Hallstatt

8 juli 2021: Hluboká nad Vltavou – Hallstatt (Oostenrijk) 260 km

9 juli 2021: Hallstatt – Hallstatt 0 km

Hallstatt is een bijzonder dorp met een rijke geschiedenis in de deelstaat Opper-Oostenrijk en het district Gmunden. De plaats prijkt op de Unesco-werelderfgoedlijst en is een van de meest gefotografeerde plekken van het land. Het pittoreske dorp ligt tussen de Halstättersee en het Dachstein gebergte. De gemeente telt slechts 900 inwoners, maar wordt overspoeld door dagjestoeristen uit gans de wereld. Door de coronapandemie zijn er minder vakantiegangers dan normaal en daar ben ik niet rouwig om. Ik trek 2 dagen uit om de bijzonderheden te ontdekken.

Ik kampeer de volgende nachten op Camping Klausner-Höll (http://camping.hallstatt.net/home/index.html), een nette maar veel te dure camping. Het grote voordeel is de beperkte afstand naar het centrum en daar val ik als een blok voor. Aan de ingang van het kampeerterrein, stap je bijna rechtstreeks Hallstatt binnen.

Hallstatt telt enkele opmerkelijke locaties. De macaberste van allemaal is ongetwijfeld het Beinhaus in de Michaels Kapelle. Omdat het plaatselijke kerkhof te klein was om alle overledenen te begraven dokterde men in 1720 een aparte oplossing uit. Na 10 tot 20 jaar werden de graven leeggemaakt om plaats te maken voor recentere doden. De schedels werden gereinigd en enkele weken in de zon gebleekt. De gewoonte om de graven met bloemen te versieren, werd verdergezet op de schedels. Kunstenaars decoreerden ze met bloemtekeningen. Van de 1200 doodshoofden zijn er 610 beschilderd. Zelfs de naam en sterfdatum van de overledene worden vermeld. Schedels van families zijn netjes bij elkaar gelegd. Het jongste exemplaar werd toegevoegd in 1995. De vrouw stierf in 1983 en het was haar laatste wens. Iemand die wil bijgezet worden in het Beinhaus moet dit tegenwoordig op voorhand vastleggen in zijn of haar testament. Omwille van de toenemende crematies is het niet meer nodig om het kerkhof regelmatig te ontruimen.

Na een wandeling door de romantische centrumstraatjes en de hoger gelegen trappen- en bospaadjes van Hallstatt sluit ik dag 1 af op het gezellige marktplein.

Op dag 2 dompel ik me onder in de geschiedenis van het dorp die begint in de prehistorische zoutmijnen. Het mijnenstelsel ligt in hogere regionen. De snelle kabelbaan heeft slechts 3 minuten nodig om 350 hoogtemeters te overbruggen. Te voet duurt de route naar boven 1,5 uur. Een combinatieticket voor de kabelbaan en een rondleiding in de mijnen kost 36 €. Het is niet goedkoop, maar wel de moeite.

Vanaf het kabelbaanstation op de top volgt een 650 m lange wandelroute op verharde paden naar de zoutrotsen. Mis onderweg de beroemde skywalk niet. Het uitkijkplatform hangt hoog boven het fraaie dorp en zorgt voor een indrukwekkend uitzicht over de huizen, het oogverblindende meer en de eindeloze bergen.

Zout was altijd een kostbaar goed. Het bezit de eigenschap om voedsel langdurig te bewaren en dat was vroeger van groot belang. Het “witte goud” was een gewild ruilmiddel tot ver buiten de Europese grenzen en zorgde voor welvaart in de regio. De zoutmijn in Hallstatt wordt beschouwd als de oudste ter wereld. Er werden pikhouwelen gevonden die dateren uit 5000 voor Christus. Ook vandaag wordt er nog aan zoutwinning gedaan in het dorp. De rondleiding is een mix van geschiedenis, educatie en avontuur. Het bezoek begint met een algemene verkleedpartij waarbij iedereen een mijnwerkerstenue krijgt aangemeten. Er volgen 2 afdalingen via een houten glijbaan die vroeger door de kompels werd gebruikt. De rondleiding eindigt met een spannende rit in een mijnwerkerstrein. Elke gast ontvangt een klein zoutvatje met kristalzout uit Hallstatt bij het afscheid.

Hallstatt heeft voor elk wat wils. De boottochten op het meer zijn ook populair, maar daar pas ik voor. Ik neem tevreden afscheid van een leuk dorp.