Back on track

14 en 15 oktober 2019: Ihlara – Kargicak 640 km

De geplande rit vanuit Ihlara gaat door het Taurusgebergte. Het loopt snel grondig mis. De GPS navigeert iets te vaak langs onverharde wegen en dat is niet de bedoeling. Het navigatiesysteem is letterlijk van de kaart en kan na 30 km off-road-wegen geen keuze maken tussen 3 onverharde imaginaire rijstroken. Noodgedwongen moet ik aan de kant om het routeprobleem nader te bekijken. Het kan enkel op de GPS, want de kaarten van Maps.me van deze regio zijn nog niet gedownload. Ik zit vast in “the middle of nowhere”…

Toch dagen er enkele mensen op, meestal te voet en in het gezelschap van schapen. Ze willen alleen maar helpen. Na het vermelden van de eindbestemming, komt er een uitvoerige maar onverstaanbare uitleg, Het enige herkenbare woord is “çay” (thee) waarmee het uitgebreide betoog steevast eindigt. Wat moet een mens in godsnaam met thee in een compleet verloren positie? In België wordt alles met een pintje opgelost, in Turkije met thee. Na een kalmerende theepauze en een conversatie in gebarentaal, in het gezelschap van een hulpvaardige herder en tal van schapen start ik met hernieuwde moed.

Gelukkig heeft de hardleerse GPS een touchscreen. Door het scherm groter te maken, is het mogelijk om de juiste locatie te achterhalen. Na veel vijven en zessen vind ik een bredere weg die me terug naar de kust leidt.

Het juiste traject vinden, is niet zaligmakend. Buiten mijn wil om, beland ik op een tolweg zonder een wegenvignet. Er zijn geen tolpoorten in Turkije. Het vignet wordt ingelezen door een camera. Het kan aangekocht worden bij een tankstation of postkantoor. Bij elke passage aan een tolpoort verschijnt systematisch een tekst in rode letters. Ik begrijp er niks van, maar het ziet er niet koosjer uit.

De locatie aan de kust is niet naar mijn zin. Het is wat het is. Ik kom terecht in het mega drukke centrum van Seyhan, op een kleine 200 km van de Syrische grens. Er zijn geen campings in de buurt. Overnachten in een hotel is de enige optie. Het busje staat geparkeerd voor het hotel aan een drukke weg. De ondergrondse parking is onmogelijk omwille van de hoogte van het voertuig. Slapen in een hotel heeft zijn voordelen, maar ik mis mijn mobiel huis. Het hotel heeft een warme douche, waar ik meermaals van profiteer, goede WiFi en een uitgebreid ontbijtbuffet. Dat is de positieve noot.

De volgende ochtend beland ik opnieuw op de mooie kustweg (D400) maar deze keer in omgekeerde richting. De route is herkenbaar. De hellingen van 15 % zijn er nog steeds, al is dat misschien niet zo duidelijk op de foto. Het is in ieder geval een spectaculair landschap.

Deze keer neem ik wel foto’s van de bananenplantages en de fruitstalletjes. Tijdens de rit barst plots een warmteonweer los. Het levert prachtige beelden op van de plantages.

Bananen aankopen in een van de stalletjes is een avontuur. Het kost wat moeite. De dame van de fruitkraam wil het allerliefst de rijpste bananen kwijt, maar daar ben ik geen fan van. Het vraagt wat assertiviteit om een “groenere” tros te bemachtigen. Bij de afweging legt de dame in kwestie stiekem enkele overrijpe bananen bij de uitgekozen tros zodat het gewicht stijgt, maar dat maakt niet uit. De bananen zijn trouwens heel lekker. Er zijn nog andere artikelen te koop. Ze probeert nog honing aan de vrouw te brengen maar ik ben ditmaal onverwurmbaar.

Ondanks de vele kilometers is het een leuke dag. Ik heb het goede spoor naar Antalya gevonden. Er is volgende week een medereiziger op komst. Caroline landt op 22 oktober in de grote badstad. Stilaan een plekje zoeken in de juiste omgeving is vanaf nu aan de orde.

De verkeerspolitie van Turkije is vrij actief. Toeristen worden bijna nooit gecontroleerd. Tot nu toe ben ik 3 keer aan de kant gehaald, maar bij het zien van een vreemde nummerplaat mocht ik steeds beschikken. Vandaag is het anders. Het is niet de verkeerspolitie die me stopt, maar een van de legereenheden van het land. De aanspreektaal is Engels. “Where are you from?” is de eerste vraag. “Passport?”, de tweede. Na controle mag ik beschikken met “Goodbye” en “Have a nice time”…

Na 410 km hou ik het vandaag voor bekeken. Perle Camping Alanya (https://www.campercontact.com/en/turkey/akdeniz-bolgesi-middellandse-zee/kargicak/21537/perle-camping) is de stek voor vannacht. Alanya is een van de vele toeristische oorden aan de Turkse kust. De locatie kan me meer bekoren dan de andere overbevolkte toeristische regio’s. Het gevoel zit direct goed. De camping beschikt over een restaurant met uitzicht op zee. De geuren zijn voortreffelijk. Koken is weer geen optie…

Het strand is verlaten maar na het onweer is dat begrijpelijk. In het restaurant is het volle bak. Het is tijd om te proeven. De wijn is alvast lekker…