Akçakoca

2 september 2021: Sakarya – Akçakoca 97 km

Akçakoca is de eerste stop aan de Zwarte Zee. Er is een camping en dat is meteen de enige reden voor de tussenstop. De afstand van Sakarya tot de volgende boeiende bestemming is net te groot om in een enkele rit te overbruggen zonder tolwegen. Op het internet en in de reisgidsen worden weinig woorden verspild aan het oord. Ik rijd vooraf naar het centrum om een bankautomaat te zoeken en dat is meteen spannend. Het verkeer wurmt zich door de drukke winkelstraten tussen de geparkeerde auto’s in twee richtingen. Het parcours is afwisselend zeer steil bergop of bergaf. Ik parkeer op zijn Turks ergens in de buurt van de geldautomaat. Dat betekent gewoon ergens stoppen met vier knipperlichten op. Het is een kwestie van aanpassing en efficiëntie. Op zoek gaan naar een reguliere parkeerplaats in de binnenstad is hetzelfde als afwachten tot alle bomen even dik zijn.

Camping Hamburg vinden is de tweede hindernis van de dag. De GPS leidt me steeds naar het stadspark waar alle verkeer stopt. Na de derde poging zet ik de zoektocht te voet verder. De camping ligt aan de andere parkzijde. De eigenaar spreekt een beetje Duits en hij begrijpt direct waar het schoentje wringt. We halen de bus samen op. De man neemt de rol van GPS over op een nogal onorthodoxe manier. Hij laat me zelfs een stukje spookrijden, want dat is korter. Het kampeerterrein was oorspronkelijk een groot grasveld, maar toen de toeristen enkele jaren geleden wegbleven, plantte hij een grote feestzaal neer in het midden van het terrein. Deze wordt voornamelijk in het weekend gebruikt voor trouwfeesten. Kamperen kan rond de grote feesttent. Er is elektriciteit en een sanitair gebouw. Het is een multifunctioneel bedrijf.

Akçakoca is op het eerste zicht een verzameling appartementsblokken naast elkaar. Een stads- en strandwandeling maakt me wijzer. De camping ligt in de buitenwijken. Het verkeer is heel wat rustiger.

In dit stadsgedeelte valt vandaag amper iets te beleven. In de buurt van de zee zijn een aantal hotels die vooral Turkse toeristen verwelkomen. In het centrum staan hoofdzakelijk hoge woonblokken. De stranden zijn leeg en daar zit het weer voor iets tussen. Het waait hard en het heeft geregend. Onderaan de ruïnes van het Ceneviz kasteel ligt het populairste strand. Hier is een betaalparking en een strandbar. De barvrouw en de parkeerwachter zitten werkloos in hun hok.

Tegenover het kampeerterrein is een van de weinige restaurants. De thee staat de hele dag uitnodigend klaar aan de straatkant. Er is meer dan voldoende voor het halve dorp.

Het restaurant is in openlucht. Tussen de bomen aan de oever van de rivier die uitmondt in zee, staan de tafels met banken voor 6 personen gedekt. Op het terrein lopen de kippen en de ganzen kakelend en snaterend rond. Ik eet er mijn eerste kebab in Turkije en dat is van een ander kaliber dan de meeste Belgische versies. In Turkije wordt het gerecht steevast netjes en overzichtelijk geserveerd met verse groenten en plat pitabrood.

Het wordt een rustige avond. Ik nader het gebied waar enkele weken geleden vele slachtoffers vielen door modderstromen na hevige regenval. De kustroute is weggespoeld en het is onwaarschijnlijk dat het traject weer berijdbaar is. Om ramptoerisme te vermijden, is het nodig om het traject te bestuderen en waar nodig aan te passen.