Gibraltar

25 september 2017: El Puerto de Santa Maria – La Linea de Concepcion 125 km

Wie de kust van Andalusië bezoekt kan Gibraltar niet links laten liggen. Alhoewel Gibraltar officieel een soevereine staat is, kibbelen zowel Spanje als Groot-Brittanië nog geregeld om het lapje grond dat bekend staat om zijn uitstekende rots. Volgens de Gibraltarese grondwet uit 2006 regelt Gibraltar zijn eigen zaken. Nochtans blijven bepaalde bevoegdheden zoals defensie en buitenlandse zaken nog steeds de verantwoordelijkheid van het Verenigd Koninkrijk. Gibraltar en Spanje zijn van mekaar gescheiden door een heuse grenspost.

Het is onbegonnen werk om Gibraltar te doorkruisen met de buscamper. Om het schiereiland binnen te komen, staan er vaak lange files. Dit heeft niet alleen te maken met de grenscontroles, maar ook met het vliegveld dat vlak achter de grensovergang ligt. Om bij het stadscentrum te komen, moet de landingsbaan overgestoken worden. Telkens wanneer een vliegtuig landt of opstijgt, gaan de slagbomen toe en moet er gewacht worden. Er is een camperplaats aan een jachthaven op 700 m van de grens. Hier installeren we ons busje om vervolgens te voet de grens over te steken.

Na een eerder lakse paspoortcontrole, nemen we de lijnbus (route 5) naar het centrum. Alhoewel Gibraltar een Britse voorgeschiedenis heeft, rijdt het verkeer vreemd genoeg rechts. De bus moet onmiddellijk stoppen voor de “vliegweg” van de luchthaven. Het is eens wat anders dan een spoorweg. We stappen af aan Casemates Square, een groot plein dat uitmondt op Main Street.

Mains Street is de gezellige winkelstraat van Gibraltar. Het is een zeer drukke voetgangerszone. De meeste artikelen die er verkocht worden zijn sigaretten, drank en elektro. Het is allemaal belastingvrij. Er heerst een speciale sfeer in Main Street. Tussen de Spaanse huizen staan Engelse telefooncellen, rode brievenbussen en fish and chips-kraampjes. Buiten de voetgangerszone zijn de typische Engelse dubbeldek bussen aanwezig in het straatbeeld.

Wij willen absoluut de rots zien en begeven ons naar de kabelbaan, die een stukje voorbij Main Street ligt. De wachtrijen om een ticket te bemachtigen zijn ellenlang. Taxichauffeurs proberen luidkeels roepend, mensen uit de rijen te lokken om samen met hen de trip over de rots te maken. Wij wachten niet graag en gaan al snel overstag. Het is onduidelijk of er een meerprijs is. Feit is dat we pas moeten betalen als we veilig terug beneden zijn. Een rots-taxi-toer gaat in ieder geval een pak sneller. De bustaxi stopt aan alle hoogtepunten. Wie de kabelbaan neemt, moet de steile hellingen te voet trotseren om aan de bezienswaardigheden te geraken. Dat duurt alles bij elkaar enkele uren. Het is een serieuze fysieke inspanning.

We bewonderen als eerste de Straat van Gibraltar. Dat is de zee-engte tussen Marokko en Spanje. Het is een indrukwekkend panorama. In de verte ligt het Afrikaanse continent. Op de foto is de landingsbaan, die doorkruist wordt door een autoweg goed te zien.

De volgende stop is St. Michael’s Cave, een netwerk van grotten op een hoogte van 300 m. De imposante grot wordt opgeluisterd door een mooi klank- en lichtspel. Het koelt er lekker af.

Helemaal bovenaan op de Gibraltar rots wonen de beroemde apen. Het zijn de enige Europese apen die in het wild leven.

Het is duidelijk dat ze gewoon zijn aan de vele toeristen. Sommige mensen gaan er enthousiast mee op de foto of proberen selfies te nemen met een aap. Maar als zo’n aap zijn uit de kluiten gewassen tanden even toont, is het enthousiasme meteen bekoeld.