Op weg naar het Gardameer

4 september 2018: Tirano – Sirmione 170 km

De tolvrije vervolgroute naar het Gardameer start verrassend. Via smalle, kronkelige wegen gaat het traject opnieuw de hoogte in. Na de 2 bergpassen van gisteren dachten we dat het grootste klimwerk achter de rug was. Dat blijkt niet het geval. We rijden voorbij enkele kleine bergdorpjes die aansluiten op de Apricapas. Deze bergpas is de verbinding tussen Teglio en Edolo. Op de top ligt het grotere bergdorp Aprica, dat in de koudste maanden een populaire wintersportplaats is. Er zijn veel hotels, restaurants en café’s. In deze periode is Aprica bijna verlaten. Dat is te zien aan de massa’s lege parkeerplaatsen. De Apricapas is weliswaar slechts 1176 m hoog. De weg blinkt uit in het breder en plots weer smaller worden. Het heuvelige parcours is bovendien geplaveid met bulten en gaten. Het gaat soms met horten en stoten vooruit. Er is weinig tot geen ruimte om te parkeren zodat onze passage niet kan gedocumenteerd worden met foto’s.

Even voorbij Aprica volgen we de borden Brescia. Die leiden naar Sirmione aan het Gardameer via een tolvrije autosnelweg. Veel plezier valt er niet te rapen. De rijbaan is een aaneenschakeling van stinkende tunnels, die in lengte variëren van 200 m tot 5 km. Het lijkt wel ondergronds reizen met de metro, maar dan met een veel hogere dosis uitlaatgassen.

Vlak bij Sirmione eindigt de rit op Camping Village San Francesco (http://www.campingsanfrancesco.com/nl/). Het kampeerterrein ligt aan de rand van het Gardameer met zicht op een klein schiereiland dat het autovrije dorp Sirmione vormt.

Het is een van de drukst bezochte dorpen aan het befaamde meer. We gaan er morgen op verkenning.

We naderen zuidelijkere regionen met warmere temperaturen. De zon schijnt uit volle borst. Op de camping krioelt het van de kleine, beweeglijke gekko’s. Indien zij hun job serieus nemen, volgt alvast een muggenvrije nacht.