Aankomst in Turkije

31 mei 2019: Biser – Erdek (Turkije) 391 km

De Turkse grens oversteken is vandaag de enige betrachting. Turkije heeft niet zo’n uitgebreid campingnetwerk. Om in Cappadocië te geraken zijn enkele rijdagen nodig van camping naar camping zonder al te veel bijkomende uitdagingen. De Turkse grens, ter hoogte van Edirne is de belangrijkste horde. Alle benodigdheden liggen klaar: visum, identiteitskaart, groene kaart en het inschrijvingsbewijs. Behalve de talloze Bulgaarse vliegen aan de voorruit, heb ik geen smokkelwaren bij.

De Bulgaars – Turkse grenspost heeft 4 stopplaatsen. Tussen de 2 eerste en de 2 laatste is een grote duty free shop met als surplus  een bankautomaat. Het is best handig om meteen wat Turkse Lires op zak te hebben. De eerste 2 haltes vormen geen probleem. Bij de volgende 2 duurt het iets langer. De Turkse douanier wil de binnenkant van het busje inspecteren. Na een korte rondleiding is het beklonken. Rond het middaguur ben ik officieel toegelaten in Turkije. Het is verboden om te werken en ik mag slechts 3 maanden blijven. Daar valt mee te leven.

Omdat het nog vroeg dag is, beslis ik om verder te rijden dan oorspronkelijk gepland en enkele dagen vooruit te lopen op het oorspronkelijke reisschema. Het geeft wat ademruimte. De volgende belangrijke bestemming is Cappadocië. Om de drukte van Istanbul te vermijden, kies ik voor een iets zuidelijkere route naar het binnenland. Een korte ferry overtocht is noodzakelijk. Er zijn 2 mogelijkheden: de oversteek van Gallipolli naar Cardak of van Eceabat naar Canakkale. De eerste optie is de kortste weg, maar het gaat al snel mis. Er staat een reuzefile van vrachtauto’s en andere voertuigen die net hetzelfde idee hebben.

De wachttijd is meer dan een uur. Ik ben omsingeld door Turken en het gaat er chaotisch aan toe. Iedereen roept op iedereen. Het is onverstaanbaar. Net nu ik het Bulgaars een beetje onder de knie heb, verandert de taal weer. In alle drukte word ik op de ferry naar Lapseki gezet. Het belangrijkste is aan de overkant geraken. Lapseki maakt de rit slechts een 15-tal km langer. Ik laat het gewoon gebeuren.

Na de ontscheping gaat het via de kustweg richting Erdek. Het is een grote weg met 2 ruime baanvakken. Het landschap is heuvelachtig. Naast de vele akkers zijn er in dit stuk Turkije ook verrassend veel rijstvelden. Af en toe is het mogelijk om vanaf de autoweg een blik te werpen op de kust. Het is mooi om te zien.

Mijn plek voor de nacht is Kapidag Camping (https://kapidagcamping.com/default.asp) in Erdek. Het is een eenvoudig, schaduwrijk kampeerterrein met een mooi strand. Er is een gezellige strandbar. Omwille van de ramadan wordt het terras ’s avonds tijdens etenstijd even gesloten.

Na de lange rit proef ik er meteen een locale pils. De typisch Turkse sfeer valt meteen op. De “tavla-borden” (back gammon) staan speelklaar op de tafels. Sukru, mijn Turkse leermeester heeft me jaren geleden het spel uitstekend leren spelen tijdens een leuke vakantie met 2 Geelse dames. Ik heb meteen zin in een spelletje, maar jammer genoeg zijn er vandaag geen kandidaten. Het komt er nog wel van.