Trebinje

17 augustus 2021: Međugorje – Trebinje 140 km

18 augustus 2021: Trebinje – Trebinje 0 km

Međugorje is niet mijn ding. Het bergdorp werd een populair bedevaartsoord door een reeks verschijningen van Maria in 1981. Met meer dan een miljoen bezoekers per jaar is de stad het grootste rooms-katholieke mekka in Zuidoost Europa. Het toerisme in het centrum draait doorgaans op volle toeren. Er zijn dagelijks enkele erediensten in verschillende talen in de buitenlucht en ook biechten in je eigen taal behoort tot de mogelijkheden. Hiervoor is het aanschuiven geblazen aan het juiste “taalbordje”. Normaal worden hier de hele dag door volle bussen toeristen gedropt aan de kerk om te bidden. De kerkdiensten zijn via luidsprekers vanop grote afstand mee te volgen. Het is opmerkelijk stiller dan de andere jaren. Nu zijn er voornamelijk Italiaanse bedevaarders in Međugorje. Ik bezoek er de laatste campings voor ACSI en vervolg mijn weg richting Trebinje.

Trebinje is de laatste stop in Bosnië-Herzegovina. De stad telt iets meer dan 30.000 inwoners en ligt naast de Trebišnjica rivier, vlakbij het drielandenpunt Bosnië-Herzegovina, Montenegro en Kroatië. De rit naar Trebinje verloopt een aantal kilometers naast de brede rivier en dat is een mooi zicht.

Ik vestig me voor 2 nachten op Parking Kamp Usce Trebinje op 15 km van de stad. De kleine camping met een arsenaal aan bungalows ligt naast een smalle, ondiepe rivier waar het leuk is om verkoeling te zoeken op hete zomerdagen. Naast de reguliere kampeerders zijn ook jeugdgroepen welkom. Momenteel is er een karateclub uit Servië op trainingsstage. Het is een vrolijke bedoening op het terrein. Er wordt af en toe gezongen onder begeleiding van een gitarist en de trainingen gaan wegens de hitte soms door in de rivier. Ik mag ’s avonds mee aan tafel schuiven met de bende voor 6 BAM (3 €). Het is gemakkelijk, goedkoop en lekker. De sfeer is gezellig.

Vandaag wordt een “koude” dag met regen. Koud wil zeggen amper 29 graden. Om niet nat te worden, plan ik de uitstap naar Trebinje vroeg in de ochtend. Er is een bushalte op loopafstand van de camping, maar de uren vallen tegen. De eerste bus vertrekt al om 6.10 uur en de tweede pas om 12.40 uur. Een taxi regelen is in dit geval eenvoudiger en dat verloopt zoals altijd verrassend. In plaats van een taxichauffeur te bellen, trommelt men binnen 5 minuten een bekende op die toevallig naar het centrum rijdt. Dat heet carpooling op zijn Bosnisch en betalen is zoals gewoonlijk ten strengste verboden.

Trebinje heeft een oud stadscentrum met een groenten- en fruitmarkt, een park, een klooster met een openlucht theater op een heuvel en een historische brug. De stad dankt zijn naam aan Napoleon die tijdens zijn doortocht de woorden “tres bien” liet vallen. Dat is althans een van de legendes. Mijn doortocht begint in de kleine binnenstad die meteen opvalt omwille van de vele terrassen rondom de markt. Het oude centrum is niet groter dan een zakdoek. Het omvat het marktplein, een paar zijstraten en het nabijgelegen park dat een groen cachet geeft aan het geheel.

Bovenop de Crkvina-heuvel ligt het klooster Hercegovacka Gracanica. Het is geen eeuwenoud bouwwerk maar een replica van het Grancanica convent in Kosovo. De wandelroute naar de top is 2,5 km lang. Het nieuwe klooster werd gebouwd in 2000 als herdenkingsmonument voor de beroemde Servische dichter Jovan Ducic. Onmiddellijk na de Duitse bezetting in Joegoslavië ging de poëet noodgedwongen in ballingschap in de Verenigde Staten waar hij 2 jaar later stierf. Zijn wens om ooit begraven te worden in Trebinje werd gerealiseerd met de bouw van het klooster waar hij 57 jaar na zijn overlijden herbegraven werd. Naast het monument ligt een klein amfitheater met uitzicht over de stad. Hier worden in de zomer voorstellingen gegeven.

Een van de oudste bouwwerken in Trebinje is de Arslanagića-brug. De stenen constructie dateert uit de Ottomaanse periode en werd opgericht in de 16de eeuw. Er schuilt een apart verhaal achter want de overspanning staat niet meer op zijn originele plek. In 1965 overstroomde het monument omwille van de aanleg van waterkrachtcentrale. Om de Ottomaanse geschiedenis te bewaren, werd de brug steen voor steen afgebroken en 10 km verder heropgebouwd in zijn oorspronkelijke staat. Het precisiewerk duurde bijna 6 jaar. De brug heet vanaf 1993 officieel de Perovića-brug, maar daar maalt niemand om. Ik steek het gevaarte over na de afdaling van de Crkvina-heuvel en volg daarna de mooi aangelegde boulevard naast de rivier die me opnieuw naar het oude centrum brengt. Hier sluit ik de citytrip af op een terras met koffie en huisgemaakte caramel donuts.