Koprivshtitsa of Bokrijk?

26 mei 2019: Sofia – Koprivshtitsa – Kazanlak 236 km

Vandaag vliegt Caroline vanuit Sofia weer naar huis en trek ik tijdelijk alleen verder. We nemen afscheid aan de metrohalte die haar naar de luchthaven brengt. Als alles goed is, is ze ondertussen al thuis.

Terwijl alle Belgen zich momenteel opmaken voor de verkiezingsdag, probeer ik Sofia te verlaten. Dat blijkt een frustrerende klus, ook al is er op zondag niet zoveel verkeer. Door de wegenwerken in de stad is de GPS in de war. In plaats van de route te herberekenen, stuurt hij me voortdurend in rondjes. Kalm blijven is de boodschap. Pas wanneer ik de instructies negeer, komt het toestel toe aan een nieuwe routeplanning.

Op anderhalf uur rijden van Sofia ligt het stadje Koprivshtitsa aan de Topolnitsa rivier. De gemeente heeft iets meer dan 2000 inwoners. 500 m buiten het centrum is een betalende parking. Daar laat ik met een gerust hart de bus achter. Een wandeling door het centrum met zijn vrolijk gekleurde huizen brengt me 100 jaar terug in de tijd. Het is de Bulgaarse versie van Bokrijk, maar dan in het echt. Werkpaarden trekken nog steeds stapvoets door de straten. Het oogt als een openluchtmuseum met hier en daar moderne toevoegingen.

Er heerst een gemoedelijke sfeer. Zondag is het zo te zien barbecue dag. De hartelijke geuren zijn overal te ruiken en de inwoners groeten vriendelijk. Koprivshtitsa dat doormidden gesneden wordt door de rivier, telt tal van bruggetjes en meer dan 300 monumenten. Ik heb de desbetreffende constructies niet allemaal gezien en zeker niet geteld.

Op het gras aan de oevers van de rivier zijn verschillende ontspanningsmogelijkheden: speeltuintjes voor de kinderen, een minigolf-parcours, picknickbanken en fitness toestellen voor volwassenen. De Koprivshtitsanen kunnen er gratis gebruik van maken en de toeristen waarschijnlijk ook. Ik heb alleszins nergens een kassa gezien.

Op de grote randparking is het toegelaten om te overnachten. Daar heb ik geen zin in. Er is nog ruim de tijd om naar de volgende camperplaats te rijden. Eerst moet er nog iets belangrijks gebeuren. De zon schijnt eindelijk volop en het is de hoogste tijd om die lange broek in te ruilen voor een kort exemplaar. De jeansbroek wordt voorgoed verbannen naar het donkerste en verste hoekje van de buscamper. Het slechte weer moet nu maar eens gedaan zijn. Bij de zoektocht naar een zomershort stuit ik op deze leuke post-it van Caroline. Voor mij was het ook een leuke ervaring. Wie gaat er nu verdorie die afwas doen? Misschien wordt het tijd om echt werk te maken van het “mobiele reisbureau”.

Ik overnacht op Kransko Hanche (https://www.kranskohanche.com/english/) in Kazanlak. Het is een camperplaats met de allures van een camping achter een motel. Op  de website is het grasveld veel mooier dan in werkelijkheid. Er is elektriciteit en ik krijg de sleutel van een bungalow om te douchen, maar het ziet er niet zo appetijtelijk uit. De douche-actie moet snel gaan want 2 uurtjes later wordt de sleutel alweer opgeëist. Het is in ieder geval een veilige plek en het is maar voor 1 nacht. Mijn Nederlandse camper-buren zijn er met de fiets vandoor. Dat lijkt een prima plan. Vanavond ga ik per fiets op zoek naar een avondmaal.