Van Cappadocië naar de kust

20 september 2021: Göreme – Taşucu 429 km

Het is de bedoeling om stilaan af te zakken naar de Turkse zuidkust en het bergmassief definitief te verlaten. De laatste weken reed ik alsmaar bergop of bergaf. Het wordt tijd voor ietwat vlakkere routes. Maar… in Turkije ben je nooit klaar met de bergen. De rit valt veel langer uit dan gepland. Eigenlijk is er niet zo veel te vertellen, op enkele prachtige ontmoetingen na. De Turkse gastvrijheid is niet te evenaren. De eindbestemming is Tozlu, een klein dorp in het Taurusgebergte. De planning loopt nog maar eens anders.

Vanuit Göreme gaat het via de D300 richting Aksaray. Alles loopt letterlijk op wieltjes. Het verkeer is gemoedelijk en de wegen zijn goed berijdbaar. Na de eerste 100 km is het tijd voor een koffiepauze. Ik parkeer naast een vlijtige man die een auto poetst met spons, zeep en waterslang. De GPS speelt deze reis nogal eens met mijn voeten. Het navigatietoestel is niet de enige schuldige. Turkije maakt een inhaalbeweging met het aanleggen van gloednieuwe wegen en de GPS kent ze nog niet allemaal. De online kaart checken op de telefoon bij een tussenstop is geen overbodige luxe. Bij de eerste rustpauze is er geen WiFi beschikbaar. In Turkse contreien is dat geen probleem. De ober biedt spontaan de hotspot van zijn mobiele telefoon aan. Na een heerlijke koffie kan ik de weg met een gerust hart voortzetten. Er wacht nog een verrassing op de parking. De ijverige autopoetser heeft zomaar alle ramen van de bus onder handen genomen tijdens mijn afwezigheid. Het was nodig en hij glundert als ik hem uitvoerig bedank.

De volgende 70 km over de E90 zijn zorgeloos. Vanaf Zengen tot Ereğli gaat het 40 km over een tweederangs baan en na nog eens 110 km is een tweede kop koffie dik verdiend. De stop in het restaurant in Ereğli loopt even anders dan verwacht. De grote baas heeft snel in’t snotje dat Turks spreken een hopeloze zaak is. Hij trommelt zijn jongste kracht op die zich uit de slag trekt in eenvoudig Engels. De jongeman brengt koffie, geeft me het paswoord van de WiFi en slaat een geanimeerd babbeltje. De rekening vragen en vertrekken is uit den boze. De koffie is van het huis.

Het traject gaat nu dwars door het maanlandschap van het Taurusgebergte. Het is een boeiende route met mooie vergezichten.

Stoppen om enkele foto’s te nemen, loopt andermaal anders dan verwacht. Een jong koppeltje geniet eveneens van de vergezichten op een hoogte van 2000 m. De tortelduifjes houden een picknick op grote hoogte en nodigen me spontaan uit voor thee en koekjes. De jongeman maakt duidelijk dat voorzichtigheid geboden is op de bergweg en brengt me nog een halve zak vijgen achterna voor vertrek. Verhongeren op Turkse bodem is een onmogelijke zaak. De weg die zich door het Taurusgebergte baant, is een mooi traject.

De eindbestemming is het kleine dorp Tozlu. Volgens de app Park4night is hier een restaurant met enkele kampeerplaatsen. De GPS coördinaten leiden naar een open plek vol scherp uitstekende stenen. Er is in de verste verte geen restaurant te bekennen. Een abonnement nemen op Park4night is tot nu toe niet altijd even nuttig geweest. Reeds 3 van de 5 aangevinkte overnachtingsplaatsen, waren onvindbaar bij gebrek aan de juiste coördinaten. Turkije is niet een van de populairste camperlanden. Hopelijk zijn de locaties exacter voor andere contreien. De toekomst zal het uitwijzen.

Akcakil Camping (https://www.akcakil.com.tr/) in Taşucu wordt uiteindelijk de landingsplaats. Deze camping ligt aan het strand van de Middellandse zee. Een hele dag sturen, kruipt in de kleren. Koffie maakt plaats voor een lekkere Efes, de Turkse pils. Na de maaltijd in het restaurant is het al donker. Het is volle maan. Morgen volgt een allereerste relaxdag aan het strand…