Terug in Turkije…

1 oktober 2019: Boyanovo – Tevfikiye 355 km

Wakker worden en weten dat je weg kan… Fantastisch! Er staat vandaag een lange rit op het programma. Het einddoel is Tevfikiye. De 355 af te leggen kilometers gaan gepaard met hindernissen. Turkije binnen geraken is één ding, de ferry nemen naar Çanakkale het andere.

De grens in Hamzabeyli blijkt geen goede keuze. Een 10-tal km voor de grens start een enorme file met enkel vrachtwagens. Vermits er geen  personenvoertuigen tussen staan, rijd ik er gewoon voorbij. Andere auto’s doen het ook. Aan Bulgaarse kant staan slechts 13 voertuigen voor me. Wie denkt dat het snel gaat, zit er volledig naast.

Het duurt welgeteld 2 uur om alle grensverwikkelingen te trotseren. Die ene Belgische toerist in de rij is het mikpunt. Nog maar 2 weken geleden stond ik aan de Roemeens – Bulgaarse grens, waar vriendelijke douanebeambten me probeerden te helpen toen het inschrijvingsbewijs van de auto zoek bleek. Deze keer lijkt het of ze allemaal met het verkeerde been uit bed gestapt zijn. De ene negeert me compleet en kijkt niet eens op terwijl de slagboom gewoon dicht blijft. De andere trapt het gewoonweg af met zijn lunchpakket zonder enige communicatie. Kalm blijven is de boodschap. Ik hou me van de domme, zet een pokerface op en doe of de gang van zaken gebruikelijk is. Het is alles behalve normaal. De hele santeboetiek passeert de revue: inschrijvingsbewijs voertuig (tot 3 keer toe), verzekeringsbewijs en identiteitskaart. Ik moet zelfs aantonen aan de hand van een kassaticket dat het wegenvignet voor Bulgarije betaald werd. Nochtans is het een systeem met nummerplaatherkenning. Het betaalbewijs ligt netjes bewaard in het handschoenvakje. In het volgende douanehokje, 20 m verder gebeurt net hetzelfde. De deuren van de buscamper worden bruusk opengetrokken en weer dicht geslagen. Het is niet duidelijk wat de bedoeling is. Aan Turkse kant is het al niet veel beter. Daar doen ze hetzelfde toneelstukje nog een keer over. Nadat alle papierwerk nogmaals gecontroleerd is, roept een andere bezige bij in uniform luidkeels “control”. Ja ja, het is die Belgische buscamper die eraan moet geloven. Alle kastjes worden geopend en grondig doorzocht. Niet grondig genoeg, want de Andy’s Pepper-zaadjes blijven nipt verborgen. Het is een complete chaos aan de grens van Hamzebeyli. Alle grensgebouwen liggen in puin, terwijl ze de nieuwe al aan het optrekken zijn. De route tussen de grensposten is een doolhof tussen de brokstukken van een bouwwerf. Vrachtwagens en auto’s rijden zich vast en er ontstaan heuse opstoppingen in niemandsland. Het is zo erg dat ik na een bezoek aan de duty free-shop moet vragen in welke richting Turkije ligt. Terug in Bulgarije aankomen zou pas echt belachelijk zijn.

De 2de hindernis van de dag gaat iets vlotter. Bij aankomst aan de ferryhaven in Eceabat, ligt de boot al klaar. Na het betalen van 80 TRY (13 €) volgt meteen het boarden.

De aankomst in Çanakkale is een kwartier later een feit. Er rest nog 30 km tot Troia Pension en Camping (http://www.troiapension.com/). De camping ligt in de buurt van de archeologische site van Troje. In het voorjaar heb ik het museum, recht tegenover de camping bezocht. Morgen mag ik mee met de campingeigenaar, die op het terrein van de archeologische site gidst. Hij herkent me nog van mijn vorige bezoek. Dat zal wel aan de pintjes liggen. En aan den Tuur, die er toen ook bij was.