Demre

6 oktober 2019: Saklikent – Demre 109 km

Soms loopt niet alles volgens plan, maar spruit er toch iets moois uit voort. Dat is vandaag het geval. Na het vertrek uit de Saklikent kloof, gaat de route verder over de kustweg (D400) naar Demre. Het is een van de mooiste kustwegen die ik al gereden heb. Het traject baant zich een weg tussen de hoge rotswanden en de zee. Het hoogteverschil ten opzichte van het zeeniveau is soms aanzienlijk. Het is een bochtig parcours met veel klim- en daalwerk. Maar dat is niet erg. De route is een streling voor het oog. Hoewel er niet zoveel stopmogelijkheden zijn, is af en toe pauzeren om te genieten van het uitzicht een absolute aanrader. De imposante rotsformaties, de talrijke eilandjes in zee en de zeldzame kleine baaien zijn oogverblindend.

Het landschap in de omgeving van Kas is af en toe bezaaid met plastieken serres. Hier worden heel veel groenten gekweekt. Het doet een beetje denken aan de Costa Plastic in de buurt van Almeria in Spanje, al is het plastieken landschap hier niet zo overheersend.

Ik settel me voor de nacht op Andriake Camping (http://www.andriake.com/). De ontvangst is hartelijk, inclusief de gebruikelijke theeceremonie. Het terrein ziet er op het eerste gezicht rommelig uit, maar de camping blijkt een verborgen juweeltje. De houten barakken op het terrein zijn ingericht als sanitaire blokken en van het nodige comfort voorzien. Het kampeerterrein, waar loslopende kippen vrij spel hebben, ligt aan de kleine haven van Demre. Hier vertrekken dagelijks boten naar de gezonken stad Kekova. Dat is in feite de reden van mijn bezoek. Maar helaas, hoewel het prachtig weer lijkt, staat er een zeer scherpe wind. Het is te gevaarlijk om uit te varen en de meeste boten blijven vandaag in de haven. Enkel de grootste kajuiten trekken eropuit, maar die zijn bedoeld voor de grote reisorganisaties zoals TUI en in een recenter verleden ook Thomas Cook.  Daar kan mijn mini mobiel reisagentschap niet aan tippen.

Als alternatief moet ik op zoek naar een andere activiteit en die is niet veraf. Op 2 km van de camping ligt het Lycische beschavingsmuseum. Het museum ligt aan de rand van een vogelreservaat. Aan de ingang staat een kleine toren om vogels te spotten. Ik herken enkele reigers, maar dan houdt mijn kennis van vreemde vogelsoorten zo goed als op.

De oude stad Andriake was ooit de havenpoort van Myra. Het graan van de vruchtbare vlaktes rond Myra werd hier vergaard en verscheept. De resten van de oude stad zijn bijlange na niet zo imposant als die van Efeze, maar speelden een belangrijke rol in het verleden. Er zijn enkele ruïnes van kerken, badhuizen en een graanschuur te bewonderen.

Op de site is een mooi ingericht en overdekt museum. Jammer genoeg is het binnenin te donker zodat de informatie van de infoborden niet goed leesbaar is. Voor veteranen met een leesbrilletje scheelt er soms wat aan de zichtbaarheid. Vooral te weinig lichtinval en kleine letters die te veraf staan, zijn dooddoeners.

Terug op de camping, is de moeder des huizes bezig met pepers te pekelen. Dat is de kans om Andy’s Pepper zaden aan de vrouw te brengen, maar communicatie is in eerste instantie een te grote hindernis. Met behulp van enkele Turks sprekende Nederlanders en omgekeerd, in het gezelschap komt alles goed. Bij toeval is er een professionele groentekweker aanwezig die graag de zaadjes uitprobeert. Volgens zijn deskundige uitleg staat deze regio aan het begin van het 2de peperseizoen van het jaar en kan er direct gezaaid worden. Andy’s Pepper is on tour.