Eindelijk vrij!

25 tot 29 september 2019: Dolni Chiflik – Dolni Chiflik 0 km

30 september 2019: Dolni Chiflik – Boyanovo 220 km

Hoera, leve Bpost! Na 11 dagen slagen ze er eindelijk in om het inschrijvingsdocument van de buscamper “met spoed” en aangetekend af te leveren op het postkantoor van Dolni Chiflik. Eigenlijk is het driewerf hoera voor de Bulgaarse posterijen. Nadat Bpost er een week over doet om een eenvoudige brief tot in Sofia te krijgen, doen zij er 3 dagen, inclusief weekend over om het postpakket tot in Dolni Chiflik te krijgen. In tijden dat technologie en snelheid voor niets staan, levert Bpost een beschamend resultaat. Raadt u onze dienst aan anderen aan, vragen ze. Geen denken aan. Te voet gaat sneller…

Ik kan vandaag mijn weg verder zetten. Dat is de essentie. Ik laat er geen gras over groeien en wacht zelfs niet op de Bulgaarse postbode. Hristo, de behulpzame campinguitbater van Camping Shkorpilovtsi heeft dagelijks telefonisch contact met het postkantoor van Dolni Chiflik. Vanochtend krijgt hij heuglijk nieuws en hij kan niet wachten om het me te vertellen. Morgen komt de postbode. Dat duurt te lang. Ik haal de brief persoonlijk op bij het postkantoor om direct daarna mijn weg verder te zetten. Net op tijd want Camping Shkorpilovtsi gaat in winterslaap. De camping is vandaag voor de allerlaatste dag geopend. Bij de afrekening vergeet Hristo zijn talrijke telefoontjes en taxiritten aan te rekenen. Wanneer ik hem erop attent maak, wil hij absoluut geen geld. Helpen is volgens hem altijd gratis.

Shkorpilovtsi is een klein gehuchtje van Dolni Chiflik. Het ligt in de middle of nowhere. Na de Balkan Offroad Rallye, de Kamchiya delta en Byala is er verder niets te beleven. Nochtans ligt het kampeerterrein aan een mooi wit strand. Er zijn enkele strandbars, een hotel en 1 restaurantje. Sinds enkele dagen is alles gesloten. Ik ben de enige die nog op de camping staat te schilderen. Er is weinig te doen. Gelukkig lees ik graag. Mijn bibliotheek is de laatste dagen 3 boeken gezakt.

Op zaterdagnamiddag is er beweging op het strand. Vanop het kampeerterrein lijkt het alsof er verschillende mensen aan het vliegeren zijn. Als ik uit nieuwsgierigheid een kijkje neem, is het net een tikje spectaculairder. Er zijn tal van kitesurfers actief op zee. Het is genieten om het schouwspel gade te slaan. Dat wil ik ook nog eens uitproberen.

De voorziene rondrit vergt enige aanpassing. Door het langdurig oponthoud, kom ik in tijdnood. Ineens naar Turkije rijden, is onmogelijk. De Turkse grensformaliteiten nemen te veel tijd in beslag. Na de grensovergang volgt er ook nog een ferry-overtocht van een kwartier. Bij dit obstakel stond ik in het voorjaar 1,5 uur in de file. Ik installeer me zo’n 30 km voor de Turkse grens op Camping Gemmagos Leisure in Boyanovo (http://www.campings-in-bulgarije.com/Gemmagosleisure/Gemmagosleisure.html). De kleine camping in een achtertuin wordt uitgebaat door een rasechte Brit. Boyanovo ligt net zoals de vorige camping eveneens in de middle of nowhere. De enige geluiden op het kampeerterrein komen van blaffende honden en koebellen. De laatste 30 km rijd ik langs landwegen waar amper mensen wonen.

Boyanovo is een piepklein dorpje, waar God en klein Peerke nog niet geweest zijn. Het hele dorp is geplaveid met diverse modellen van kasseistenen, die er misschien al 100 jaar liggen. Overal ontbreken verharde stukken in het wegdek, waardoor putten ontstaan. De gaten zijn soms een halve meter diep. Het hele dorp slalomt er vakkundig omheen. Verkeersdrempels zijn overbodig. De maximum snelheid ligt rond 10 km per uur. Het kan me allemaal niet deren. De reis gaat voort. Dat is het allerbelangrijkste…