Cabo de Gata

19 februari 2020: San José – San José 0 km

Camping Los Escullos ligt middenin het natuurpark Cabo de Gata, de grootste beschermde ecozone van Andalusië. Het is een semi- woestijnachtige streek. De regio is door Unesco uitgeroepen tot biosfeerreservaat. Het gebied is van vulkanische oorsprong. Kenmerkend zijn de indrukwekkende duinen, diepe kloven, zoutmeren en sprookjesachtige stranden. De regio staat bekend als een van de droogste gebieden van Europa met een gemiddelde jaartemperatuur van 18 °C.  Ik heb mijn twijfels. De groene omgeving ziet er allerminst verdord uit. Ik ben nog maar net gearriveerd en het regent al. De nattigheid gaat gepaard met een snedige wind. De temperatuur kan ermee door, al ligt die duidelijk onder het jaarlijkse gemiddelde. Het wordt amper 15 °C. Ik prop uit voorzorg een regenjas in mijn rugzak en ga op verkenning. Het is onduidelijk waar de zoutmeren en de kloven liggen, maar ik ruik de zee. Zee en duinen gaan meestal hand in hand. Dat zijn alvast twee vliegen in één klap. Vlakbij de camping beginnen enkele wandelroutes in een mooie omgeving.

De aanzienlijke hoeveelheid wandelwegen geven een verwarrende indruk. Onderweg staan informatieborden over wandelpaden met telkens een andere benaming, maar een handige bewegwijzering is er niet. Alle wandelroutes worden aangeduid met dezelfde blauw-witte markering. Misschien zijn er routekaarten in omloop met wandelnetwerken die meer duidelijkheid geven. Die heb ik niet. Maps.me blijkt andermaal een goed alternatief. Maar ook de app geeft de namen van de wandelroutes niet prijs.

Wanneer de paden elkaar kruisen, is het telkens gokken. De gekleurde markeringen gaan onverminderd voort, al blijft het raadselachtig welk traject ik volg. Er zijn onderweg weinig andere sportievelingen te bespeuren. Het winterseizoen zit hier waarschijnlijk voor iets tussen.

Over het uitzicht valt absoluut niet te mopperen. Nu en dan kom ik terecht bij kleine ongerepte baaien aan zee, waar de route onverbiddelijk stopt bij het water. Het is gewoon genieten van het panorama om vervolgens op mijn stappen terug te keren. De processie van Echternach is er niks tegen.

Na het trotseren van afwisselend smalle rots- en zandpaden arriveer ik in het kleine, schilderachtige witte vissersdorp La Isleta del Moro, wat zoveel betekent als Moors eiland. Het dorp heeft zijn naam te danken aan 2 rotsen in zee die gelijken op een eiland. Het meest opvallend zijn de stilte en de rust.

De blauw geschilderde ramen en deuren van de witgekalkte huizen hebben een fotogenieke uitstraling.

Er is niet veel beweging in het slapende dorp maar ik vind toch een plek op een zeldzaam terras voor een lekkere koffie, vooraleer de terugtocht aan te vatten. De talrijke wandelpaden maken het mogelijk om langs een andere route naar de camping terug te keren. Bij aankomst staat de teller op 15 km. De regen is gelukkig achterwege gebleven. Na een bevredigende fysieke inspanning is ongegeneerd luieren de rest van de namiddag en avond geoorloofd. Naar verluidt is het vanavond tussen 18.00 en 19.00 uur happy hour in de bar van de camping.😋