Het stuwmeer van Viñuela

22 januari 2021: Viñuela – Viñuela 0 km

Viñuela is een klein dorp met 2000 inwoners. Camping Presa la Viñuela ligt 7 km buiten de dorpskern. Er valt niet veel te beleven. Er zijn slechts 2 restaurants en die liggen vlak naast het kampeerterrein. Ze zijn allebei open, maar dankzij de huidige pandemie enkel voor afhaalmaaltijden. De camping ligt direct aan het stuwmeer dat dezelfde naam draagt als het dorp, nl Embalse de Viñuela. Het is een mooie omgeving. Via een achterpoort en een trap is het stuwmeer rechtstreeks bereikbaar vanaf de camping. De Ruta del Embalse is een wandelroute van 20,3 km die volledig rond het stuwmeer loopt. Het traject is vlak en lijkt niet zo moeilijk. Mijn Welshe buurvrouw waarschuwt omwille van de modderpoel in het gebied. Ze raadt aan om stevige schoenen te dragen. Ik zie nergens modder, dus ik geloof er weinig van en ga op pad. Het mooie liedje duurt niet lang. Het is niet zozeer de modder die me parten speelt, want zoveel slijk is er niet. Het is de plakkende kleigrond. Het heeft eergisteren de hele dag geregend en de nattigheid is nog niet opgedroogd in de vochtvasthoudende ondergrond. Na amper 1 kilometer hangen er een paar extra kilo’s aan mijn voeten. Zware voeten bevorderen in dit geval de snelheid niet. Stappen wordt prompt een vermoeiende bezigheid en ik geef er al snel de brui aan. De plakkerige klei is hardnekkig en wil niet lossen. Dat vraagt straks extra poetswerk.

Het uitzicht over het stuwmeer en de omliggende witte bergdorpen is spectaculair.

Ik ga op zoek naar de hoger gelegen rijbaan. Verder wandelen over de weg is niet zo aangenaam, maar gaat heel wat vlotter. Na enkele kilometers asfalt, ben ik eindelijk de overtollige kilo’s aan mijn schoenen bijna kwijt. De laatste resten blijven hardnekkig plakken. Helemaal rondgaan via verharde wegen is geen leuke bezigheid. Aan de stuwdam draai ik terug. In plaats van 20 km eindigt dit verhaal al na 7 km.

Met een afhaalmaaltijd van het naburige restaurant geraakt de maag gevuld. Bestellen is een grappig scenario. Er is niemand in het restaurant die Engels of Frans spreekt en mijn Spaans is niet veel soeps. Er is geen afhaalmenu beschikbaar. Er worden allerlei onverstaanbare gerechten opgenoemd. Hoe minder ik ervan begrijp, hoe meer mensen zich komen bemoeien. Dat helpt de zaak niet vooruit. En na 10 minuten volgt er een korte vergadering in het Spaans tussen personeel en wachtende klanten. Ze beslissen samen welke schotel het wordt. Gisteren was het varkensvlees in tomatensaus met frietjes. Ik beslis om vandaag het draaiboek naar mijn hand te zetten en Google Translate helpt me daarbij. “Een ander gerecht dan gisteren en ik lust alles”, is de boodschap. Ik hoop stiekem op een nieuw geanimeerd kijkspel, maar dat komt er niet. Na een kort overleg met de keuken is het deze keer snel geregeld. Frisse groenten met gevulde aardappelkroketten die naar look smaken. De rest van de vulling is een raadsel, maar het is lekker.