Afspraak met het grote blunderboek

19 september 2019: Boekarest – Dolni Chiflik 321 km

Het is geen topdag. Dat is zo klaar als een klontje. Ik heb me nochtans behoorlijk voorbereid voor de blijde intrede in Bulgarije. De overschot aan RON zit netjes opgeborgen in een doosje met als opschrift “Roemeens geld” (RON). De weinige Bulgaarse Lev (BGN) die nog overbleven van de voorjaarsreis, heb ik op zak. Er kan me niks gebeuren. Als ik niets vermoedend uit Boekarest vertrek, is de enige zorg om heelhuids de stad uit te geraken. Dat lukt aardig.

Na een kleine 80 km bereik ik Giurgiu aan de Donau. De tolbrug over de Donau verbindt Roemenië met Bulgarije. Hier begint de beproeving. De dame in het tolhokje vraagt het inschrijvingsbewijs van het voertuig en rekent 28 RON (6 €) aan om de brug over te rijden. Het officiële document is onvindbaar. Na een korte zoektocht waarbij heel het vreemde munten-opbergsysteem in een puinhoop herschapen wordt, schraap ik 22 RON bij elkaar. De vrouw in het hokje wordt stilaan ongeduldig. Ze wil plots het inschrijvingsbewijs niet meer zien en 22 RON is ineens genoeg. Terwijl de chaos in de bus compleet is, roept ze “go, go, go”… Bij het oversteken van de tolbrug, vraag ik me af of dit afzetterij is. Dat blijkt niet zo. Na enig opzoekingswerk wordt duidelijk dat het officiële tarief 28 RON is. Ik profiteer van een onvoorziene korting.

De blijdschap is van korte duur. Aan Bulgaarse kant wil men opnieuw het inschrijvingsbewijs zien. Deze jongens hebben meer geduld. Ze zetten me aan de kant terwijl ik de buscamper helemaal uitkam. Er is niets te vinden. De douanebeambten stellen me gerust. Met het aankoopbewijs, het identificatieverslag van de keuring, het gelijkvormigheidsattest en het groene verzekeringspapier zijn zij tevreden. Bulgarije mag ik binnen, maar volgens hen is de toegang tot Turkije zonder dat ene officiële  document uitgesloten. Als ik hen vertel dat ik bij de Hongaars – Bulgaarse grens de papieren van het voertuig heb afgegeven, zijn ze bereid om enkele telefoontjes met hun collega douaniers te plegen. Maar ook dat brengt geen redding. Er zijn geen paperassen achtergebleven.

Mijn jongste zoon, die het huis bewoond tijdens mijn afwezigheid aan het werk zetten is de allerlaatste optie. Hij vindt het inschrijvingsbewijs onder de scanner. Het is daar blijven plakken na de aanvraag van een Duits milieuvignet voor een citytrip naar Berlijn, een aantal weken geleden. Mijn zoon stuurt het begeerde vodje papier aangetekend en met spoed naar Bulgarije.

Camping Shkorpilovtsi (http://www.campingshkorpilovtsi.bg/index.php/en/) is mijn voorlopige thuisbasis, tot het bewuste pakketje arriveert. De behulpzame campingeigenaar rijdt morgen persoonlijk naar het postkantoor met de vraag om hem onmiddellijk op de hoogte te brengen als er Belgische post is. Volgens Bpost kan dat een week duren.

Ik probeer me ondertussen een week te vermaken met de middelen die er zijn. Het kampeerterrein ligt aan een wit zandstrand. Het centrum van het stadje Dolni Chiflik ligt tamelijk ver weg. Ik verblijf in het gehucht Shkorpilovtsi, dat nog veel kleiner is. Het megakleine centrum is te voet te bereiken.

De mooie rivierdelta van Kamchiya ligt een 15-tal km verderop. Tegenover de camping staan de tenten opgesteld van een internationaal motorcrossevenement. Morgen is er nog een laatste wedstrijd op het strand. Er is in ieder geval één supporter meer. Daarna verzin ik wel wat anders.