Het paleis van İshak Paşa

13 september 2021: Doğubeyazıt – Gevas 233 km

Doğubeyazıt is vooral bekend omwille van het İshak Paşa paleis. Het ligt op de doorgangsweg naar Iran. Het paleis dateert uit 1784 en werd gebouwd in opdracht van İshak Paşa. Van de oude stad Doğubeyazıt blijft verder niets over. Die werd met de grond gelijk gemaakt door een aardbeving.

Via de toegangspoort in Seltsjoekse stijl kom ik terecht op de eerste binnenkoer. Vlakbij de ingang staat de melkfontein. Het verhaal doet de ronde dat uit de ene kraan melk liep en uit de andere water. Op dit binnenplein bevinden zich voornamelijk opslagplaatsen en stallingen.

De tweede poort geeft toegang tot een volgende binnenkoer. Rechts bevinden zich de mannenvertrekken en de moskee. Het gebedshuis heeft een opvallende koepel en een fraaie minaret. In de graftombe naast de moskee liggen de ouders van İshak Paşa begraven.

Elk zichzelf respecterend kasteel uit vroegere eeuwen heeft een cellencomplex. Het İshak Paşa paleis is op dat vlak niet anders. Het kerkergedeelte ligt ondergronds. Er is amper daglicht. Alle cellen, uitgezonderd de meest oostelijke zijn bereikbaar via een trap. Gevangenen die hier terecht kwamen, werden aan een touw door het dak naar beneden gelaten. In dit gedeelte is het te donker om foto’s te nemen.

De Harem beslaat de grootste oppervlakte. Deze sectie bestaat uit twee verdiepingen. Er is een ontvangstkamer, andere kamers, salons en hammams of Turkse baden. Het verwarmingssysteem was zijn tijd vooruit. Er werd gebruik gemaakt van centrale muurverwarming zodat de hele afdeling werd opgewarmd.

Een bezoek aan dit historisch bouwwerk kost 12 TL (1,2 €). De beste tijd voor een bezichtiging is ’s morgens rond 9 uur. Ik had het paleis alleen voor mezelf.

Ik verlaat de stad met de onuitspreekbare naam en vervolg mijn weg via het grootste zoutmeer van Turkije naar Gevas. Het Van meer is 120 km lang, 80 km breed en 457 m diep. Het is een ware lust voor het oog. De rit volgt een langgerekt plateau door de bergen via de D975. De hoogte schommelt tussen 1600 m en 2644 m. Het is soms klimmen en dalen maar er is geen sprake van een echte bergcol. Het uitzicht is veranderd in een woestijnlandschap. De kleine gemeentes hebben geen verharde wegen. De huizen schitteren in de zon omwille van hun zilveren daken. De grotere steden in dit gebied zijn chaotischer. Het is een kunst om door het drukke verkeer te sturen omwille van de slechte wegen en de bonte verzameling van weggebruikers. Tractors, kleine en grote vrachtwagens, voetgangers en ezelskarren delen hetzelfde parcours.

De volgende stop is voorzien in Gevas. Er zijn verschillende camperplaatsen aan het Van meer. Er zijn op geen van allemaal veel faciliteiten. Ik kies er gewoon eentje uit en dat blijkt een schot in de roos. Ik parkeer de bus op Alani Camp recht tegenover het Akdamar eiland.

Het onbewoonde eiland is een populaire picknickplaats voor Turkse gezinnen. In de zomer is er een vaste bootverbinding. De van origine Armeense Akdamar kerk is het symbool van het eiland. Die is te zien vanaf mijn parkeerplek.

De ontvangst op deze camperplaats is op zijn Turks. Ragip, de eigenaar verwelkomt me met thee. Hij tovert een verlengkabel tevoorschijn om de bus van elektriciteit te voorzien en belt zijn familie op om voor een extra maaltijd te zorgen. Wat een gastvrijheid!