Van de regen in de drop

8 september 2021: Niksar – Macka 470 km

Wakker worden op Niksar Camping is waarschijnlijk hetzelfde als wakker worden in het hoge noorden. Het kampeerterrein ligt tussen de bergen en dat laat zich voelen. Het is koud maar het uitzicht is mooi.

Niksar ligt tussen het Dönek gebergte en de Canik bergen. Om de Zwarte Zee nog een keer te bereiken, moet ik die laatste trotseren en dat is niet mis. Het is niet overdreven steil en de weg is breed genoeg. Het probleem is de erbarmelijke staat van het wegdek, 80 km lang. De Turken zijn het gewoon. Terwijl ik geconcentreerd de gaten probeer te ontwijken, zoeven ze voorbij. Er is gelukkig weinig verkeer en het panorama is mooi. Na 80 km hotsen en botsen, volgt er eindelijk een betere route.

Het is de bedoeling om te stoppen in Giresun voor een boottrip naar het enige Turkse eiland in de Zwarte Zee. Giresuneiland ligt op 1,5 km van de kust en in de zomermaanden varen geregeld boten op en neer. Op het eiland bevinden zich ruïnes van een klooster en een kasteel. Er woont niemand. Het is een paradijs voor vogels. Ik vink een parking aan in het stadscentrum, vlakbij de haven. Het geweldige plan is onmiddellijk tot mislukken gedoemd. Het verkeer is een heksenketel in de smalle straten van het centrum. Zoals altijd en overal in dit land staan er geparkeerde auto’s op de openbare weg. Een voertuig verspert de rijbaan en stoppen is noodzakelijk. Auto’s kunnen net doorheen de smalle opening, maar de bus is te breed. De taxichauffeur achter me is gehaast en begint te toeteren als een rasechte Italiaan. Ik wacht geduldig af, maar dat valt niet in goede aarde. De bouwvakkers, werkzaam in het naastgelegen pand gebaren om assertief te reageren en heel hard te claxonneren. Dat is niet nodig want de ondertussen gevormde file toetert er op los. De taxichauffeur komt me met veel poeha aanmanen om voort te maken. Als hij merkt dat de doorgang echt te smal is, zoekt hij een volgend slachtoffer. De chauffeur van de geparkeerde wagen is gealarmeerd door het lawaai en verschijnt na enkele minuten op het toneel. De aangestipte parking is een ondergrondse garage. De bus is te hoog. Ongecontroleerd op zoek gaan naar een andere parkeerplek in de chaos is geen goed plan. Terug op de doorgaande weg geraken is ingewikkeld genoeg. De volgende overnachtingsplaats is slechts 15 km verder. Een bezoek aan Giresuneiland is daar vast te regelen.

Vandaag is zo’n dag dat alles tegenzit en de bewuste camping is gesloten. De volgende rustplaats op de app Park4night ligt 90 km verder, maar ook dat is een maat voor niets. Ik sta midden op de drukke rijweg voor het rode licht als Jan, de gps-stem doodleuk aankondigt dat de bestemming bereikt is. Geen Giresuneiland en geen slaapplaats. Ik moet opschieten en beslis meteen om door te rijden naar Macka, de tussenstop van morgen. Dat is nog eens 60 km verder. De volgende hindernis is de grote stad Trabzon en dat is weer chaos alom!

De laatste loodjes wegen het zwaarst. De rit naar Macka duurt 2 volle uren. Verkeerslichten en invoegstroken van andere rijbanen volgen elkaar op en het verkeer schuifelt vooruit. Arriveren op Sümela Camping (http://www.sumerrestorant.com/) voelt na 6 uur rijden als een verademing. Het kampeerterrein is de parking van een restaurant. Er staat een warme douche, WiFi en een heerlijke maaltijd te wachten. Eind goed, al goed!