Op weg naar de Zwarte Zee

31 augustus 2021: Tevfikiye – Erdek 197 km

1 september 2021: Erdek – Nilüfer – Sakarya 315 km

David en Carola, het fietsende duo met kat rijden met me mee naar Erdek. Door even op vier wielen mee te surfen, winnen ze 5 dagen extra tijd. Ze trakteren me voor de lift op een uitgebreid Turks ontbijt. We knutselen gezamenlijk de fietsen op de fietsendrager. Ik geef de instructies en zij voeren die perfect uit. Daarna zijn we weg voor een rit van 197 km. De kat vindt het allemaal best.

Erdek is een van de laatste tussenstops op weg naar de Zwarte Zee. De stad ligt aan de Zee van Marmara. Het is een binnenzee tussen Europa en Azië die volledig op Turks grondgebied ligt. Istanbul is de grootste stad aan de zee. Erdek ligt aan de overkant. Aldirmaz Camping ligt aan het strand in een baai. Daardoor zijn er bijna geen golven. Ideaal om na de rit even af te koelen in het warme, ondiepe zeewater. De locatie is perfect voor vannacht.

Op amper een kilometer van de camping ligt de oude stad Kyzikos en de legendarische tempel van Hadrianus die omschreven wordt als het 8ste wereldwonder. Het heiligdom werd gebouwd in de eerste eeuw na Christus, maar aardbevingen zorgden voor een snel verval. De wederopbouw gebeurde later maar de constructie geraakte nooit helemaal af. Wetenschappers berekenden dat het bouwwerk 116 m lang en 62 m breed is. De archeologische site is gratis te bezoeken, maar verwacht er niet te veel van. De opgravingen zijn nog volop bezig en de stukken tempel liggen allemaal door elkaar. Het wordt nog een hoop puzzelwerk om hier iets van te maken. Grote brokken van de versierde zuilen liggen her en der verspreid.

Vandaag vertrekken David en Carola met de fiets richting Bandirma. Daar nemen ze de ferry voor een citytrip naar Istanbul. Mijn route gaat verder richting de Zwarte Zee. In Gölyazı ga ik op zoek naar de legende van de huilende plataan. Het dorp ligt op een klein schiereiland aan het Uluabat meer.

Volgens de vertellingen worden Mehmet en Eleni op deze plek verliefd. Grieken en Turken leven vredig samen tot aan de verplichte bevolkingsuitwisseling. De Turkse man zoekt in de chaos naar zijn Griekse geliefde maar hij vindt enkel haar broer Yorgi. Die beveelt hem om Eleni met rust te laten. In de ruzie die volgt, steekt Yorgi Mehmet neer met een dolk. Ondanks de levensgevaarlijke verwondingen slaagt het slachtoffer erin om zich in de holte van de plataan te verstoppen. Eleni hoort over het incident en vindt hem. “Deze boom is voor altijd onze thuis”, prevelt Mehmet voor hij sterft. Eleni verhangt zichzelf aan een van de takken. Na dit tragische verhaal begint de reusachtige plataan bloedige tranen te wenen. De Turkse naam voor de plaats van de legende is Ağlayan Çınar.

Stoppen op een Turks terras in een klein dorp is altijd een belevenis. Niemand spreekt Engels maar iedereen wil wel wat vertellen tegen een buitenlandse bezoeker. Er is geen WiFi en Google Translate helpt deze keer niet. Het wordt een moeizame handen- en voeten conversatie. Terwijl een van de aanwezige klanten begint te telefoneren, gaat een andere klant vijgen voor me plukken en brengt de vrouw des huizes zelf gebakken koekjes. De kliek heeft een Engels sprekende man opgetrommeld die even later komt aangelopen. Hij is een geoefend boogschutter en blijkt goed bevriend te zijn met onze Belgische Frans Peeters die in Seoul nog brons pakte in deze discipline op de Olympische spelen. De wereld is klein.

Na het korte intermezzo moet ik er vandoor. Om op de bestemming te raken, moet ik de miljoenenstad Bursa voorbij. Het verkeer is ontzettend druk. Het is vergelijkbaar met de ring rond Antwerpen maar dan 10 keer langer. Er is geen tijd om foto’s te nemen van de verkeerschaos. Camping Poyrazlar Sakaraya (https://poyrazlarcamping.com/) is het eindpunt. Het terrein ligt aan het gelijknamige Poyrazlar meer. Het is een mooie, koele locatie. Het is hier slechts 24 graden.