Diyarbakir, werelderfgoed

14 september 2021: Gevas – Diyarbakir 319 km

Het lange traject naast het reuzegrote Van meer loopt stilaan ten einde. Het landschap blijft adembenemend. Ondertussen is het duidelijk wat “Taze balik” (verse vis) betekent. Naast het grootste zoutmeer van Turkije staan er vaak kraampjes met dit opschrift. Het is kleinhandel. Als de stalletjes gesloten zijn, is de eigenaar vermoedelijk vissen.

De metropool Diyarbakir is de volgende halte. De stad telt bijna 2 miljoen inwoners en ligt op een 650 m hoge basaltrots aan de Tigris. De stad staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Er is slechts één camperplaats en die is onvindbaar. De GPS coördinaten leiden rechtstreeks naar een benzinestation. De werknemers vinden een verloren gereden buscamper uit België buitengewoon interessant. Geen van allen kent de locatie van de camperplaats. Het wordt een gezamenlijke oefening om een overnachtingsplek te zoeken. Het proces verloopt met onderlinge discussies en Google Translate. De beslissing is unaniem. De parking van een of ander stadshotel is de ideale oplossing. Het hotel is eveneens onvindbaar. Er zijn in de buurt van de oude stadsmuur een aantal betalende autoparkings. Dat wordt het alternatief. De ligging is perfect, de faciliteiten iets minder.

De parking ligt in de straat met de naam Hz Suleyman Caddesi vlakbij een van de oude stadspoorten. De levendige straat is een drukke verkeersader binnen het centrum met tal van frequent bezochte theehuizen. De honger slaat toe na de lange rit. De parkeerwachter leidt me door een smal, obscuur straatje naar Saray Kapi (https://saray-kap-kahvalt-cafe.business.site/?utm_source=gmb&utm_medium=referral). Het restaurant is een verrassing van formaat. Op de binnenkoer van een oud, gerestaureerd gebouw serveert men de lekkerste maaltijden.

Na een feestmaal is het tijd om de stad te verkennen, te beginnen bij het park binnen de oude stadsmuren. De grote tuin is enerzijds een groene oase in de stad en anderzijds een historische site met enkele musea en de resten van de Sint-Joris kerk. Dit gedeelte is te bezoeken tegen de prijs van 12 Tl (1,2 €). Na de aankoop van het ticket realiseer ik me dat een mondmasker noodzakelijk is voor het museumbezoek. Dat ligt in de bus. Enkel de Sint-Joris kerk is toegankelijk zonder masker. De kerk dateert waarschijnlijk uit de 2de eeuw na Christus. Tegenwoordig doet ze dienst als kunstgalerij.

Diyarbakir heeft een bruisende binnenstad. Een boeiende stadswandeling brengt me langs tal van theehuizen, bakkerijen, kebabzaken, winkels, ambachtenateliers en schoenenpoetsers.

De grootstad heeft een rijke en soms woelige geschiedenis. Zoals elke stad op de zijderoute is er een kervansaray. De ontdekking volgt eerder toevallig. Aan de ingang van het unieke gebouw ontmoet ik Ahmet. Hij heeft een oog voor toeristen en spreekt me onmiddellijk aan in het Engels. De voormalige stadsgids stelt voor om zijn stad te tonen. Ahmet heeft een winkel en een café in de eeuwenoude herberg. Zijn vader verkocht er reeds tapijten. De Hasan Paşa Hani kervansaray werd gebouwd tussen 1572 en 1575. Het historisch bouwwerk werd helemaal gerestaureerd en het resultaat mag er wezen. Tegenwoordig zijn er winkels, café’s en restaurants. In de kelder is een boekenwinkel gevestigd.

Ahmet laat er geen gras over groeien. Hij troont me mee naar Sülüklü Han, een andere historische herberg uit 1683. Uit de put op de binnenplaats werden bloedzuigers gehaald voor medische behandelingen. Sülüklü betekent bloedzuiger. Vroeger bestond het gebouw uit drie verdiepingen. De bovenste etages werden gebruikt als herberg en op de benedenverdieping waren de stallen. Nu blijft er slechts een verdieping over. Tegenwoordig is er een café ondergebracht die locale wijn schenkt. De wijn is geproefd en goedgekeurd.

De stadsmuren van Diyarbakir zijn bijna 6 km lang. Een groot gedeelte staat in de steigers voor restauratie. Ahmet laat me kennismaken met de rustige kant van de levendige stad. Aan de buitenkant van de omwallingen is er een groene zone met picknickplekken en een fraai uitzicht op de Tigris.

Diyarbakir telt enkele mooie moskeeën. Ahmet toont er een paar aan de buitenzijde. Binnen kijken is er niet bij. Mijn luchtige zomerse outfit is niet geschikt om de gebedshuizen te betreden.

De avond in het gezelschap van Ahmet eindigt in een theehuis met thee en een tavla bord (backgammon). Ik klop hem met een beetje geluk op eigen terrein. Wie Diyarbakir beter wil leren kennen, kan Ahmet (+9005326803082) contacteren via WhatsApp. Hij gidst je graag langs de bezienswaardigheden van zijn stad. Het wordt ongetwijfeld een gedenkwaardig bezoek. Turks of Engels spreken is de enige voorwaarde om iets van zijn boeiende vertelsels te begrijpen.

Diyarbakir is een fascinerende, bruisende stad. Sinds de coronapandemie zijn er weinig toeristen. Een Belgische toerist met een bus is wereldnieuws. Mijn Turks is belabberd maar de woorden “caravan” en “Belçika” begrijp ik. Ze zijn overal te horen als ik voorbij de theehuizen terugkeer naar de buscamper op de autoparking voor de nacht.