Omgeving Ankara

2 juni 2019: Bursa – Golbasi 430 km

Gisteren was een topdag. Vandaag wordt een saaie rijdag zonder interessante tussenstops. Ik vermijd zoals gewoonlijk de snelwegen, maar de autoweg naar Golbasi is vergelijkbaar. Het traject is eentonig. De enige afwisseling op de route zijn de talrijke politiecontroles. Het is een vreemd systeem om de burger alert te houden. In Turkije hanteert men 3 soorten checkpoints.

• De eerste is een lachertje. Er staan af en toe levensechte politieauto’s naast de weg of op de middenberm. Ze zijn vervaardigd van hetzelfde materiaal als reclameborden. Alleen de eerste keer trap ik in de valstrik.
• De tweede politiecontrole is eveneens nep, maar het blijft verborgen tot het laatste ogenblik. Op een driebaansweg zijn oranje kegels geplaatst die de weggebruikers naar 1 baanvak leiden. Op het einde van dat rijvak ontstaat er een file en staat een levensgrote politiepop.
• Ten slotte is er de echte controle. Men gaat hetzelfde te werk als bij de nep-controle met dat verschil dat er reële politieagenten aan het einde van de file op post staan. Hevig gebarend zwaaien ze om de file, die ze zelf veroorzaakten weer in beweging te krijgen. Af en toe halen ze er een wagen tussenuit. Tot nu toe mag ik steeds beschikken.

De Turkse rijstijl verschilt lichtjes van de onze. De snelheidslimieten worden gewoon genegeerd. Ondanks de aanwijzingen op de borden blijven de meeste Turken steevast dezelfde snelheid behouden en vaak iets hoger dan toegelaten. De eerste dagen doe ik mijn best om me aan de limiet te houden, maar dat is verleden tijd. Het verkeer volgen is de veiligste optie. Soms is het opletten geblazen voor tragere weggebruikers. Het gaat over paardenkoetsen en tractors. Fietsers zijn er niet zoveel. De tragere voertuigen houden zich uiterst rechts van de weg, maar gebruiken noodgedwongen een stuk van de rijbaan. De meeste Turken zijn omwille van die reden gepatenteerde middenvakrijders. Na de eerste 1000 km in Turkije ben ik het stilaan gewoon. Mijn integratie als chauffeur is een feit.

Mijn doel is Golbasi, een stad net onder Ankara. Het hoogtepunt van de route is het uitzicht op Ankara vanop de aanrijstrook naar Golbasi. Het lijkt een stad met massa’s torenhoge, moderne gebouwen. Gelukkig mag ik naast de stad rijden in plaats van erdoorheen. Het is zo al druk genoeg. In Golbasi moet ik in het Ulason Hotel (https://www.ulasanhotel.com/tr/) zien te geraken. Dit hotel heeft een camperplaats in de achtertuin. Het kost enige moeite. Vanaf de weg is het hotel zichtbaar. Maar de oprijlaan ligt 300 m voor het hotel. Ik rijd er 2 keer stomweg voorbij. Het is onmogelijk om een U-turn te maken op de grote rijweg. Doorrijden tot aan de volgende uitrit, enkele kilometers verderop is de enige mogelijkheid. De omzwervingen kosten me telkens een km of 8. De 3de keer is de goede keer.

Wie achter het hotel kampeert, mag gebruik maken van de hotelfaciliteiten waaronder een mooi zwembad. De eerste duik is een feit.

De mensen van het hotel zijn erg vriendelijk. Even voor zessen komt de man van de receptie met een uitnodiging voor een tas koffie. Ik verander de bestelling gelijk in een glas wijn. Brood voor het ontbijt is ’s morgens vroeg gratis af te halen aan het ontbijtbuffet. Het hoort bij de uitstekende service van de camperplaats.