Obstakels onderweg

5 augustus 2020: Foca – Mostar 300 km

De regen- en onweersbuien van gisteren hebben hun sporen nagelaten. Foca ontwaakt in een zweem van mist. Het heeft wel iets…

Het is tijd om Camping Drina te verlaten. Ik tik de route naar Mostar in op de GPS. Het snelste traject bedraagt 177 km en duurt een kleine 3 uur. Daar valt mee te leven. Na een 50-tal km voel ik nattigheid. Is dit niet dezelfde weg die me eind vorig jaar over een off-road bergpas (https://toerenmetonsbusje.com/2019/11/01/een-mega-off-road-ervaring-in-bosnie-herzegovina/) stuurde? Ik zet de bus aan de kant en check voor alle zekerheid de routesamenvatting op de GPS. Er wordt geen melding gemaakt van onverharde wegen. Min of meer gerustgesteld rijd ik voort. Als het bord Kalinovik verschijnt, slaat de twijfel opnieuw toe. De bus gaat andermaal aan de kant om het parcours te dubbelchecken. De GPS-route vertoont nog steeds geen verdacht smalle wegen. Ik waag het erop. De eerste aanwijzing dat het goed mis is, volgt na een 30-tal km. De gammele houten brug is een teken aan de wand. Ik heb een déjà vu gevoel, maar weiger dat voorlopig halsstarrig onder ogen te zien. De afstand tot Mostar bedraagt nog 80 km. Het is het proberen waard.

10 km verder valt het verdict. Hier begint de mooie off-road bergroute, waar ik vorig jaar toch even moest bekomen van de schrik toen er een grote vrachtwagen met boomstammen mijn weg kruiste. De loggers zijn op gehoorsafstand aan het werk. De risicoanalyse in mijn hoofd is van korte duur. Geen denken aan dat ik dit, nochtans schitterend parcours nog een keer doe. Waar de onverharde weg begint, draai ik onverbiddelijk terug. De GPS heeft me ferm liggen. Er komen zomaar 150 km extra bij.

De enige andere optie is omrijden via Sarajevo. De gigantische omweg via Sarajevo is goed berijdbaar. Het is in eerste instantie een goede keuze. Op 70 km van Mostar denk ik daar enigszins anders over. Een kolossaal onweer met ongeziene regenbuien komt me tegemoet. Het wegdek ligt vol water en rijden wordt gevaarlijk. De talrijke onverlichte tunnels op de route zijn een bijkomende hindernis. Opnieuw terugdraaien is geen optie en klagen helpt ook al niet. Binnensmonds eens goed vloeken en doorrijden is de boodschap. Tegen 50 km per uur en met veel volgers in mijn kielzog, bestuur ik geconcentreerd de bus. Mostar heeft een mediterraans klimaat, maar nooit voor mij. Het lijkt alsof ik hier altijd tonnen regen mee naartoe sleep.

Uiteindelijk kom ik aan op Camping Mali Wimbledon (http://www.campingmostar.ba/du/index) in Blagaj. Wonder boven wonder ligt Blagaj in een droge zone. De familie Zalihić staat al klaar om me te verwelkomen met een wijntje. Zelf koken hoeft niet. Als kers op de taart wordt er een lekker avondmaal voor me geserveerd. De overtollige kilometers, het mega onweer en de daaraan verbonden stress zijn op slag vergeten.

Om de avond goed af te sluiten, neem ik een verfrissende duik in het mooie zwembad van de camping. Hoewel de buitentemperatuur eerder aan de koele kant is voor de tijd van het jaar, doet de plons deugd. Het plan om morgen de hele dag aan het zwembad te liggen en niks te doen, is geboren.