De Badanj grot in Stolac en Perast in Montenegro

30 juli 2022: Balkana – Stolac 230 km

31 juli 2022: Stolac – Stolac 0 km

1 augustus 2022: Stolac – Morinj (Montenegro) 150 km

2 augustus 2022: Morinj – Trebinje (Bosnië-Herzegovina) 62 km

Omwille van een leuke afspraak op 5 augustus in de buurt van Mostar, valt de doortocht in Montenegro grotendeels weg. Er zit enkel nog een blitzbezoek in. Onderweg naar het buurland stop ik voor de 2de keer in River Camp Heaven in Nature in Stolac. Tarik, de campinguitbater en een rasechte geschiedenisfreak beloofde een privébezoek aan de Badanj grot. Stolac is een kleine stad maar heeft heel wat historisch erfgoed. De verborgen zwemparadijzen van de rivier, de oude stad op heuveltop en de middeleeuwse grafstenen passeerden enkele weken geleden de revue. Dit wordt een nieuwe ontdekkingsreis in het gezelschap van een Nederlands gezin en een rugzaktoerist uit Israël. De Badanj grot is moeilijk bereikbaar. De laatste kilometers zijn off-road. Er is geen parking. De enige geïmproviseerde parkeerplaats waar omkeren mogelijk is, bevindt zich naast een brandende vuilnisbelt. Tarik’s enthousiasme voor geschiedenis wordt er niet minder om. Hij maakte 10 jaar geleden het met doornstruiken bezaaide voetpad eigenhandig toegankelijk om de waardevolle grot bereikbaar te houden. Gewapend met een snoeischaar leidt hij de nieuwsgierige bende. Onderweg vindt hij minuscuul, bewerkte stenen die wellicht ooit toebehoorden aan de vroegere inwoners. De hoger gelegen rots inham toont volgens archeologisch onderzoek aan dat de regio 14 eeuwen voor Christus reeds bewoond was. Ogenschijnlijk valt er niet veel te zien maar Tarik’s boeiende geschiedenisles wekt de plek tot leven. De krassen in de rots zijn onherkenbaar, maar worden beschouwd als een van de eerste vormen van communicatie in de oudheid. De plek is op eigen houtje jammer genoeg onvindbaar.

Na het boeiende Stolac is het tijd voor een kort intermezzo in Montenegro. Op de P11 bergweg richting grens zijn brandweermannen druk in de weer met bluswerken van smeulende bermen. Een onmiskenbare brandgeur vult de bus. De grensroute blijft ondertussen toegankelijk. Aan de douanepost zijn de bosbranden in de verte zichtbaar.

Perast is een uniek dorp aan de Baai van Kotor met 350 inwoners. Het staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Om het dorp leefbaar te houden, is het sinds 2010 autovrij tijdens de zomermaanden. De voorziene parking aan de ingang van het dorp is duur en ontoereikend voor de duizenden bezoekers. Daarom vestig ik me vooraf op Autocamp Naluka. Vlakbij de camping is een bushalte. Een busticket kost 1,5 €. De rijtijden zijn onduidelijk maar het geluk staat aan mijn kant. Na amper een kwartier wachten, ben ik onderweg. De bushalte voor Perast ligt aan de betaalparking aan de ingang van het dorp. De chauffeur kan moeilijk stoppen omwille van de heksenketel die er aan de gang is. Toeristen zoeken tevergeefs een parkeerplaats. Parkeerwachters proberen de warboel in goede banen te leiden, maar dat verloopt niet erg vriendelijk. Het resultaat zijn schreeuwende parkeerwachters, vloekende automobilisten en vastgereden auto’s die een uitweg zoeken in de chaos.

Het oude Perast met zijn barokke gebouwen en twee eilanden voor de kust oogt zeer charmant. Volgens de reisgids is het een aanrader om op een van de vele terrassen te dineren, maar daarvoor is een toereikend budget nodig. De sjieke restaurants met piekfijn uitgedoste obers zijn niet goedkoop. Bovendien is de enige bankautomaat in het dorp stuk. Ik heb net voldoende Euro’s op zak voor de boot naar Gospa od Škrpjela en nadien weer “thuis” te geraken. Taxiboten varen de hele dag op en af naar het op een rots gebouwde, kunstmatige eiland. Twee zeevaarders vonden hier omstreeks het jaar 1500 een beeld van de heilige Maria. Aan dit beeld heeft het eiland haar naam te danken. De vertaling betekent “Onze Vrouwe van de rotsen”. Het eiland bleef doorheen de jaren voortdurend groeien omdat dorpsbewoners om een of andere reden altijd stenen meenamen tijdens een bezoek aan de rots. In 1630 werd er een kerk gebouwd met de naam Crkva Gospa od Škrpjela. Een retourvaart met de taxiboot kost 5 €. Het tweede, natuurlijke eiland met het 12de eeuwse Benedictijnse klooster voor de kust van Perast heet Sveti Đorđe, maar is niet toegankelijk voor bezoekers.

Het bezoek aan het eiland Gospa od Škrpjela duurt niet lang. Aan de kerk is een museum verbonden, maar de kostprijs bedraagt nog een keer 2 €. Omwille van de kapotte bankautomaat overstijgt de vraagprijs het huidige cash budget. Na een wandeling rond de kerk, stap ik weer in de boot.

De terugtocht naar de camping verloopt minder vlot. De buschauffeurs weigeren te stoppen op de nog steeds chaotische parkeerplaats. Een van de parkeerwachters wil me voor 15 € met zijn eigen wagen terugbrengen naar de camping. De vraag of het ook voor iets minder kan, wordt niet populair onthaald. De jongeman vraagt meteen of ik de prijzen in mijn eigen land ook voortdurend betwist. Montenegro is volgens dezelfde assertieveling veel mooier dan België en daar hoort een prijs bij. Het antwoord dat in België de bankautomaten gewoonlijk wel werken, kan op enige sympathie rekenen maar hij blijft onverbiddelijk aan hetzelfde bedrag vasthouden. Dat wordt onderhandelen bij de camping, waar enkel cash betalen mogelijk is. Ter info: de campingeigenaar doet niet moeilijk en reduceert de prijs met 5 €. Nadat alle Euro’s op zijn, keer ik met veel plezier terug naar Bosnië-Herzegovina.