinig veranderd. Het werd gemaakt met voorradige ingrediënten als meel, gist en gedroogde vruchten. De koeken waren makkelijk uit te delen en stilden de honger.

Het is typisch Belgisch weer. Het mooie bospad dat naar Hilma’s woning leidt, is bezaaid met plassen.

Na een oliebollen- en champagne onderonsje zet Hilma me weer veilig af op Camping Redondo. Ik breng oudejaarsavond in bed door met een boek en dommel voortijdig in slaap. Om middernacht word ik gewekt door kleurrijk vuurwerk dat te zien is door het dakvenster van de bus. Het is een mooie afsluiter van een minder mooi jaar dat we allicht niet snel zullen vergeten.

Nieuwjaarsdag begint opnieuw met regen. Het reisplan van deze trip is al vaak herschreven omwille van de coronamaatregelen die tijdens de feestdagen nogal eens veranderen. Het is een goed moment om het nogmaals te herbekijken. Dat bespaart me kopzorgen onderweg en het houdt me nuttig bezig tijdens de regenbuien, die elkaar blijven opvolgen.

In Portugal is alle niet essentiële verkeer verboden tot maandag 4 januari. Dat betekent letterlijk stilstaan. Het is niet onwettig om met de auto te rijden zolang dat binnen dezelfde gemeente gebeurt. Poço Redondo is een gehucht van de stad Tomar, waar ooit de Orde van de Tempeliers gevestigd was. Het is tijd om te verkassen om de culturele nalatenschap van deze periode te ontdekken. Ik vestig me op Parque Municipal de Campismo Tomar. Dat is een mondvol om de eenvoudige en gratis camperplek, vlakbij het historisch centrum te benoemen. Het is vandaag zonnig, maar de nachten blijven ijzig koud. Door te parkeren in volle zon, is verwarming overdag overbodig. Het bespaart elektriciteit.

Het meest tot de verbeelding sprekende gebouw in Tomar is zonder twijfel het Convento de Cristo. Het klooster werd in 1162 gesticht door de Orde van de Tempeliers. Het ligt op een heuvel en wordt omringd door een muur. De wandeling naar het klooster wijst zichzelf uit. Ik vertrek via het Moucão Park dat in het hart van de stad ligt. Deze groene oase wordt omringd door de Nabão rivier. Aan de ingang van het park staat een houten waterrad. Het speelde vroeger een belangrijke rol in de plaatselijke economie.

Ik vervolg mijn weg via de Rua de Serpa Punto. Het is een autovrije winkelstraat die uitkomt op een wijds plein, Praca da Republica. Het klooster blijft voortdurend in het vizier.

Een korte maar stevige klim leidt me naar de ingang. De kostprijs voor een toegangsticket bedraagt 6€. Om een of andere onduidelijke reden is het vandaag gratis. Mijn “ik heb een beperkt budget- glimlach” is wellicht niet de oorzaak. Die zit goed weggestopt achter het verplichte mondmasker.

Het grootse klooster heeft een ongewone vorm en vormt een labyrint van trappen, zalen, binnenpleinen en terrassen. Er zijn maar liefst 7 kloostergangen, elk met een eigen naam en geschiedenis. De bouw startte in 1160. Gedurende de volgende 4 eeuwen werd er af en toe bijgebouwd.

Het meest indrukwekkende gedeelte van het klooster is ongetwijfeld de hoofdkapel of de charola. Dit majestueus gedecoreerde gebedshuis is 16-zijdig en heeft een ronde vorm. Middenin staat het hoogaltaar. Volgens de geschiedenis woonden de Tempeliers hier te paard de mis bij.

Tomar heeft nog meer te bieden. Er zijn ergere dingen dan hier nog een dag vast te zitten. Morgen ga ik verder op ontdekkingsreis in deze pittoreske stad.