Chaotische overtocht en andere perikelen

6 oktober 2021: Gialos – Gialos 0 km

7 oktober 2021: Gialos – Haven Patras 22 km

8 oktober 2021: Haven Patras – Haven Venetië 0 km

9 oktober 2021: Venetië – Melano 329 km

Weer naar huis rijden na een lange en boeiende roadtrip is ingewikkeld. De terugtocht is de laatste dagen een heus hindernissenparcours geweest en de ellende is niet altijd corona gerelateerd. De voorbereiding om Europa te doorkruisen op weg naar België, begint op de laatste rustdag in Gialos met het invullen van een PLF formulier voor Italië. Zulke documenten zijn niet bedacht voor reizigers op doortocht met de wagen of een camper. De online invulformulieren weigeren hardnekkig transitvervoer te erkennen. De regio van verblijf is een steeds terugkerende vraag die onmogelijk naar waarheid in te vullen valt. Het kost een uur om het labyrinth van vragen zo goed mogelijk af te werken. Na enkele seconden verschijnt de mail met de begeerde QR-code. Ik kan met een gerust hart de ferry nemen van Patras naar Venetië. Monique, een alleenreizende dame met een leuk hondje verblijft ook op de camping in Gialos. Ze neemt dezelfde boot.

De overzet van Anek Lines vertrekt op 7 oktober om middernacht. De aankomst in Venetië is voorzien op 9 oktober om 7 uur ’s ochtends. Overnachten in de camper is verboden en alle bedden zijn bezet op de 30 uur durende overtocht. Dat belooft weinig slaap. Met de boekingsbevestiging en de QR-code in aanslag meld ik me rond het middaguur aan bij het kantoor van Anek Lines om het ticket op te halen. De loketbediende ontdekt een fout in het PLF formulier. Het aankomstuur op Italiaanse bodem is verkeerd ingevuld. Helemaal opnieuw beginnen is het verdict. Leuk is anders, maar wat moet, moet. Tijdens het invulproces, verschijnt Sebastien op het toneel. De sympathieke Fransman spreekt slechts een paar woorden Engels. Hij heeft nog geen PLF formulier op zak en vraagt hulp. De ongeïnteresseerde loketbediende heeft niet in de gaten dat de man slechts één bruikbare arm heeft en stuurt hem wandelen. Sebastien is assertief maar krijgt geen gehoor. Ingrijpen is noodzakelijk, maar zelfs na de nodige vertaling wordt alle assistentie geweigerd. Er zit niets anders op dan samen met Sebastien de online procedure nogmaals te doorlopen. Als de beoogde QR-code een feit is, trakteert hij me dankbaar op koffie.

Bij Anek Lines schorten er meerdere dingen. De informatie en communicatie is schaars en het ontbreekt aan organisatie. Monique, Sebastien en ik blijven met ons voertuig in mekaars buurt. We trachten gezamenlijk te achterhalen waar we wanneer moeten zijn. De aanrijroute naar de ferry en het aan boord rijden, verloopt eveneens chaotisch. Ongeduldige werknemers schreeuwen onduidelijke aanwijzingen in verschillende talen. Het schip vertrekt uiteindelijk met 2,5 uur vertraging.

Het is een grote ferry. Ik heb nu al schrik om bij aankomst mijn bus niet terug te vinden. Het schip telt minstens 8 verdiepingen en ze zien er allemaal gelijkaardig uit. De bus staat op dek 5 geparkeerd, ingesloten tussen een aantal vrachtwagens. Een slaapplaats zoeken, is nu de belangrijkste zorg. De lounge wordt omgetoverd tot mega slaapzaal. Mensen die geen bed hebben, installeren zich op de grond met slaapmatten, luchtmatrassen en veldbedden. Ik bemachtig een gemakkelijke fauteuil om op te slapen.

Het wordt een woelige overtocht. De boot trotseert de wilde golven tijdens enkele stormen. Monique, die haar tentje in eerste instantie op het buitendek installeerde, ondervindt dit aan den lijve. De tent waait kapot en alles is doorweekt. De 2de nacht brengen we samen door op “camping lounge”. Het slapen lukt vrij goed. Niet alles bij Anek Lines is kommer en kwel. De koffie en de chocolademuffins zijn lekker en betaalbaar. Als bezigheidstherapie vul ik de PLF formulieren voor Zwitserland en België alvast in. Na 30 uur varen komt de bevreesde voorspelling uit. Mijn bus op dek 5 is onvindbaar. Het overzicht in de grote, ondergrondse garage is zoek en de doorgang tussen de ronkende vrachtwagens is te smal om door te wringen. Net wanneer er lichte paniek ontstaat, duikt Sebastien op als redder in nood. Als een volleerde spoorzoeker boekt hij na enige tijd resultaat. Oef!

Tot overmaat van ramp moet de bus achterwaarts naar buiten rijden. De achteruitrijcamera heeft geen zin en weigert dienst. De Anek Lines medewerker reageert ongeduldig. Ik waag het om te zeggen dat een beetje vriendelijkheid een betere chauffeur van me maakt. Het helpt onmiddellijk. De jongeman leidt me met zachtere hand en een geforceerde glimlach uit de garage.

Met de begeerde QR-code en paspoort in aanslag zijn er geen zorgen. De douane trotseren is kinderspel. Ik kraai te vroeg victorie. Niemand rept over de verplichte QR-code. Vandaag is het drugs-zoek-dag en ik ben een van de uitverkorenen. Een hond doorsnuffelt de buscamper maar ruikt geen verdachte inhoud. Het is al namiddag als ik er eindelijk vandoor kan. Zwitserland halen is het doel want volgens de Zwitserse QR-code moet ik vandaag de grens oversteken.

De ellende is jammer genoeg nog niet voorbij. De Zwitserse douaniers houden zich enkel bezig met de verkoop van het dure wegenvignet en reppen geen woord over de zorgvuldig aangemaakte QR-code. Ondertussen vergeet ik het allerbelangrijkste: het uitzetten van het mobiel internet. Het levert een factuur op van maar liefst 45 € zonder mijn telefoon aan te raken. De rit door Zwitserland duurt nochtans slechts 20 km.

Op Camping Monte Generoso (https://www.campingmontegeneroso.ch/en) in Melano aan de oevers van het Lugano meer is de fut om te rijden definitief weg. Ook nu zitten de omstandigheden tegen. De camping is volzet. Ik ben vastberaden om geen meter meer te rijden en vraag aan de receptionist om op de parking te overnachten. Het antwoord is in eerste instantie klaar en duidelijk nee. Het is hoogtijd om alle troeven op tafel te gooien. Het verhaal van de slapeloze nachten op de boot, heeft effect. Als de man in de gaten krijgt dat er geen extra chauffeur beschikbaar is, geeft hij toch een plek. Hij stopt me zelfs een extra douchemunt toe en moedigt me aan om vooral goed te rusten. Voor de tweede maal oef! Eind goed, al goed.

Het is nog 853 km naar Geel. Die staan de komende 2 à 3 dagen op het programma. De reisverhalen eindigen hier. Bedankt om mee te lezen, te reageren en me op die manier gezelschap te houden vanop afstand. Tot de volgende trip!