Romeinse geschiedenis en gebak

10 januari 2021: Evora – Evora 0 km

Het is tijd voor een allerlaatste verkenning van Evora. De zon schijnt en het is veel aangenamer om in de stad rond te dwalen dan gisteren. Ook nu zijn de musea gesloten, maar gelukkig heeft Evora in openlucht ook een heleboel te bieden. Ik ga op zoek naar het beroemde 9 km lange Romeinse aquaduct dat de stad rijk is. De oude waterleiding terugvinden kan het gemakkelijkst door rond het oude stadscentrum via de 6 km lange stadsomwalling te lopen. De plek waarop het aquaduct zijn intrede in het centrum doet, is op die manier zeker terug te vinden. Het is een ingeving van het moment en het is afwachten of mijn zelfbedachte theorie werkelijk klopt.

De stadsmuren van Evora zijn opvallend intact. Ze zijn sinds 1922 geclassificeerd als nationaal monument. De bouwwerkzaamheden duurden verschillende eeuwen en elke bouwperiode voegt een eigen stijl toe aan het eindresultaat. Het is een plezier om het traject aan de buitenkant te volgen. Naast de oude omwallingen zijn leuke wandelpaden die voorzien zijn van mooie aanplantingen en banken om een rustmoment in te lassen. De inwoners van Evora maken veel gebruik van dit pad om te joggen of te wandelen.

Ter hoogte van de stadspoort Porta Velha da Lagua, komt het indrukwekkende aquaduct in zicht. De volledige naam luidt Aqueduto de Água de Prata en betekent zoveel als het zilveren water aquaduct. Over het “zilver” in de naam heerst enige twijfel. Het woord zou verwijzen naar het kristalheldere water dat afkomstig is uit de Divor rivier of naar de kostprijs van het enorme bouwproject. De langgerekte constructie voorzag de stad vanaf de 16de eeuw van schoon drinkwater. Ook de bekende fontein op het Giraldo plein werd aangesloten op het aquaduct. Oorspronkelijk was het viaduct 18 km lang en er blijft nog steeds 9 km van overeind. Op de plaats waar het bouwwerk het centrum binnenkomt zijn de huizen onder de vroegere watervoorziening gebouwd. De beste straten om de constructie binnen de stadsmuren te bekijken zijn Rua do Cano, Rua do Salvador en Travessa das Nunes.

Om het bezoek aan Evora lekker te beëindigen begeef ik me naar een van de vele pastelaria’s. Een van de traditionele smaakmakers van de Portugese eetcultuur zijn ongetwijfeld de vele soorten cakejes. Pastéis de Nata is een van de meest bekende zoetigheden, maar elk zichzelf respecterende stad heeft zo zijn eigen specialiteit. In Evora is dat volgens het meisje dat me bedient in Pastelaria Doces da Praça, in de buurt van de Sint Franciscuskerk het queijada de Evora-gebakje. Het is een klein taartje dat gemaakt is met roomkaas. Het ziet er eenvoudig uit maar het smaakt heerlijk en is niet te zoet. Ik neem er meteen twee.

Morgen volgt het afscheid van deze boeiende stad. De plannen voor de komende dagen worden in de war gestuurd door de Portugese autoriteiten die zo goed als zeker op woensdag een nieuwe harde lockdown zullen afkondigen in heel het land. Dat is geen reden tot paniek, wel een aanleiding om een ander draaiboek te bedenken.