Prenj is geen berg, maar het huis der reuzen

5-6 oktober 2022: Žepče – Konjic 134 km

Konjic staat voor de zoveelste keer aangestipt als tussenstop. Ik ben ondertussen de tel kwijt. Naast het boeiende stadscentrum met als middelpunt de Ottomaanse brug, de Tito bunker, het houtsnijwerkmuseum en kanoën of raften op de wilde Neretva rivier is hiken in het Prenj gebergte, na verschillende pogingen nog steeds niet gelukt. Mist, een overvolle planning of gebrek aan een gids waren tot nu toe de grootste spelbrekers. Dankzij uitstekende weersomstandigheden en een uitnodiging van Jelle ligt de weg naar één van de elf bergtoppen van Prenj open.

Het Prenj gebergte in de buurt van Konjic is een onderdeel van de Dinarische Alpen dat zich uitstrekt over heel de Balkan van Slovenië tot Albanië. Het Prenj massief telt minstens 11 bergtoppen hoger dan 2000 m en wordt daardoor wel eens de Bosnische Himalaya genoemd. Het hoogste punt is Zelena glava met 2155 m. Het is een paradijs voor hikers en bergbeklimmers die niet vies zijn van een uitdaging. Al in 1943 beschreef Vladimir Nazor, een beroemd Kroatisch dichter in lyrische bewoordingen: Prenj is geen berg, maar het huis der reuzen.

Ons doel voor vandaag is Velika kapa, een bergtop van “slechts” 2004 m. Deze piek ligt in het noordwestelijk deel van Prenj en wordt gescheiden van de andere bergtoppen door de Tisovica vallei. De gemakkelijkste toegangsweg naar Velika kapa is vanaf de berghut Planinski dom Rapti die zich op 1400 m boven de zeespiegel bevindt. De verplaatsing naar de berghut gebeurt met een terreinwagen. Het is een 17 km lange off-road route, waarbij bepaalde stukken in een behoorlijk slechte staat verkeren.

Na bijna een uur hobbelen, komen we aan bij het vertrekpunt. Het uitzicht bij de berghut is meteen een schot in de roos. De loofbomen tegen de bergflank, getooid in mooie herfstkleuren zijn prachtig. Het gemarkeerde wandelpad gaat meteen stevig omhoog door bebost gebied naar het kruispunt Djevojački kuk. Met de eerste helling van het traject zijn we al een klein uur zoet. Vanaf Djevojački kuk zijn verschillende bestemmingen mogelijk.

De route naar Velika kapa loopt naar links en gaat gestaag omhoog tegen de groene bergkam. Jelle houdt regelmatig halt om de omgeving te beschrijven. Hij doet deze hike al voor de zoveelste keer en raakt er niet op uitgekeken. Ik begrijp waarom. Het uitzicht verschilt naargelang de weersomstandigheden en de seizoenen. Het wordt nooit vervelend. De bergtoppen Otiš (2098 m) en Zelena glava (2155 m) vormen een constante, maar ook de Tisovica vallei en in de verte Konjic of het Jablanica meer verschijnen meer dan eens in het gezichtsveld. Met een beetje geluk en een verrekijker is het mogelijk om de wilde paarden in de vallei te spotten. De bewuste verrekijker ligt nog in de bus…

Een 2-tal uur klimmen na de passage aan de Djevojački kuk kruising, staan er ongeveer 600 hoogtemeters op de teller en komt de top van Velika kapa binnen bereik. De fysieke inspanningen leveren een prachtig panorama op. De teller staat ongeveer op 8 km en 250 verdiepingen. Dat is niet mis. Het weidse uitzicht op “de top van de wereld” is puur genieten…

Vladimir Nazor had dat al door in 1943. Om te eindigen volgt het originele gedicht. Vertalen staat vrij…

Prenj planina nije                                     
Visok grad je vila                                 
Sijelo je bogova,                                                  
Drevnih bogumila                               
Još vrijeme brazde                               
Po čelu mu ore                                    
U njem se žestoko                               
Dobro i zlo bore.                                 

Prenj planina nije                               
Divova je kuća,                                    
Kojom bitka bijesni                             
Sve veća i ljuća;                                                 
Rat naših vrlina                                   
S našim porocima                               
Borbu u još divljim                              
Barbarskim grudma.                           

I Prenj stoji – sav je                             
Od jednog komda;                              
Krvav je, kad sunce                              
U maglu zapada;                                  
U jesenje dane                                     
Kao žuč se žuti,                                    
Grozan kad prozbori                           
Strašan kada šuti.                                

Prenj planina nije                                
Žrtvovani je kamen                                                         
Što čeka, da sveti                                 
Očisti ga plamen,                                
I Bijeli Svećenik                                    
K njemu jednom stigne,                                            
Pa k Zvijezdama i Suncu                     
Sebe i nas digne.                                 

Vladimir Nazor, 1943.g.