Safranbolu

3 september 2021: Akçakoca – Safranbolu 235 km

Het is Belgisch zomerweer aan de Zwarte Zee. Het heeft vannacht geregend en de temperaturen dalen alsmaar verder tot een graad of 20. Om het kwakkelende weer te ontlopen, rijd ik landinwaarts naar Safranbolu. Dat is geen straf. De stad met ruim 30.000 inwoners wordt beschouwd als de mooiste van Turkije. In Safranbolu zijn geen kampeermogelijkheden, wel parkeergelegenheid. Voor 25 TL (2,5 €) is het toegelaten om te overnachten op een van de bewaakte parkings vlakbij het oude centrum.

De architectuur van Safranbolu werd fors beïnvloed door het Ottomaanse rijk en dat is te zien aan de authentieke vakwerkhuizen en andere historische gebouwen. Ruim 800 huizen staan geregistreerd als Unesco werelderfgoed. Wie slecht te been is, kan beter wegblijven. De heuvelachtige straten zijn oneffen geplaveid met grote uitstekende kasseien. Een stadswandeling is een ware veldtocht.

Tussen de 13de en de 20ste eeuw was Safranbolu een belangrijke tussenstop op de zijderoute van oost naar west. Handelsreizigers en hun kostbare goederen vonden een veilig onderkomen in de kervansaray. Om de 40 km waren er indertijd zulke overnachtingsplaatsen. Dit is de afstand die de lastdieren in een dag konden afleggen. Een kervansaray kan beschouwd worden als de voorloper van een hotel of kampeerplek. Toen de handelsroute minder belangrijk werd, raakte het onderkomen in verval. In 2004 werd het gebouw volledig gerenoveerd. Het doet nu opnieuw dienst als hotel, maar dan in een modernere versie.

De naam van de stad werd waarschijnlijk afgeleid van het Griekse woord saframpolis dat saffraan betekent. Safranbolu staat bekend om zijn hoogwaardige saffraanteelt en dat raakt snel duidelijk tijdens een stadswandeling. Het arbeidsintensieve “rode” goud wordt overal aan de man of vrouw gebracht. Saffraan wordt gebruikt in verschillende gerechten als kleur- of smaakstof. Het snoepgoed Lokum of Turks fruit, gekleurd met saffraan is op elke straathoek te proeven en te kopen. Er is geen ontsnappen aan. Na het eerste kwartier zit er al een doos zoetigheid in mijn rugzak.

Het marktplein van de binnenstad is bekend als Çukur. De Oude Bazaar bestaat uit houten winkeltjes en is omringd door de huizen en werkplaatsen van ambachtslieden. De temperatuur wordt getemperd door een plafond van druivelaars over de smalle doorgang. Het is de ideale plek om rond te struinen of te genieten van koffie of thee in de schaduw al is het evenwicht soms even zoek op de ongelijke ondergrond.

Tot slot bezoek ik het hoger gelegen deel met een klokkentoren op het Kaymakam Izzettin Küçük plein. Het is een steile klim naar boven op een nog altijd oneffen parcours. Bovenaan staan een kasteel en een klokkentoren omringd door meerdere miniatuur klokkentorens in een park. Het kasteel werd vroeger gebruikt voor militaire doeleinden. Het ziet er eerder uit als een groot herenhuis. Deze plaats is een mooie uitkijkspot over het oude centrum en de hoger gelegen Ottomaanse huizen.

Op de parking is er geen internet. Ik nuttig een overheerlijke maaltijd in een restaurant met de aartsmoeilijke naam Kadıoğlu Şehzade Sofrası. De Engelssprekende ober laat me daarna gebruik maken van de laptop en de WiFi. Het is de bedoeling om tijdens het schrijven iets te drinken, maar dat is buiten de Turken gerekend. Iets bestellen is onmogelijk. Er wordt voortdurend gratis thee aangebracht. Dat is niet de bedoeling en ik ben nog volop aan het overpeinzen hoe ik hier zonder schuldgevoel kan vertrekken…