Sarajevo

28 mei 2018: Lucovac – Sarajevo 170 km

We willen zo snel mogelijk weg van onze huidige locatie. Het is zo jammer. De locatie is mooi maar de uitbaters van de camping laten alles op hun beloop. Het is vuil en onveilig. Bij het verlaten van het terrein wacht er een verrassing in het gras. De groene waterslang is ongevaarlijk en kronkelt snel weg.

Vanuit Lucovac volgen we de M18 richting Sarajevo. Onderweg worden we achtervolgd door een politieagent op een motor die doet denken aan de serie Chips eind jaren 70. Net na het passeren van een groen verkeerslicht worden we aan de kant gehaald. De agent spreekt enkel Bosnisch en lijkt helemaal niet op Erik Estrada, de Chips-acteur. Volgens zijn handgebaren en gezichtsuitdrukking zijn we door een rood verkeerslicht gereden en gaat dit geld kosten. Zijn beschuldiging klopt in geen geval. We doen alsof we er niets van verstaan. Dat lukt zeer goed in Bosnië. De taal is veel te moeilijk. Na een minuut of 5 geeft de man het op. Zijn laatste woord is “oké”. Dat verstaan we als geen ander en weg zijn wij. Er is geen illustratie van onze ontmoeting, want het lef ontbreekt om een “groep-selfie” te vragen. Opgelucht gaan we weer op pad. In Stupari drinken we een Bosnisch koffietje. Daar kikkeren we van op.

Eenmaal aangekomen in Sarajevo, wagen we ons door het centrum met de buscamper. Dat is een spannend avontuur zonder GPS. Er is bijna geen bewegwijzering en voor we het weten, sukkelen we door te smalle straatjes. Maar na enge steegjes, komen gelukkig altijd bredere. Zonder al te veel verdere ongemakken arriveren we op Camping Sarajevo (http://camping-sarajevo.com/en/home-2/). Het is een kleine camping aan de rand van Sarajevo bij mensen in de tuin. We kijken uit op de berg waar in 1984 de olympische winterspelen plaats vonden. De kampeerweide ziet er piekfijn uit en is voorzien van alle gemakken. Na 1,5 week onderweg is het tijd voor de was en de plas.